Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ αγαπάει τους αγγέλους. Είναι οι σύντροφοί της στο πηχτό σώμα του ουρανού, «έναστροι από μέσα κι από έξω σκοτεινοί», για να συμφωνούν με το βάθος και το σκοτάδι της ψυχής. Ένας σίγουρος τρόπος, να περνούν απαρατήρητοι. Στα φτερά τους κουβαλούν αληθινά θαύματα, πεπρωμένα, ιστορίες, υπερκόσμιες εντολές, απουσίες. Η ποιήτρια έχει την αίσθηση ότι μέσα στα σπλάχνα τους θα αγγίξει την έδρα του Θεού, θα νιώσει το θείο, παρά την πιθανή διάψευση αυτής της έντονης επιθυμίας της.

Ενίοτε ο άγγελος γίνεται η πτώση της ομορφιάς, μια ερωτική διάθεση, ένα ήθος που απλώνεται στο δέρμα και την αμέσως επόμενη στιγμή, χάνεται. Ο άγγελος είναι η αγνότητα του χιονιού, αλλά η άκρη της γλώσσας του κοκκινίζει, καθώς εκεί λιμνάζει όλο το πάθος. Η ποιήτρια πιστεύει στη χαρά του έρωτα που διώχνει τα νέφη της ζωής, φοράει τα φτερά των αγγέλων, επειδή μαρτυρούν την τέλεια απώλεια. Όμως, οι άγγελοι δεν είναι απλοί προστάτες – πίσω από τα άλλοθι που ψάχνουν στο φως, πάλλουν και φέρουν το θάνατο. Έρωτας και θάνατος, οι δυο πόλοι της ζωής, συνυπάρχουν στους στίχους της.

Έτσι ο έρωτας που παραμονεύει στις ανθρώπινες ανάσες, στα σταγονίδια της
μοναξιάς που έπεται, φανερώνεται μεγαλειώδης και λαμπερός στα χείλη των
ουράνιων αγγέλων. Κι αυτό γιατί τα εγκόσμια πάθη έλκουν τους πάντες: ζώντες,
τεθνεώτες, αγγέλους, καθημερινούς ανθρώπους.
Πώς άραγε, φαντάζεται η ποιήτρια τις ψυχές των αγγέλων, τα εσωτερικά τους
τοπία; Τα βιώνει και τα περιγράφει συχνά, σαν αγκαλιές δέντρων, σαν παιδικούς λόφους για μοναχικές βόλτες, σαν τα κλαδιά όπου κρέμονται τα θύματα των παθών του έρωτα... Αλλά οι άγγελοί της διαθέτουν τεράστια υπομονή και με τους μελλοθάνατους. Ώσπου να βγει η ψυχή στον άνθρωπο που οδηγείται στο τέλος, ο άγγελος καπνίζει το τσιγάρο του αβίαστα και περιμένει.
Οι άγγελοι διαδραματίζουν πολλούς ρόλους στην ποίησή της, έχουν ανθρώπινα
χαρακτηριστικά κι αδυναμίες. Έτσι της δίνουν την ελευθερία, να τους φανταστεί με ορθάνοιχτα φτερά, κάποτε να λιάζονται ανάσκελα στον ήλιο, γυμνοί και η σάρκα τους να λάμπει. Αυτή η αλλόκοτη παρέα την ακολουθεί συχνά, τη συντροφεύει, τη διαπερνά, της δείχνει την άλλη όψη της ζωής, σαν να τη γοητεύει αυτό που παράλληλα, την τρομάζει.