«Αυτός είναι ο πατέρας σου».
«Δώσε του ένα φιλί στο μάγουλο!»

Ήξερα ότι είχα πατέρα
(τον ανέφερε συχνά  –
πάντα με θυμό βέβαια),
αλλά δεν θυμόμουν το πρόσωπό του.
Στο σπίτι δεν υπήρχε
καμία φωτογραφία του.
Έλεγε ότι είχαν όλες χαθεί
όταν μετά τον χωρισμό τους
ήρθαμε να ζήσουμε στη Ρώμη.
(Τότε την είχα πιστέψει).
Ήμουν τεσσάρων
όταν φύγαμε από το Σάο Πάολο
και επί τρία χρόνια
δεν είχε δώσει σημείο ζωής.

Άφησε τα πράγματά του στο σαλόνι,
και πρότεινε να πάμε για φαγητό
στο «Piccolo Mondo», στη Via Veneto.
(Άρα έχει ξανάρθει εδώ, σκέφτηκα).
Παραγγείλαμε όλοι πάστα,
κι ενώ διάβαζα το «Topolino»
οι δυο τους μιλούσαν έντονα
για θέματα που αφορούσαν
τα οικονομικά της μητέρας μου.
Τους άκουγα να επαναλαμβάνουν
πάλι και πάλι τη λέξη «χρήματα».
Μετά το γεύμα αποφάσισαν
ότι θα πήγαινα μαζί του
για παγωτό στη Piazza Navona,
και ύστερα στα μαγαζιά
να μου πάρει δώρα.

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι
τής έδειξα με χαρά το παλτό,
και το ζευγάρι μαύρα παπούτσια
που μου είχε αγοράσει.
«Rossetti!», «Rossetti!»
επανάλαβε ο πατέρας μου με νόημα.
«Πεινάτε;» ρώτησε εκείνη.
«Όχι», απάντησε.
«Έφαγε ένα πελώριο παγωτό σοκολάτα
και λίγο μετά μοιραστήκαμε μια πίτσα».
«Ωραία μπορείτε τότε να κοιμηθείτε μαζί
στο διπλό κρεβάτι μου».
Εγώ θα βγω. Έχω κανονίσει».

Το άλλο πρωί,
ενώ στέκονταν στο πεζοδρόμιο περιμένοντας το ταξί
που θα τον πήγαινε στο αεροδρόμιο,
γύρισε προς το μέρος της
και φανερά ενοχλημένος είπε:
«Ο γιος σου με κατούρησε χθες βράδυ!
Έκανε τα σεντόνια μούσκεμα!»

Μόλις κλείσαμε την πόρτα,
με πήρε στην αγκαλιά της
και φώναξε δυνατά:
«Μπράβο αγόρι μου!
Καλά του έκανες!»
Κι ένα χαμόγελο άστραψε
στο σκοτεινό της πρόσωπο.