Κάθε μήνα σας προτείνουμε έναν τρόπο
για να διασχίσετε 90 δευτερόλεπτα της κυριακάτικης ζωής σας. 
Τι ψυχή έχουν;

Τον λένε Αντώνη και εργάζεται ως λογιστής σε μια μεσαία ιδιωτική εταιρία. Ανύπαντρος, ετών 37. Ψάχνει. Οπότε αποφάσισε να ψάξει και στο διαδίκτυο. Στο μήνυμά του υπονόησε πως, τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό της γνωριμίας, θα μπορούσε να στηρίξει οικονομικά τη σχέση. Του στάλθηκε μια απάντηση. Ανταλλάξαν 2-3 ιμέιλ. Κι ο γουστερλής Αντουάν έχασε τον ύπνο του, προτού καν αντικρίσει την εικόνα του πλάσματος το οποίο του απευθυνόταν. Σάλεψε γιατί διάβασε τις λέξεις της. Διάβασε τα λόγια που περίμενε να ακούσει. Δεν διάβασε τα ταληράκια που κουδουνίζουν επαγγελματικά από κάτω τους. Μου τα εμπιστεύθηκε τα ξένα λόγια ζουρλαμένος. Ας πρόσεχε. Θέλετε να τα ακούσουμε μαζί;

«Νυστάζω εδώ και πολλή ώρα, όμως δεν μου κολλάει ύπνος! Σκέφτομαι όλα αυτά που μου έγραψες... σκέφτομαι πώς μπορεί να νιώθεις... και σκέφτομαι πώς νιώθω εγώ για όλα αυτά... Ίσως, αν ήταν άλλη κοπέλα στην θέση μου, να έβρισκε όλα αυτά «ωμά» και κυνικά. Στα δικά μου μάτια όμως, φαντάζουν απλά ειλικρινή... και αυτό με γεμίζει απόλυτα! Άλλωστε, αυτό είναι και το ζητούμενο που λείπει σχεδόν από όλες τις ανθρώπινες σχέσεις... και, εμένα, τουλάχιστον, με ενδιαφέρει να αγγίζουμε κάθε επίπεδο ειλικρίνειας, χωρίς να νιώθουμε άσχημα ή ένοχα για αυτό... Δεν θα ζητήσω ποτέ, για όσο καιρό διαρκέσει αυτή η «σχέση», κάτι παραπάνω από αυτό που θα μπορείς και θα θέλεις να μου δώσεις. Ούτε θέλω να μου δώσεις κάτι επειδή θα πρέπει, αλλά επειδή θα θέλεις πραγματικά..! Αντίστοιχα σε όλα αυτά, το μόνο που ζητάω είναι όταν θα βρισκόμαστε, όταν θα κάνουμε έρωτα, να σου δίνομαι απόλυτα και όχι απλά να είμαι κάποια που κάνεις σεξ μαζί της και την αφήνεις... Θέλω εκείνη την στιγμή να με κάνεις να νιώθω γυναίκα, να νιώθω πως με σέβεσαι, όπως θα σε σέβομαι κι εγώ... απόλυτα και ειλικρινά.
Είμαι μία κοπέλα που ψάχνει λίγη σιγουριά στην ζωή της.. Στην προκειμένη περίπτωση είναι οικονομική, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η «ανάγκη» μου αυτή καθ’ αυτή επισκιάζει τις αρχές μου, τον χαρακτήρα μου και τις ευαισθησίες που έχω σαν γυναίκα, σαν άνθρωπος... Σαφώς, για να ψάχνω εκεί σιγουριά σημαίνει πως είναι κάτι που έχω ανάγκη να νιώσω, όμως αυτή η ανάγκη μου δεν έχει «χρηματική» έννοια, αλλά συναισθηματική!
Εγώ θέλω να βγούμε! Θέλω να γνωριστούμε! Θέλω να κάνουμε έρωτα! Όλα αυτά όμως χρειάζονται συναίσθημα, αυτό το κάτι παραπάνω που κάνει τις στιγμές να μοιάζουν υπέροχες, μοναδικές, ξεχωριστές...».

Τέλος χρόνου.

Πιστεύω πως η στρατηγική της σαγήνης την οποία διαθέτει το παραπάνω κείμενο θα πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής και κειμενογραφίας. Αισθησιασμός και συναίσθημα, λογοκρατούμενος στοχασμός μα και λιμπιντικά μεζεδάκια, επίκληση προσωπικών αρχών αλλά και διαπραγμάτευσή τους λόγω της οικονομικής ανασφάλειας, γαργάλεμα του ενστίκτου του άντρα-προστάτη, όλα σε ένα ταιριαστό μεθυστικό χαρμάνι. Σα να λέμε: εμ μοντερνιά στο θεματάκι, εμ μούχλα στη γλώσσα και στο ύφος. Του ευπώλητου, ντε. Δεν πιστεύω να θέλετε να μάθετε τι έπραξε ο ποθοπλανταγμένος και πολύπλαγκτος Αντώνης.