Η λευκότητα είναι το σημείο συνάντησης της αρμονίας με τη φαντασία, γι αυτό τη ζαχαροπλαστική, αν θέλαμε ως χρώμα να την περιγράψουμε, αυτό θα ήταν το λευκό, το απέραντο λευκό μιας χιονισμένης νύχτας, το εκτυφλωτικό λευκό των αλυκών, το ανέγγιχτο λευκό του καταρράκτη Salto Ángel στη Βενεζουέλα, τα ανθισμένα βαμβακοχώραφα της Τελανγκάνα στην Ινδία, οι υπέροχες λευκές νύχτες της Πετρούπολης, οι μοναχικοί λευκοί βράχοι του Ντόβερ, η μαγική λευκή λίμνη Ελγκιγκιτγκίν στη Σιβηρία. Ως εκ τούτου, η ζαχαροπλαστική εκτός της λευκότητας είναι και θέμα ευρέως γεωγραφικό γι αυτό και οι ταλαντούχοι ζαχαροπλάστες έχουν μέσα τους παρόμοιο μηχανισμό μετανάστευσης όπως τα χελιδόνια, διατρέχουν με την φαντασία τους όλη την πλάση και των αρωμάτων την αίσθηση αποθηκεύουν σε στίχους τραγουδιών, αυτά που σιγοψιθυρίζουν σαν γυρνούν στο εργαστήριό τους. Άλλοι, όπως η Elena Radagast διαβιούν στις κορυφές των λευκών κερασόδενδρων της Ιαπωνίας την εποχή της ανθοφορίας τους και από κει, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, διασχίζουν τον πλανήτη κι επισκέπτονται το σώμα τους που ανυπομονεί μπροστά από κατσαρόλες και κατσαρολάκια. Την έχω ακούσει πολλές φορές να σιγοτραγουδά συνεπαρμένη στίχους ακαταλαβίστικους, καθώς γλυκά έφτιαχνε σε ένα μπαλκόνι, ψηλά, στης Θεσσαλονίκης τα Κάστρα, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αντιλαμβανόταν την παρουσία μου.

Η γνώση και η εμπειρία των ταλαντούχων ζαχαροπλαστών να διατρέχουν με άνεση τον πλανήτη, σε στεριά και θάλασσα, εκτιμήθηκε αρκούντως από αρχαιοτάτων ακόμη χρόνων. Ο Φρόντις, ο πηδαλιούχος του καραβιού του Μενέλαου που γύριζε από την Τροία, ζαχαροπλάστης ήταν, όπως και ο Πινζόν, ο πηδαλιούχος της «Σάντα Μαρία» του Κολόμβου. Δεν είναι λοιπόν περίεργο γιατί ο Βαγγέλης Λιβιεράτος για την ολοκλήρωση του βιβλίου του Tablas Mexicanas συμβουλεύτηκε αποκλειστικά και μόνο ζαχαροπλάστες. Ήταν οι πιο αξιόπιστοι χαρτογράφοι, άσε που, όπως εξομολογήθηκε και ο ίδιος, ήταν τα πιο γλυκά βράδια της ζωής του. Δεν φέρθηκε απερίσκεπτα όπως ο πλοίαρχος Φλέτσερ που δεν άκουσε τον πηδαλιούχο του τον ζαχαροπλάστη Τόμας Νάρτβινκ «και έριξε το “Σχελδ“ στον Ματαπά μια μέρα που των θαλασσών παλεύαν τα στοιχειά». Τον ύμνησε βέβαια ο Καββαδίας, αλλά τι να το κάνεις, ο Φλέτσερ πέθανε στον Πειραιά ρακένδυτος, μόνος και αβοήθητος.