VIII

^{[Ξέρω μια πέτρα ]}

Οι πέτρες ονειρεύονται τη νύχτα.
Στα σπλάγχνα τους σφίγγουνε τ’ άστρα της.
Στην πύρα του μεσημεριού κρατούν σφιχτά
τα μυστικά κλειδιά για τα κάστρα της.

Την νύχτα, πάλι, λαχταρούνε μεσημέρι.
Καθώς ακίνητες βαστούν την πίκρα αιώνια,
τις σκάβει θάλασσα, τις τρώει αγέρι
μα προσδοκούνε τού μεσημεριού τα χιόνια.

Ξέρω μια πέτρα που φυλάει σιωπή
με σίδερο και με φωτιά πλασμένη.
Τίποτε πια στον κόσμο δεν προσμένει.

Το μεσημέρι και την νύχτα σκυθρωπή,
αμίλητη σ’ ό, τι ο καιρός τής φέρνει
με ήλιο, με σκοτάδι, σεμνή γέρνει.

IX

^{[Μεγάλη ποταμίσια πέτρα]}

Τίποτε πια, κανένας δεν θυμάται.
Η πέτρα μαύρισε, πλάι στο πλατάνι.
Και το ποτάμι στέρεψε. Κοιμάται
στων βράχων τα έγκατα. Αλλά φτάνει

βουβός ο ρόχθος της παλιάς του δόξας.
Στων κλώνων τα λυγίσματα ο αέρας
πληγώνει φύλλα με αόρατα τόξα,
ανάλαφρα πετούμενα της κρύας μέρας.

Τα φύλλα πέφτουν άηχα, ματωμένα
Σιγά-σιγά την πέτρα αποσκεπάζουν.
Και την σκουριά της, στο αίμα βουτηγμένα

την σβήνουν. Πορφυρή την λήθη στάζουν.
Στην πέτρα, όπου σε χρόνια βυθισμένα
δραπέτες έκρυβε κι αποδιωγμένα.

_{Τα δύο αυτά ποιήματα από την ενότητα Η μουσική της πέτρας, αφιερώνονται στον Παντελή Βουτουρή.}