Κάνε τον πόνο σου άρπα

Κάτω απ’ το νερό
μ’ όλα τα όργανα μου περπατώ

μήτρα
στομάχι
και καρδιά
στη θάλασσα
ηχούν βαθιά

από κάπου μακριά πένθιμα κύματα
χτυπούν στους βράχους

το ένα μου
μάτι
το δεξί
το γυάλινο
φτάνει
στο φόνο

πόνος ή Άνθρωπος
μέσα στο χρόνο
ανοίγει το στόμα
αδειάζει το σώμα

από κάπου μακριά πένθιμα κύματα
χτυπούν στους βράχους

Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,

υπέφερε
όπως η θάλασσα
απ’ τους ανθρώπους
υποφέρει

κι όλα γίνονται μες στο νερό
από παιδιά ως τα ψάρια

στο βυθό
υποφέρει

με την ανθρώπινη της φορεσιά
τ’ αλλοτινά της πρόσωπα

στο φως
πάντα
υποφέρει

όπως πουλί
ανοίγει φτερά
ο θάνατος

όπως χορτάρι
φυτρώνει ψηλά
ως τ’ αστέρι

βαφτίζεται γυναίκα και γίνεται
της μάνας της το νυχτικό
το τρυφερό της χέρι

αυτό που απ’ όλα
πιο πολύ
υπέφερε

Και δρόσισε τα χείλη / στα χείλη της πληγής σου.

Δαχτυλίδι αρραβώνων
στα μάτια μου ο χρόνος
εποπτεύει σκιές
δολοφόνων ανάποδα
αν τους κρεμάσεις
ποτέ δεν θα μάθεις
πίσω απ’ τον πόνο
τί

Ένα πρωί, ένα δείλι

άγρια επιτίθεται στο σώμα η χαρά
και τρυφερά ο πόνος
αφού σε διαστήματα κενά
γεννά τον πόνο η χαρά

Σ’ αυτή τη μαύρη θάλασσα
που είναι ο πόνος
τα σώματα κολυμπούν ανάσκελα
η παλίρροια τα γυρίζει

βλέπουν το φως
τα σύννεφα                      τους ουρανούς
λαθραία κυνηγούν          τ’ αστέρια

δίπλα σε ψάρια
κοντά σε πρόσωπα
μικραίνουν ολοένα
και θυμούνται
ν’ ανοίγουν το στόμα
να φύγει το χώμα

κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου

* Οι στίχοι που παρεμβάλλονται μεταξύ των ποιημάτων ανήκουν στο ποίημα «Ευγένεια» του Κώστα Καρυωτάκη που ανήκει στη συλλογή Νηπενθή (192).