Ο Ahmad Abū ‘Āmir ibn Šuhayd (Κόρδοβα, 992-1035) είναι ο αυθεντικός διανοούμενος που με το κύρος του δεν κάνει τα γράμματα επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Πιθανόν επικεφαλής της ποιητικής και πολιτικής ομάδας όπου ξεχώριζε ο Ibn Hazm (v. Tawq al-hamāma), με τον οποίο πάντοτε τους ένωνε μεγάλη φιλία. Από τις απόψεις του σαν κριτικός ξεχωρίζει ο ισχυρισμός του ότι η καλή λογοτεχνία έγκειται στο ταμπεραμέντο του συγγραφέα και όχι στην ευρυμάθεια και την καλή του γνώση της γραμματικής, δηλαδή γι' αυτόν το καλύτερο εργαλείο του συγγραφέα -ο ποιητής γεννιέται δεν γίνεται- είναι η ευφυΐα. Όσον αφορά την ποιητική του παραγωγή γνωρίζουμε ότι είχε το χάρισμα του αυτοσχεδιασμού. Συνέθεσε πάρα πολλούς στίχους ανταγωνιζόμενος ποιητές από την ανατολή.
Όταν πλησίαζε ο θάνατός του —πέθανε από ημιπληγία— έγραψε ένα ποίημα στον Ibn Hazm όπου του ζητούσε να μη ξεχάσει να του αποδώσει τιμές στην κηδεία του και εξέφραζε την επιθυμία του να περάσει τις τελευταίες του μέρες «στην κορυφή ενός βουνού, εκεί όπου φυσάει ο άνεμος· μόνος, τρώγοντας ό,τι απομένει από τη ζωή τους σπόρους του αγρού και πίνοντας νερό στις λακκούβες των βράχων». Όταν πέθανε ενταφιάστηκε σε ένα πάρκο στην Κόρδοβα, κάτω από τα λουλούδια.

Βλέποντας ότι η ζωή μου στρέφει το πρόσωπο

Βλέποντας ότι η ζωή μου στρέφει το πρόσωπο 
και ότι ο θάνατος μ' αρπάζει αναπόφευκτα,
το μόνο που λαχταρώ είναι να ζήσω κρυμμένος
στην κορυφή ενός βουνού, εκεί όπου φυσάει ο άνεμος·
μόνος, τρώγοντας ό,τι απομένει από τη ζωή
τους σπόρους του αγρού και πίνοντας νερό στις λακκούβες των βράχων.

Μετά το όργιο

Όταν σκασμένη από το μεθύσι της αποκοιμήθηκε
και σφάλισαν τα μάτια όλης της παρέας,
την πλησίασα δειλά,
σαν το φίλο που αναζητά ύπουλη επαφή στα μουλωχτά.
Σύρθηκα προς το μέρος της ανεπαίσθητα σαν το όνειρο·
στράφηκα προς το μέρος της γλυκά σαν την ανάσα.
Φίλησα το λαμπερό λευκό του λαιμού της·
πίεσα το ζωηρό κόκκινο του στόματός της.
Και πέρασα μαζί της απολαυστικά,
μέχρι που το σκοτάδι χαμογέλασε,
δείχνοντας τα λευκά δόντια της αυγής.

Στο σκοτάδι κάθε λουλούδι θα ανοίξει το στόμα του

Στο σκοτάδι κάθε λουλούδι θα ανοίξει το στόμα του,
αναζητώντας τα σύννεφα της γόνιμης βροχής·
και οι στρατιές των μαύρων σύννεφων που είναι φορτωμένα με νερό, παρήλαυναν μεγαλοπρεπώς, οπλισμένες με τα χρυσά σπαθιά της αστραπής.