^{Στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ}

Ρε Κατερίνα
πάντα μου έλεγες
πως δεν πίστευες στον Θεό
"ζηλεύω αλήθεια" έλεγες "όσους πραγματικά πιστεύουν"
πως το μοναδικό Πιστεύω σου
είναι το Αιώνιο Ερώτημα
αν ο Θεός υπάρχει
σ' ετούτο πιστεύω έλεγες
στο να διατηρώ ζωντανό το Ερώτημα
μάλιστα αστειευόμενη
την τελευταία φορά που σε είδα
ηλεκτρισμένη απο μια διαίσθηση
μου είπες ότι όταν φύγεις
όταν θα πας απέναντι
θα με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις
αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει
εγώ όμως κάθε φορά που έφευγα
που έφευγα από σένα
ένιωθα οτι με άγγιζε
στο μέτωπο
μια Αγία
πώς λοιπόν το εξηγείς αυτό
πώς το εξηγείς λοιπόν
-γίνεται Αγία κι Αθεη;-
εκτός και αν Άγιος είναι
όχι απαραίτητα ο Πιστός
αλλά όποιος από τις αναπηρίες του
-που τον κάνουν να αμφιβάλλει-
από ένα χεράκι ανάπηρο
ένα κουτσοποδαράκι
ή απο σακατέματα
που δε φαίνονται
αόρατα
άλλα
πιάνει και γράφει ποιήματα
κουτσά και στραβά λογάκια
όπως και να έχει πάντως
εγώ περιμένω ακόμα
εκείνο το τηλεφωνάκι σου
δε μου ξεφεύγεις όχι
ακόμα περιμένω απάντηση
για το αν το Θηλαστικό το Αιώνιο
πιστεύει στον εαυτό του
ή αν κι ο Θεός ειναι Άθεος
και γράφει κι αυτός στιχάκια