Η δελφινολαμπίδα είναι μακρινή απόγονος του Οαννού, που ήταν μισός άνθρωπος και μισός ψάρι. Η δελφινολαμπίδα κυκλοφορεί τη νύχτα σαν πυγολαμπίδα και τη μέρα κολυμπά σαν δελφίνι. Παρόμοια περίεργα όντα υπάρχουν ελάχιστα. Η δελφινολαμπίδα εποπτεύει τις κινήσεις των ερωτευμένων στη θάλασσα και τη στεριά. Είναι ο μεγαλύτερος καταγραφέας της ιστορίας των ερώτων. Διασώζει τους μεγάκυκλους των ψιθύρων, τα ατημέλητα φτερά των μελισσών, το βουητό των αρχαίων περγαμηνών, καθώς ανασύρονται από νάρκη αιώνων, συγκεντρώνει τα δάκρυα των απωλειών, των απορρίψεων, των συκοφαντιών κι εξομολογείται καθ’ εκάστη, ως απεγνωσμένη ψυχή, αγνώριστη, άνευ συστηματικής κατατάξεως και αναπόδεικτη υπάρξεως. Λουσμένη στη σκόνη του δρόμου, ταξινομεί τα πάθη των υπάρξεων που δεν αναγνωρίζει η ιστορία.

Αυτή η υπέροχη σύντροφος της λαχτάρας κοιμάται στις παρυφές των ονείρων και αυνανίζεται στο προαύλιο της πρώτης πρωινής μας σκέψης.