(απόσπασμα)

κάπου ένας ήλιος. από κάτω αγόρια καφετιά
σαν τη σίκαλη ανταλλάσουν βρισιές και πάσες, πηδούν

στον αέρα και μένουν εκεί. τα αγόρια γίνονται η νέα 
σελήνη, ολόκληρα σαν μαυρισμένα ούλα, ικετεύουν ένα νερό

γαλάζιο σαν μελανιά να τ’ αφήσει να πετάξουν, να τους φέρει έστω την παλίρροια
να φτύσει πίσω ένα πατέρα ή έστω δύο. δεν θα ξεκινήσω.

η ιστορία είναι αυτό που είναι. ξέρει τι έκανε.
κακό σκυλί. κακό αίμα. κακή μέρα για να είσαι αγόρι

στο χρώμα ενός Ιουλίου που ξοδεύτηκε σωστά. αλλά εδώ, ούτε γη 
ούτε παράδεισος, δεν μπορούμε να θυμηθούμε πως τα λευκά μας πουκάμισα

έγιναν άλικα φορέματα. εδώ, καμία γλώσσα δεν χωρά λέξεις 
όπως όργανο και νόμος, κανένα χρώμα το λευκό.

αν έπεφτε χιόνι, θα έπεφτε μαύρο. σας παρακαλώ, μην μας αποκαλείται
νεκρούς. πείτε μας ζωντανούς σε ένα καλύτερο μέρος.

ψιθυρίζουμε τα ονόματά μας ενώ προσευχόμαστε.
βγαίνουμε έξω για γλυκά και επιστρέφουμε.

*

έναν καινούριο από το έδαφος, τον βγάζουμε
από το κουτί του, βγάζουμε τα σκουλήκια

από τις κοτσίδες του. κάποιες φορές τραγουδούν
τον ύμνο του βασιλιά του γκέτο (τι πρώτη αναπνοή!)

κάποιες φορές είναι τα δικά τους μάτια που οδηγούν
 τις έρευνες για τους θωρακισμένους άντρες στα μπλε.

του λέμε: συγχαρητήρια είσαι και πάλι αγόρι!
του δίνουμε ένα μαντήλι για το κεφάλι, μια τζιβάνα και μια δεύτερη ευκαιρία.

τον στέλνουμε να περιπλανηθεί, για μια μέρα
ή για πάντα, τον αφήνουμε να επιλέξει το νέο του όνομα.

το αγόρι που λεγόταν Trayvon, τώρα ονομάζεται Βασιλιάς της Βροχής.
ο άντρας που λεγόταν Sean ονόμασε τον εαυτό του δέχομαι, δέχομαι

ω, η φαντασία των ξανά νεογέννητων αγοριών
οι περισσότεροι συμβιβαζόμαστε με το όνομα ζωντανός.

*

από μια γέφυρα ανάμεσα στη λάμψη των άστρων και τον πηλό.
ένα αγόρι εμφανίστηκε ενώ το ρυμουλκούσε

ένα φορτηγό. μια ιδιωτική παρέλαση για τον ίδιο
και το κόκκινο υγρό του τρένο. πριν από χρόνια

κόψαμε τα αδέρφια απ’ τα κλαδιά.
ξεφλουδίσαμε τον ύπνο τους απ τον φλοιό.

κάποιες φορές ένα αγόρι θα μπει στο δωμάτιό του
και ύστερα θα βγει σε έναν νέο κόσμο

κρατώντας ακόμη τα μοχθηρά του μετάλλια. μερικά αγόρια
έφτασαν εδώ πλατσουρίζοντας μέσα από το ίδιο τους το αίμα.

και τι σημασία έχει πώς έφτασε κανείς εδώ αν βρισκόμαστε όλοι εδώ
για να χορέψουμε. άρπαξε ένα αγόρι! στροβίλισε το!

αν ζητήσει ένα φιλί, φίλησέ το!
αν σε ρωτήσει που βρίσκεται, πες χαμένος.

*

αγαπημένε αέρας εκεί που κάποτε βρισκόσουν, αγαπημένε άδεια σταράκια
έξω από την πόρτα, αγαπημένε ό, τι και να σαι τώρα, αγαπημένε γιε

σε έθαψαν διεκπεραιωτικά, χωρίς κηδεία
χωρίς κάμερες, μπλουζάκια, δοκίμια, διαδηλώσεις

και ύστερα ήσουν απλώς νεκρός. κάποιες νύχτες
θέλω να σε ξεθάψω, να σε θάψω από την αρχή σωστά.

να ξύσω το χώμα μέχρι τα χέρια μου να μπλαβίσουν και οι πληγές μου γίνουν ένα με τη λάσπη.
θέλω να σε ξεθάψω και να αφήσω να βρέξει δυο φορές πριν το επόμενο αντίο μας

αγαπημένε μου χορευτή, δεν είμαι σίγουρος άμα κλαίω,
ή αν είμαι ο ουρανός. δοξάζω την γλυκιά σου σήψη,

ενώ ξηλώνεται κάτω απ το έδαφος, δοξάζω τις πικραλίδες
ενώ στραγγίζουν το νερό από την ακριβή σου σάρκα.

ένα κήπο θα φτιάξω πάνω απ το έδαφος
εκεί όπου ο πόνος σου σταμάτησε.

*

ήταν κάποτε το μοναδικό μέρος στον κόσμο.
το ίδιος ακριβώς πρωινό ξύπνησα

και θυμήθηκα μια οποιαδήποτε Τρίτη
το κεφάλι μου στα πόδια σου, τα μαλλιά μου λαδωμένα

και τα χέρια σου, τα χέρια σου, αυτά τα χέρια
ο δυαδικός θεός μου. αυτά τα χέρια από άρτο, χέρια από γάλα

χέρια όρθια στον αέρα της εκκλησίας χέρια, χέρια καθαρισμένων ψαριών,
χέρια για το δικό μου καλό, χέρια που αντιμιλούν

χέρια που πονούν περισσότερο από εμένα, που δεν ζητούνε άλλα χέρια,
ό, τι χρειάζομαι έρχεται από αυτά τα χέρια

κουρασμένος και λαδωμένος, μουρμουρίζω
καθώς εκείνη ετοιμάζει για τον γιό της χέρια απ το ορυκτό των βασιλιάδων

μάνα, πόσο μακριά
από το σπίτι έχω φτάσει;

*

δεν χρειαζόμαστε πια τη γεωγραφία
είμαστε παντού ασφαλείς

δείξε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση
και ονόμασέ την εκκλησία, σπίτι, ή αγάπη

ο παράδεισος είναι ένα μέρος όπου κάθε τι
είναι καταφύγιο και τίποτα δεν μοιάζει με όπλο

εδώ, αν μεγαλώσει γνωρίζει τη θέση του
στην ιστορία. εχθές, μια λεύκα

μου είπε για ένα παλιό δάσος
γεμάτο με τεράστια φρούτα τα οποία έμοιαζαν με τους θείους μου

με τη σάρκα τους να σκάει και να φλέγεται
συγκομιδή από σκοτεινές μελωδίες

όταν έπεσα από το κλαδί της
μου πέρασε για επιδέσμους τους χυμούς της.

*

ανθίζοντας στην αιωνιότητα
τα άφρο μαλλιά τους σαν στέμματα από σφεντάμι

τεντώνοντας τους χυμούς τους αργά προς τον ουρανό. δες
το Δάσος να τρέχει στη βροχή, τα κλαδιά του

να λειώνουν σαν μπούκλες από χαρτί, να σκύβει
κάτω απ’ το βουνό για να προφυλαχτεί. κοίτα

το βουνό να μαρτυρά πως και αυτό είναι παιδί.
κοίτα Βουνό και Δάσος να παίζουν

μαζί στη βροχή, κοίτα τη βροχή να λειώνει τα πάντα
φτιάχνοντας την μορφή ενός αγοριού με καφέ μάτια και υγρά όνειρα-

η λίμνη μεταμορφώνεται σε ένα αγόρι στη βροχή
ο βάλτος- ένα αγόρι στη βροχή

τα χωράφια της λεβάντας-αδέρφια 
που χορεύουν μες την καταιγίδα.

*

κερδίσαμε αυτόν τον παράδεισο
με έναν θάνατο που δεν μας άξιζε

είμαι σίγουρος πως υπάρχουν κι άλλα, διαφορετικά εδώ. 
ένα κάπου για κάθε είδος

κάποιου, ένας παράδεισος καφετιών 
κοριτσιών που συναντιούνται σε χρυσά σκαλοπάτια

αλλά εδώ
–πώς να σας το εξηγήσω– 
κάποιος προσευχήθηκε να αναπαυθούμε εν ειρήνη
και να μαστε
εν ειρήνη ολόκληροι όλο το καλοκαίρι