Προαγωγικές

Έγραφε
έχοντας πάνω στο θρανίο του
το ξύλινο εικόνισμα του Ταξιάρχη

ο Άγγελος
με τα σιδερένια του παπούτσια
έτρεχε πέρα δώθε στην τάξη
για να τους βοηθήσει
τους σκέπαζε όλους με την φτερούγα του.

The raining season

Βροχή φτιαγμένη
από παχύ ατσάλι
γέλια και διαπεραστική
οσμή από αγριόχορτα
σκάλα με σκουρόχρωμη
δρύινη κουπαστή
ξύλινο πάτωμα με ομίχλη
μυρωδιά καφέ, αβγών και μπέικον
το μεσημέρι θα φάμε σούκοτας.

Η ζωή είν’ ωραία…

Λιβάδια από καλαμπόκια και καπνά

Η Ava Gardner
με αγνώστου ταυτότητος
αυτοάνοσο νόσημα
έχοντας υποστεί εγκεφαλικό
που παρέλυσε το μισό της πρόσωπο
αφήνοντας στο αριστερό
μία εξαίσια θλίψη
βουλιαγμένη σε βελούδινη πολυθρόνα
πλάι σε ασημένιο βάζο με ανεμώνες
και πορσελάνινο τασάκι
ξέχειλο από τσιγάρα
ποζάρει στο ψηλοτάβανο λονδρέζικο
διαμέρισμά της στους κήπους του Kensigton
για τον δημοσιογράφο που τη ρωτά
σχετικά με την παιδική της ηλικία.

Οικογένεια Σόγερ

Ζει στον Μισισιπί
—απέραντη εξουσία το ποτάμι—
στην μια του όχθη
εργάζεται ακατάπαυστα
η πριονοκορδέλα
στην άλλη του οι σκλάβοι
μεταφέρουν τους ασήκωτους
ξυλόγλυπτους καθρέπτες.

Όσο στην κατσαρόλα ετοιμάζεται
το χοιρινό με τα φασόλια
ο Τομ φριχτά ξελαρυγγιάζεται
«Εγώ τη θεία Πώλη την αγαπάω,
ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΑΑΑΑΩΩΩΩΩΩ»!!!

Πλανήτης Γη

Δεν υπάρχει τίποτε πιο προκλητικό
από το να κοιτάς τη δουλειά σου.

Οπλαρχηγός Πανουργιάς

Στην βάπτιση
δεν πρόλαβαν να γδύσουν το παιδί
και ο νονός
με θολωμένο το μυαλό απ΄ το κρασί
νομίζοντας πως το μωρό ήταν κορίτσι
ξεφώνησε «Πανώρια»!
                    (όνομα σύνηθες στην Παρνασσίδα)

θεοσεβούμενοι οι γονείς
δεν θέλησαν ν’ αλλάξουν τ’ όνομα
αλλά το κράτησαν
με διαστολή του φύλου.

Οι καμήλες της Αμφίσσης

Στα σπίτια των οπλαρχηγών
Πανουργιά και Δυοβουνιώτη
φθάνουν ζαλικωμένες δυο καμήλες
η μια κομίζει λάβαρα από τον Διάκο
η άλλη μικρό φοίνικα — δοξαστικό.

Άγρας 20

Κατεβαίνοντας την απότομη σκάλα
που οδηγούσε στην περίκλειστη αυλή
με τα ομιχλώδη γιασεμιά
και τ' αστρικά κοχύλια
τον είδε ακίνητο πλάι στο στρόγγυλο τραπέζι
βουλιαγμένο σε βαθιά σιωπή
όμοιο με το Μαντείο των Δελφών

έπειτα
άρχισε να μυρίζει η μέντα από τον κήπο
κι ο Ποιητής φάνηκε όπως πραγματικά ήταν:
μια γάτα που περπατά ολομόναχη
δίχως σπίτι
και είναι άκρως επικίνδυνη για τους αδαείς.

Νεκρή φύση

Κίτρινα χρυσάνθεμα και κίονες
χορεύουν στο κενό
Οκτώβρης Μυροβλήτης
κι όλοι στην γειτονιά έχουν πεθάνει.

Η Aurelia Plath στο Cape Cod

Στο περβάζι του εξοχικού σπιτιού της
τυλιγμένου σε κισσό
με τις εξαίσιες γάμπες της
και μ’ ένα γιγάντιο κοχύλι cassis cornuta
η μητέρα της Ποιήτριας ατενίζει τα πράγματα
έτσι όπως πρέπει να είναι:
ωμά.

Selva oscura

Το σπίτι το διαφέντευαν μαγιόλικες
πράσινες οπαλίνες
κρύσταλλα μπιζουτέ και όνυχες
τα ράφια βούλιαζαν από βιβλία
για δέντρα που μεγάλωναν στο Μπρούκλιν
κι άγνωστες λεπτομέρειες
για του Χασάν Ταχσίν Πασά τις τρεις ταφές
θλιμμένη αμμουδιά το πεζοδρόμιο
κύματα ξέβραζαν μαρμάρινους νιπτήρες
ρολόγια ασήκωτα και φύλλα αλαφροΐσκιωτα
σε χρώμα σκουριασμένου τενεκέ
συχνά πυκνά ακούγαμε τη Violetera
κάθε απόγευμα ταξίδευα με το Galactica.

Ποσειδών

Απ΄ το κατάστρωμα του «Βέλους»
παρατηρώ τους συγγενείς μου στη Θεσσαλονίκη
πώς αιωρούνται οξυκόρυφοι στα Κάστρα
πώς κατεβαίνουν αεικίνητοι την Αντιγονιδών
πώς βρέχουν τ΄ ακροδάχτυλα στον Θερμαϊκό
πώς αγαπούν εξ αγχιστείας τον πατέρα μου

σε θυμάμαι, θείε Τάκη,
ζωσμένο με τα κύματα της Τσιμισκή
να κυβερνάς σαν Ποσειδώνας τα ασθενοφόρα
να κόβεις στήλες κριτικών για τον υιό σου
κι οι τέσσερις ποταμοί του παραδείσου
να κυλούν γουργουριστά κάτω απ’ τα πόδια σου.

Έδεσσα

Τυλίγομαι στα σαραγλί
του ζαχαροπλαστείου «Ένδοξος στρατός»
και πέφτω στο κρεβάτι μου
σαν φύλλο από αιωνόβιο πλατάνι
τόσο μα τόσο όμορφα εξουθενωμένο.

Γρεβενά

Κι εκεί που κοίταζα στα Γρεβενά
ένα απομονωμένο μανιτάρι
τρομπέτα ολόμαυρη
σα χτυπημένη από κεραυνό
και το γρασίδι πλάι του
ξεθωριασμένο φίλο γκαρδιακό
ήρθε στο νου μου εκείνο το δημοτικό:
«Για ζούμι για πιθαίνουμι,
σι άλλουν τόπου πάμι».