Άνω θρώσκων

Ακροβατούν και στέκουν οι χειμώνες
στα δυο σου μάτια πιρουέτες
Κάνεις να στρέψεις το κεφάλι
κρέπια βαριά τα βλέφαρα
πέφτουν αθόρυβα ταλανίζουν
στο σούρσιμο του αέρα
έναν ανήλιαγο εγκέφαλο

Από πετρούλα σε πετρούλα
πηδούν οι σκέψεις
Στο ενδιάμεσο
θολές αντανακλάσεις
ζόρικος πυρετός
ιδρώτας στους βωβούς κροτάφους

Δυο απλωτές γι’ ανάσα
βυθίζεσαι στα σκοτεινά
πιάνεις το νήμα από κει που τ’ άφησες
αράδα την αράδα σπρώχνοντας μετακινώντας
την άμορφη μάζα να κυλίσει
να γίνει στρογγυλή
να την ονοματίσεις χρόνο

Αναπαριστώ

τη γλαυκή ανάμνηση
κατοπτρική εμβέλεια στον χώρο
Τραβώ το σύρμα της καγκελόπορτας
αραδιάζω εικόνες θαμπές
ασυνάρτητες

Ο ήχος της βροχής στα κεραμίδια
η αμυγδαλιά
η κούνια με τις κουρελούδες και
τα τετράγωνα πλακάκια της κουζίνας

Παλινδρομώ
ανάποδη γέφυρα
με την καμπύλη στο νερό

Το μπλε

Πάνω στον βράχο ακίνητη
ορίζοντας τον χώρο
Λιωμένο μπλε από τα μάτια της
μάζα στιλπνή και πλήρης
ξεχύνεται να βάψει με ορμή
την πλάτη του καλοκαιριού

Ενορατικά

Χρειάζομαι
την αψεγάδιαστη πρωινή ομίχλη
για να ποτίσει
τον κήπο μου τον μυστικό

Εσύ
πίσω από κάθε αντανάκλαση
απαλλαγμένος από τις σκιές
συμπαγής

Από το στόμα σου ξεχύνονται οι συχνότητες της άνοιξης

Χρειάζομαι
έναν ολόκληρο χειμώνα
για να πετάξω από πάνω μου
τη σιωπή

Δε μιλώ

για τη μικρή ασίγαστη νιότη
που μου φράζει το βλέμμα
Το πρωί αντικρίζω τα μάτια μου
μακρουλά και λευκά
δυο αβγά οριζόντια
Δε μιλώ αφού δε μιλάς
το χλομό σου πρόσωπο
γερμένο σε ξένη παλάμη
Χορεύω στ’ ακροδάχτυλα
κάθε που σε θυμάμαι

Τόσο μακριά τόσο κοντά

Η έλξη
ρουφάει τα όνειρα
Καταδικασμένα να επιπλέουν
σε ανήλιαγη θάλασσα
μακρυγορούν
αναλίσκονται σε ανούσιους κύκλους
αφού
το ευθύβολο των ονείρων
απαγορεύεται
πληγώνει τον ορίζοντα
ματώνει τον αμφιβληστροειδή

Έρχονται τότε οι τρεμάμενοι
να γεφυρώσουν τη διαφορά
Ορθώνονται απ’ το πουθενά
εξίσου αθόρυβα όπως βυθίζονται
κοιτούν με τα λοξά τους μάτια
κάθε φορά κι άλλον αστερισμό
σπρώχνοντας τον χώρο
όλο και μακρύτερα
μετατοπίζοντας
ακόμη και τους ακίνητους πασάλους
του φράχτη σου

Πάλι για σένα μιλώ

Θερμοπίδακας αναμνήσεων

Δύο στροφές αριστερά
κενό
Ίσα που προλαβαίνεις να στυλώσεις το σώμα
Αντιστρέφεις τα καίρια σημεία
των οδηγιών
Δυο δρασκελιές δεξιά
σχισμή
Ρίχνεις το νόμισμα
φωτίζεται η σκηνή με μιας
Δοκιμάζεις
τον αέρα με τη γλώσσα
στυφός
Ρουφάς βιαστικά
το όργανο στη θέση του
να μη στεγνώσει
Την παίρνεις την απόφαση
θα στηριχτείς μόνο στο βλέμμα
Από τα κάτω βλέφαρα ξεδιπλώνεις
τα αντερείσματα
Ορμώμενη από τις αρχικές παραδοχές
μπορείς να απολαύσεις πλέον
τη θέα ν’ αναβλύζει
στα δύο μέτρα απόσταση
από την τρύπια σου καρδιά

_{[ Από την ομότιτλη ποιητική συλλογή που θα κυκλοφορήσει προσεχώς ]}