Ο Κλαβιέ

Μα πόσο αγαπούσε τη θάλασσα ο Κλαβιέ! Από μικρός ονειρεύονταν πως ζούσε μέσα της. Δεν ανήκε ποτέ στον πάνω κόσμο, ένιωθε, ήταν διαφορετικός. Πάντα θυμάται να μιλάει με τα ψάρια, να τους λέει τα μυστικά του. Μια μέρα σήκωσε τα χέρια ψηλά. Παραδόθηκε στην αλήθεια του και βούτηξε να βρει τα λέπια να τα κάνει φορεσιά να κολυμπήσει, να αναπνεύσει... 

Η ώρα
Ήρθε η ώρα. Την καλωσορίσαμε, της ζητήσαμε ευγενικά να καθίσει. Την κοιτάζαμε όλο το βράδυ. Λίγο πριν ξημερώσει κάποιος σκέφτηκε να πάρει το μαχαίρι και να την κόψει. Την έκοψε σαν τούρτα και εμείς την φάγαμε σαν καλεσμένοι. Πάει η ώρα, πέρασε. Εμείς περάσαμε καλύτερα.