Πολυτάλαντος δημιουργός, καλλιέργησε όλα σχεδόν τα είδη του λόγου. Με αφορμή τον θάνατό του, γράφονται πολλά για τους στίχους του σε τραγούδια σπουδαίων συνθετών. Αξιολογείται το ποιητικό και πεζογραφικό του έργο. Γίνεται εύφημος μνεία για τα ιδιαίτερης αισθητικής και εντυπωσιακής πληρότητας, λευκώματά του (Φωτογραφίες και σήματα Ελλήνων και ξένων φωτογράφων της περιόδου 1859-1910, Ενθύμιον Σύρας) καθώς και για την τετράτομη έκδοση Το θέατρο στην Ερμούπολη τον εικοστό αιώνα. Τα τελευταία προέκυψαν ύστερα από πολυετή έρευνα στις πηγές και αξιοποίηση του πλούσιου σε ποικίλα τεκμήρια προσωπικού του αρχείου. Η «άυλη» όμως δραστηριότητά του στο ραδιόφωνο, με εξαιρετικές εκπομπές σε κρατικούς και δημοτικούς σταθμούς, ελάχιστα προσέχτηκε. Παραλλάσσοντας τον καβαφικό στίχο θα λέγαμε για τον Μάνο Ελευθερίου «χάσαμε το πιο τίμιο — τη φωνή του».

Από νωρίς είχα εκτιμήσει την εκφραστικότητα και την υποκριτική γκάμα της φωνής του, τον παρακολουθούσα και όποτε μπορούσα τον ηχογραφούσα. Από αυτό το διάρκειας πολλών ωρών υλικό, επέλεξα δυο πεντάλεπτα αντιπροσωπευτικά της ραδιοφωνικής του δραστηριότητας που εμπεριέχουν και το πικρό χιούμορ του καθημερινού του λόγου.

– Σχόλια για την ονοματοδοσία των ελληνικών δρόμων (25.2.1995)

– Αναφορές στην αλληλογραφία των λογοτεχνικών περιοδικών (5.4.1995).

………………………………………………………………

Φωνοθήκη: Γιώργος Ζεβελάκης
Ειδικός συνεργάτης: Λάκης Δόλγερας