Η Μάρθα λατρεύει τα ακραία αθλήματα. Πέρυσι κατέβηκε με ποδήλατο ένα χιονισμένο βουνό στις Άλπεις που είναι γνωστό παγκοσμίως ως «Hell Mountain» — και όντως περί «Κόλασης» πρόκειται: εκατοντάδες ποδηλάτες που συμμετέχουν σ’ αυτή την ηλίθια κατάβαση φεύγουν με σπασμένα χέρια και πόδια. Εκείνη ευτυχώς τερμάτισε με λίγους μόνο μώλωπες στην πλάτη, τη μέση και τους γοφούς. Το βράδυ στο ξενοδοχείο χρειάστηκε να την αλείψω με Arnica σ’ όλα τα σημεία που πονούσε και επί δύο εβδομάδες δεν μπορούσε η κακομοίρα να κλείσει μάτι. Δεν το έβαλε κάτω πάντως. Λίγους μήνες αργότερα αποφάσισε να δοκιμάσει skydiving! Έπεσε από τα 14.000 πόδια σ’ ένα χωράφι δίπλα στη λίμνη της Κωπαΐδας. Η ελεύθερη πτώση της διήρκησε μόνο έξι λεπτά, αλλά μέχρι να τη δω να προσγειώνεται στο έδαφος νόμιζα ότι θα πάθω έμφραγμα. Φέτος το Φθινόπωρο πήγε για ράφτινγκ στον Αχέροντα (εγώ έμεινα πίσω να ταΐζω τις γάτες) και γελώντας μου είπε ότι στη διαδρομή πέρασε απ’ ένα σημείο που λέγεται, «Πύλες του Άδη». «Αν αναποδογυρίσει εκεί η βάρκα σου θα σε περισυλλέξουν νεκρό». Κι εχθές την ώρα που τρώγαμε μου ξεφούρνισε ξαφνικά το επόμενο ριψοκίνδυνο σχέδιό της. «Μίλτο, ξέρεις τι θα κάνω την άλλη Κυριακή;» είπε. «Τι Μάρθα;» είπα. «Θα κάνω Bungee Jumping στον Ισθμό της Κορίνθου», είπε. «Θα πηδήξεις στο κενό από τα 70 μέτρα;» είπα. «Είσαι τρελή;» «Απεναντίας», είπε. «Δεν φαντάζεσαι το αίσθημα ελευθερίας που νιώθεις καθώς πέφτεις από τέτοιο ύψος». «Μπορώ να φανταστώ άλλες δραστηριότητες εξίσου ‘απελευθερωτικές’ που δεν κινδυνεύεις να γίνεις χίλια κομμάτια», είπα. «Μα θα είμαι δεμένη σ’ ένα λαστιχένιο σκοινί», είπε. «Κι αν σπάσει;» είπα. «Κάθε μέρα στις ειδήσεις ακούμε για τέτοιου είδους ατυχήματα». «Ποτέ δεν σπάνε», είπε. «Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά», είπα. «Θα προτιμούσες να πάω στο Βανκούβερ και να δοκιμάσω σκι από ελικόπτερο στο βουνό Γουίσλερ;» είπε. «Σκι από ελικόπτερο;» είπα. «Καλά τόσο άσχετος είσαι; Δεν ξέρεις το heliskiing;» είπε. «Πάλι ‘hell’ ακούω και δεν μου αρέσει», είπα. «Είσαι ο ορισμός της ατολμίας», είπε. «Για σένα το πιο επικίνδυνο σπορ είναι να πας από τον καναπέ στο γραφείο σου κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στα βιβλία που είναι ριγμένα στο πάτωμα». «Καλύτερα να φάω τα μούτρα μου πέφτοντας πάνω σε μια στοίβα με μυθιστορήματα του Ροθ, παρά σ’ έναν βλαμμένο, προγλωσσικό ποδηλάτη που έχασε την ισορροπία του», είπα. «Δεν μ’ αγαπάς», είπε. «Γιατί μωρό μου;» είπα. «Επειδή αν με αγαπούσες θα κάναμε μαζί όλα αυτά τα αθλήματα», είπε. «Σου υπόσχομαι ότι το καλοκαίρι θα φορέσω μάσκα και θα εξερευνήσουμε παρέα τον βυθό της θάλασσας», είπα. «Αλήθεια;» είπε. «Ναι Μάρθα μου», είπα. «Θα γίνεις για μένα σπηλαιοδύτης;» είπε. «Για σένα θα γίνω τα πάντα», είπα. «Ωραία», είπε. «Άρα μετά τον Ισθμό σειρά έχει η Λίμνη της Βουλιαγμένης! Μπορεί να είμαστε και οι πρώτοι που θ’ ανακαλύψουν το πέρασμα από τη Λίμνη ως το ‘Πηγάδι του Διαβόλου’», είπε. «Φαντάζεσαι πόσο γνωστοί θα γίνουμε μετά;» «Το μυαλό σου εκεί εσένα!» είπα. «Τι εννοείς;» είπε. «Κόλαση, Άδης, Διάβολος!», είπα. «Δεν καταλαβαίνω», είπε. «Πάντως στη Λίμνη έχει και εστιατόριο που σερβίρει ωραίο ταρτάρ τόνου», είπα «Και τι μ’ αυτό;» είπε. «Αν είναι να πάμε στον Διάολο ας πάμε τουλάχιστον φαγωμένοι», είπα.