_{Στην αρχαία φίλη μου Γεωργία Ζώη}

—Εμείς θα είμαστε το «είναι» κι εσύ το φαίνεσθαι.
—Ααα, δεν με συμφέρει;
—Γιατί, εύκολο πράγμα νομίζεις ότι είναι το φαίνεσθαι;
—Όμως το «είναι» είναι το ουσιαστικό.
—Ναι, αλλά το «φαίνεσθαι» απαιτεί καλλιέργεια
Κι αυτό προϋποθέτει Τέχνη, υψηλή.

12/3/2017, διάλογος που διαμείφθηκε μεταξύ εμού και της Γεωργίας Ζώη, της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ συγκατανευούσης, μετά το πέρας της παραστάσεως στο «Θέατρο Έαρ» (πλατεία Βικτωρίας), όπου απολαύσαμε επί σκηνής την ειλικρινέστατη και αυθόρμητη Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ να συνδιαλέγεται μεταξύ άλλων με την προσωποποιημένη Υποκρισία, με την εξαίρετη ηθοποιό Γεωργία Ζώη ως alter ego και φερέφωνο-προσωπείο της. «Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι», ο τίτλος αυτής τής μοναδικής παράστασης, που ελπίζω να έχει κι ανάλογες, διαλογικές αυτή τη φορά, επί σκηνής συναντήσεις ζώντων ποιητών και τεθνεώτων…

Ως κριτικός Λογοτεχνίας, είμαι αντίθετος του διαχωρισμού ποιητικού έργου και ποιητικού σώματος (στην κυριολεξία). Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ ήταν το πιο ερωτικό πλάσμα που κυκλοφορούσε στον χώρο της Ποίησης, εντός κι εκτός Ελλάδος. Σωματική μέχρι τέλους. Βίωνε την κατάρρευση του υλικού φορέα του πνεύματός της με έναν τρόπο οιονεί διονυσιακό. Λες και τα ασθενούντα κύτταρα μετέτρεπαν την ανημπόρια σε γιορτή και χορό γονιμολατρικό. Ήταν τόση η μέθεξις που την διακατείχε που οι στίχοι της έμοιαζαν ταπεινά κατάλοιπα της μεγαλειώδους παρουσίας της, κάτι σαν σουβενίρ μετά από ταξίδια σε χώρες μαγικές που δεν επισκεφτούμε ποτέ ξανά, για τον απλούστατο λόγο πως δεν υπάρχουν, πως δεν θα είναι πια εκεί για να μας υποδεχτούν.
Η γήρανση της μορφής, που ήταν για τον Καβάφη συνώνυμη της αριστοτελικής «κατά-στροφής» ήταν για την μεγάλη και σημαντική ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ ακόμα ένας τρόπος να υπάρχει μέσα στο σώμα της, με την αθωότητα μιας παιδούλας, με την αγνότητας μιας Μαγδαληνής που αναπαρθενεύεται κάθε φορά που αλείφει με μύρο τα πόδια της Υψηλής Ποίησης. Γιατί ήταν η ποίησή της υψηλή και ο λόγος της μεγαστόχαστος. Ελάσσονα, δεν θα την έλεγες ποτέ. Μπορούσες να διαφωνήσεις με επί μέρους αισθητικές ή γλωσσικές, στιχουργικές – θα έλεγα – επιλογές, όμως ανήκε στον εσμό των μεγάλων, των ταλαντούχων, των διαπρεπών. Ουδέν σύμπλεγμα κατωτερότητας, κανένα παράπονο, κανένας ακκισμός, ουδεμία εξέγερσις και διαμαρτυρία εναντίον του Δημιουργού που μοιράζει τα τάλαντα…
Η διονυσιακή χαρά της ζωής ήταν η πηγή και η απόρροια της υψηλής ποίησής της. Συνδέθηκε με την αρχαία ελληνική σωματικότητα μέσα από τον Καβάφη αλλά και μέσω των συγχρόνων της Αμερικανών ποιητών. Έζησε όλες τις εξεγέρσεις, δοκίμασε όλες τις επαναστάσεις, σαν ακριβό κρασί μέσα της, που διαποτίζει την ύπαρξή της και την εκστασιάζει σε ένα σύμπαν ποιητικό, που δεν ήταν όμως ατομικό, αλλά μοιρασμένο στα δύο, στα πέντε, στα δεκαοχτώ… Και δεν παραθέτω τυχαία αυτούς τους αριθμούς.
Μέσα από την ποίηση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ απηχούν οι πανάρχαιες, οι προϊστορικές γονιμολατρικές τελετές. Είναι αρχετυπική. Πιστεύω πως η τέχνη της δεν έχει κατανοηθεί ακόμη, γιατί δεν περιορίζεται στην θεματολογία, στη γενιά, στον αιώνα της. Είναι παγκόσμια και οικουμενική. Όταν την δούμε απαλλαγμένη από τα επτά πέπλα της Ίσιδος-Σαλώμης τότε θα κατανοήσουμε την άσβεστη ομορφιά μιας Μεγάλης Μητέρας Θεάς που ήταν θηλυκό από αρχής μέχρι τέλους. Κι αυτό αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στα ποιήματα, στην γραφή και στην παρουσία της στον φυσικό κόσμο.
Όταν μια μέρα την κατανοήσουμε θα ανακράξουμε από τρόμο. Τόσο πέρα από τις προκαταλήψεις και τις προκατασκευασμένες ιδέες μας ήτανε.

Μεγίστη, μείζων, ανεξάντλητη…

Μετά Λόγου Γνώσεως,

^{Κ. Μπ., ταπεινός...}