Δεύτερη ζωή... και βάλε

Βεβαίως έβλεπε πως γέρναγε ραγδαία.
Κατάθλιψη, φοβίες, seropram
άκουγε
«μόνο μια ζωή», ταχυπαλμία
διάβαζε
«δεύτερη ζωή δεν έχει», πανικός.
Μια βίδα στο μυαλό του, συγκινήθηκε.
«Μη χολοσκάς», του μίλησε
στρίβοντας το κεφάλι
«αν βάφτιζες τον κάθε μήνα, χρόνο
ξέρεις πόσες ζωές μπορείς να χτίσεις;
Σε πέντε χρόνια έχεις πιάσει τα 60».

Και να που ξαφνικά το φύλλο γύρισε!
Κάτι του έλεγε πως έκλεβε, αλλά
μαγεία σ' έναν μήνα να περνάς
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Αποκριές
γενέθλια, Μεγάλη Εβδομάδα.
Τι βασιλόπιτες, τι τούρτες, τι τσουρέκια
τι γλέντια, τι χοροί με τους καθρέφτες ―
αδύνατον η σύνταξη να φεύγει για βεγγέρες
ανάβοντας όλα τα φώτα κάθε βράδυ.
Κάποιοι τον κοίταζαν λοξά στον καφενέ
εντούτοις οι αμύητοι
ποσώς τον αφορούσαν.

Μέτρησε κάπου τρεις ολόκληρες ζωές.
Αν πρόσεχε το σάκχαρο
θα ζούσε άλλες τόσες!

Αλεξιπτωτιστής

Αν σκοτωθώ
για ό,τι με σκοτώνει
εντός, εκτός, στα σύνορα
ανίας και ανοίας
από καλπάζουσα οργή
ή κάλπικες οθόνες
μη περιμένετε μια σφαίρα να διαλέξω
ή να βαδίσω στο νερό
ώσπου να με σκεπάσει.
Η πτώση επιτείνει τη σαγήνη.
Η πτήση αναπτύσσει συναισθήματα.
Ο έκτος όροφος αφήνει το χειρόφρενο.
Παραμερίζω το κατάπληκτο κιγκλίδωμα
φοράω το καλό μου ποίημα
και...

Λυπάμαι μόνο τους τραυματιοφορείς.
Ένας νεκρός, δυο δίδυμα φορεία.

Αν σκοτωθώ!

Άνω τελεί

Το ποίημα που δεν έγραψα ποτέ
με ξύπνησε μεσάνυχτα και κάτι.
Δεν είχε λόγια
μόνο σιωπές
λίγα θολά θαυμαστικά
και μια άνω τελεία.
Σκέφτηκα να το στείλω στον αγύριστο
ή να το ρίξω σαν σφαχτό
στους αλιγάτορες των αλγορίθμων
αυτούς που ηδονίζονται
μασώντας το γραφτό
κι αργότερα το φτύνουν ασυστόλως.
Εντέλει, γύρισα πλευρό
σαλπάροντας βαθιά στο ασυνείδητο―
τα zanax αξιόπιστες φρεγάτες υπνηλίας.

Σηκώθηκα νωρίς να ξυριστώ.
Το ποίημα που δεν έγραψα ποτέ
ακόμα χτενιζόταν στον καθρέφτη.