————
_{ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ*}
————

Φέρεται να γράφει σ’ ένα γράμμα του προς την Άρτεμις Κούπερ ο Πάτρικ Λη Φέρμορ για την προσπάθεια του, την προσπάθεια «ενός βιβλιοφάγου να εξομειώσει οπωσδήποτε την καθημερινή ζωή με τη λογοτεχνία». Ίσως τα παιδιά σ’ αυτό να τα καταφέρνουν καλύτερα, ίσως να είναι θολά τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας – αυτός είναι μάλλον κι ο λόγος που τα παιδιά (δεν) λένε τόσα ψέματα, κατασκευάζουν τόσες παράλληλες με την πραγματικότητα αφηγήσεις.

Τα χρόνια που πήγαινα νηπιαγωγείο και δημοτικό, η μάνα μου είχε μια πολύ ευχάριστη –για μένα– συνήθεια. Κάθε Δευτέρα, άφηνε ένα μικρό βιβλιαράκι στο χoλ κι εγώ μετά το φαγητό πήγαινα και το έπαιρνα να το διαβάσω. Να πώς γίνονται όμορφες οι Δευτέρες!

Τα βιβλία αυτά ήταν συνήθως σύντομες εικονογραφημένες ιστορίες με ζώα «Το σκιουράκι που πήγε στην πόλη», «Το Μεταξένιο Αλογάκι» και τέτοια. Καλά ήταν κι αυτά, δεν λέω, αλλά εμένα άλλο ήταν το αγαπημένο μου.

«Μαμά, θα μου διαβάσεις σε παρακαλώ την ιστορία του σκληρόκαρδου γίγαντα;»

Κάθε μεσημέρι ξάπλωνα μαζί με τη μαμά, και μια που δεν μπορούσα να αποφύγω τη σιέστα τής ζητούσα τουλάχιστον να μου πει μια ιστορία. Όταν ήταν κουρασμένη έπαιρνα κάποιο από τα παραμυθάκια μου και βλέποντας τις εικόνες της αφηγούμουν μια δική μου, καινούρια ιστορία. Την ιστορία με τον Γίγαντα, όμως, μόνο η μαμά μπορούσε να την αφηγηθεί.

Η εκδοχή του Εγωιστή Γίγαντα του Όσκαρ Ουάιλντ, όπως βρισκόταν στο βιβλίο των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α’ γυμνασίου (Αθήνα, 1987) ήταν το «ίρτζι» μου. Τη ζητούσα ξανά και ξανά και ξανά. Κι ας μην είχε εικόνες. Ήξερα για τι πράγμα μιλούσε. Είχαμε παλιά στη γειτονιά μια γκριζόμαυρη μονοκατοικία δίπλα σ’ ένα σχολείο. Τον ιδιοκτήτη της δεν τον βλέπαμε ποτέ. Εκείνο που βλέπαμε όμως ήταν μία τρομερή προσπάθεια να κρατήσουν τον χώρο ασφαλή και περιφραγμένο: στον περίβολό της είχε συρματοπλέγματα και καρφιά, και μέσα στην αυλή δεν υπήρχε ούτε ένα φυτό, ούτε ένα λουλούδι.

«Να, το σπίτι του σκληρόκαρδου γίγαντα!», έλεγα κάθε φορά που περνούσαμε από μπροστά.

Δεν ξέρω, ίσως κι η καρδιά αυτού του γίγαντα να μαλάκωσε τελικά όπως του ήρωα του Ουάιλντ και γι’ αυτό η σκυθρωπή, μουντή μονοκατοικία έδωσε εδώ και χρόνια τη θέση της σε μία ροζ-σομόν πολυκατοικία, όμοια με όλες τις άλλες που χτίστηκαν τη δεκαετία του ’90 στην ανατολική Θεσσαλονίκη.

Πού να ξυπνήσει, όμως, τώρα η αστική μας φαντασία…

_{*Το όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».}