Νησί

Κατοικώ στην απέναντι όχθη
σε μια υποσημείωση του πράσινου,

κάθε πρωί με ραμφίζει ένα πουλί,
καθώς βουτά να δροσιστεί

― αιμορραγώ ―

κάποτε είμαι ο βυθός που διαθλάται
από τις αχτίνες ενός ανίσχυρου ήλιου,

συχνά την μοναχική κατάβαση
στον πυθμένα μου
συντροφεύει μια βροχή

σαν απόγνωση.

Κρατήρας

Απομεινάρια ήλιου κάτω απ' τα αγκάθια,
καταφεύγω στους αριθμούς,
μετράω τον λίβα του στήθους σου,

ενώ η σιωπή επικάθεται παντού,
σχεδόν μας αποτεφρώνει,

όμως ακόμα νοσταλγώ το άρωμα πίσω
από ασημένιους λοβούς,

την στιγμή που αγγίζω
το χείλος του κρατήρα σου,

είμαι και πάλι ελεύθερος.

Πανσέληνος

Επιπλέει ανάμεσα στα νούφαρα,
ολόκληρη ένα πορφυρό στόμα
απλώνω το χέρι να την αγγίξω,

απελευθερώνει νυχτερινούς ήχους
από υδρόβια πλάσματα,

κοκκινίζει κι άλλο, μια χούφτα αίμα,
η υγρασία επιτείνει το συναίσθημα,

η επιθυμία είναι αναρριχώμενη,
σε οδηγεί στην εγκατάλειψη,
να βηματίζεις σε στέρεη επιφάνεια

σαν να αιωρείσαι.