Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Βλαχοδήμος

Ένας στίχος του Robert Burns και ένα βλέμμα.
Αυτό της Δηιάνειρας του Σοφοκλή^. να μιλά και για το άγρυπνο της «σκοτεινής κάμαρας»:

Βλέπω [...]. Το βλέμμα μου είναι ο άγρυπνος φρουρός μου
—θα ήταν αδύνατο να αγνοήσω αυτή τη συνοδεία.^[1]

Η ζωή είναι στα ψηλώματα — όχι μόνο η δική μου.
Η δική μου όμως, ναι, απ' τα ψηλώματα περνούν οι πόθοι της.

Η ζωή είναι εκεί όπου υπάρχει ζωή ακόμα.
Το ακόμα είναι ήδη πολύ σχετικό.
Ωστόσο ζωή υπάρχει. Και σιωπή εκεί υπάρχει.
Εκεί.
Η σιωπή των ελάχιστων κατοίκων -ακόμα και όταν αυτά ανήκουν στο «άλογο» βασίλειο.
Δικό τους είναι το βασίλειο.

Οι δρόμοι των χειμάρρων, των ποταμών, των ελικοειδών καταβάσεων. Των πηγών.
Δικό τους είναι το βασίλειο.

Οι κορυφογραμμές, δρόμοι άβατοι — κύματα θαλάσσης απροσπέλαστης.
Δικό τους είναι το βασίλειο.

Εμείς διασχίζουμε αυτό το βασίλειο με όποιο τρόπο μπορούμε.
Σεβαστικά — αν μπορούμε.

Οι δρόμοι μας είναι στο πλάι των δικών τους δρόμων.
Διακλαδίζονται, διασπαθίζονται, στην καλύτερη περίπτωση εφάπτονται.
Πάντα υπάρχει χώρος ν' ανοίξεις το βήμα σου ως την αγκαλιά.

Το βλέμμα μας είναι αυτό που φαίνεται και πάντα λοξοδρομεί στο άλλο.
Αλλάζει τους συνήθεις δρόμους για να δει αλλιώς.
Το αλλιώς είναι ένας άλλος δρόμος από μόνος του.
Ένας τρόπος για να διασχίσεις αυτή τη σιωπή δίχως να την ταράξεις.
Τα βουνά είναι τότε ο ουρανός μας.
Τα δέντρα σ' αυτόν τον ουρανό δεν παύουν ν' αγρυπνούν.
Κι εμείς κρατάμε τις ρίζες τους — νήματα λεπτά, ισχυρά, ομφάλια— μην τύχει και χάσουμε τον ουρανό.

«Η ψυχή μου ήτο πάντοτε προς τα μέρη εκείνα, αν και τον πλείστον χρόνον απεδήμουν σωματικώς, και ενθυμούμην κάποτε τον στίχον του Σκότου αοιδού: "Η καρδιά μου είναι στα Ψηλώματα, η καρδιά μου δεν είν᾽ εδώ"».^[2]