Η πόλις - πόλις μου

Η πόλις είναι ανάπτυξις
στίλβοντος τενεκέ Μα εντός,
μέσα στο κούφιο γίγνεσθαι,
μαυρογεννάται ποίησις

μέσα της όλοι μεγαλώνουμε
όπου και αν πάει, πάμε,
την πόλι ακολουθούμε

λοιπόν
^ΛΟΙΠΟΝ
ΛΟΙΠΟΝ:

εσύ συμπαρασύρεσαι
ο Σολωμός μένει ακίνητος
ο ΚΠΚ διασχίζει

περνά χτυπώντας τα φτερά
το σκοτεινό τρυγόνι

να
ο Σαχτούρης
σύρων
τα πόδια φέρει μπλέγοντας
σε αργυρό ρυτό μικκύλο
τον μέλανα ζωμό του έργου του
ανακατεύει
με
δυο πρόκες και ένα κόκκινο

να
ο Ἐμπειρίκος
σε τυχαίο περίπατο
γελώντας δε,
σαν νηπενθής ή θάνατος,
τον θάνατο
δρόμο θαλασσινό ορίζει
με άσπρες ελαφρόπετρες
και σημαδούρες από γιούσουρι

να
ο ποιητής με το λευκό πουκάμισο
σίγουρος, ναύσχημὈς, κομψός
κρατώντας δύο στρόβια
Monsieur Cannibale
χορεύει και ηλιοτροπεί
καταματίς κοιτά
μόνον τις λέξεις

να
η Αλόη Σ
ακολουθεί
πρώτα ένα κύμα
κατόπιν μία γάτα και αμμουδιά
τέλος μία σκιά του κυανού
χαίρε Σιδέρη Αλόη, χαίρε

να|
ο Αναγνωστάκης
δυό φορές
ψηλός, μάς βάζει τα γυαλιά του,
μόνος
μέσα στην νύχτα προχωράει νέος

τώρα,
Ζωή Καρέλλη,
η νήσος άνθρωπος
σώμα γυνή, σώμα λινή
όχι σελήνη, όχι πλαγκτή

και να
ο Χριστιανόπουλος
άγεται
χάνεται
στις δέκα ακριβώς
πάντοτε επιστρέφει

περνά χτυπώντας τα φτερά
το σκοτεινό τρυγόνι

εδώ, εκεί
και εκεί αλλού
ο ΓΡ
είναι παντού
είναι ο έτοιμος εκ γενετής για άγαλμα
είναι και ο στροβιλιζόμενος
όταν τα γήπεδα αδειάζουν

εκεί η Κ
σε ένα μέσο σταθερής τροχιάς
στίχους χτυπά, πέφτουν και
άχνη φτιάνει, φτιάχνει ποιήματα
στον χρόνο της στήνει & λύνει
πεσταυρόλεξα
με απογευματινά ευφυολογήματα

να η ΚΓ
αυτή φοβόταν πιο πολὺ
μην γίνει, και έγινε, ποιήτρια
— με τα ‘ψητοπωλεία του Μινιόν’;
— αφού ρωτάς: ‘ναι, και με αυτά’

να
η Νανά Ησαΐα που σε όλους είχε πει,
επτά θυμόνταν — τα μετά τον θάνατο,
‘δεν είμαι καν σε μία μαύρη πόλι
φτάνουν πια τα άστρα
περπατώ, μόνον περπατώ’
βάζω ένα άστρο [να εδώ: *] για όσα δεν μας είχε πει
δες τής τους πίνακες άνδεν καταλαβαίνης

να
η Ελένη Βακαλό
μπαίνει στο δάσος
θέλει και αγνοεί
τις πινακίδες-βέλη
για να κερδίσει, πως, όλο το δάσος
θέλει ή/και
να χαθεί

να
τώρα η Λύντια
τρέχει αυτή
τρέχει σαν πείραμα ο καιρός
αντί στεφάνου ένας χορός

και ο Σεφέρης;
πουναπώς βρίσκεται αυτός, ποτέ δεν ξέρεις,
δια παντός
θα ταξιδεύει, λέγεται, αυτός
θα ταξιδεύει, λέγει, ο κόσμος του
ένα σεφέρι

περνά χτυπώντας τα φτερά
το σκοτεινό τρυγόνι

_{ΥΓ 1. Στην πόλι - πόλι μου
κορυχαρτό παικτοδαλλού,
αλλού για αλλού, Ραλλού Γιαννου –
της τελευταίας λου στιγμής,
νεκυδαλλού
σο πού, αλλού
ραλλού
Τι αποκάλυψι!}

Βασανιστής των λέξεων

Συνομιλούν δυο-τρεις, ίσως και τέσσερεις:

— λέξεις, μου λες, σου λέω ‘πλέξ’τις

— έξεις & λέξεις, απώσεις & έλξεις
πώς να το πεις, τι να διαλέξεις;

— γλίσχρες, σου λέω, ή ψαθυρές
ίσως, μου λές, τηκτές, καυστές ή θυμιατές
πώς να το πω, τι θα διαλέξεις;

— λέξεις να λες, νάχεις να πλέξεις
πίννας κλωστές και γλώσσας έξεις

— λέξεις ελκτές ή ελατές, λέξεις πιεστές ή πιλητές,
λέξεις καμπτές, λέξεις πλαστές

— λέξεις θλαστές, λέξεις ναστές
πώς να το πεις, τι να διαλέξεις;

— αν είναι αμάλακτες,
ίσως σχιστές ή κατακτές

— και όπως, καληώρα, οι ναστές
άτμητες λες, ολημερίς, μα είναι τμητές

— βασανιστή των λέξεων, σέβεσαι μόνον συλλαβές;

— ψηφίδες τώρα ράχνω
τωράψει άχνω και όλα αυτά

— βασανιστής των λέξεων, μόνος, ψάχνει …

— λέγκο από ήχους …

— λέξεις ή γράμματα, πλέγματα-συν ή συλλαβές …

— για φράσεις περιδέραια και για φωνές ψηφιδωτές

— λοιπόν:

ο Σινικρούστης είμαι και ειμί, εγώ που πάσχω ή ενεργώ και μή

_{[Αθήνα 2020 & Αριστ., Μετε. IV, 385a]}

_{Σημ.: γλίσχρος = κολλώδης, ναστός = συμπαγής (όρος των Ατομικών κ.ά.)}