Να το τρένο της νύχτας

Τέλος καλοκαιριού

Στέκομαι ορθός

Και ξαγρυπνώ

Σαν ένας γιγάντιος, άρρωστος κορμός

Έχω μάτια γεμάτα μέλισσες

Aλλά κοιτάζω το βουνό

Και την πεδιάδα και την πόλη

Όλη αυτή τη χώρα μου

Που δεν υπήρξε χώρα μου

Μια ζωή στην οποία ήμουν

έτοιμος να κερδίσω

Αλλά ποτέ δεν κέρδισα

Και μόνο όμως ν’ ατενίζω

Τη χώρα αυτή του γλυκασμού

Με τ’ ακρωτήρια, με τις λίμνες

Με τα χωριά σαν περιδέραια

Στη νύχτα. Τους αυτοκινητόδρομους

Τους τακτικούς της ήχους

Εγώ που ήθελα να τα πω όλα

Σ’ αυτό το τέλος του καλοκαιριού

Να μιλήσω δεν μπόρεσα.

Τρέμω
Κοιτώντας αυτό το νερό που μου επιστρέφει το πρόσωπό σου
Και τρέμω αντιμέτωπος με έναν πόθο στον οποίο αναμιγνύονται
Η θάλασσα κι ο ουρανός
Αυτό το λίγο που είναι τα χέρια μας του σήμερα και του χθες
Αυτό το λίγο που μας έχει δοθεί να ζήσουμε  στην πλάση
Αλλά αυτό το λίγο, που είναι το παν, είναι το μόνο που μπορώ για σας λέει το φως
Κρατήστε με στα μάτια σας
Το νερό θα είναι πιο βαθύ και το σιτάρι πιο ευτυχισμένο.

Βρέχει, όταν είσαι εδώ, την πιο γλυκιά βροχή
Στα δέντρα στα λουλούδια
Βρέχει σε όσα πεθαίνουν και σε όσα δεν πεθαίνουν
Βρέχει σε κάθε απουσία αλλά και σ’ αυτήν την ελαφριά πληγή, την παρουσία
Βρέχει στις κυριακές μας
Στα δέντρα στα κλαδιά
Βρέχει σ’ αυτό που υπήρξε το θάρρος και η στάχτη
Στο κρασί στο ξημέρωμα σε όσα μοιραζόμαστε
Εσύ είσαι η γλυκιά βροχή
Κι εγώ είμαι η όχθη

Φοίνικες ένας λεπτός αέρας θήλαζε τη σιωπή
Νεκροί στρατιώτες για πατρίδες μακρινές και για παλιές σημαίες
Απ’ το χιόνι τον πόνο τα δάκρυα μας τρέχανε
μητέρα, θυμάσαι;
Τι θα έκανες εσύ σ’ εκείνη την πορεία;
Στις άκρες των δασών έβλεπα τα χωριά
Το βουνό – ήχος δεν ακουγόταν
Πατρίδες πατρίδες πικρές όπου μόνο ο άνεμος μιλούσε
κι ο πάγος σκληρός ωσάν απόστολος
Πέτρος
Εκείνος που απαρνείται
Η αλήθεια λεπτή κρυσταλλιασμένη κρούστα, ράγιζε
Κι όποτε επέστρεφε η αυγή του κρύου αυτού χειμώνα
Όλοι οι στρατιώτες έσβηναν για δεύτερη φορά.