Οσοφός Ελιέζερ, αφού διάβασε τα δύο ποιήματα, το ποιητικό μονόπρακτο και το διήγημα, κατευθύνθηκε προς την καρέκλα —δε σκόπευε να κάτσει— λέγοντας στυφά:
―Ναι, πολλοί πήγαν μέχρι την πηγή, όμως δεν πήγαν μακρύτερα. Άγαρμποι, άτσαλοι, άσε που ήταν κι ατσούμπαλοι και ασουλούπωτοι….

Έκανα πως δεν άκουσα, προτίμησα να θεωρήσω πως μονολογούσε.

Αποφάσεις

Ήταν μακριά, αόρατος
διά γυμνού οφθαλμού.
Αποφάσισε.
Θα τον πλησιάσει.
Θέλει να τον μάθει.
Όσο όμως πλησίαζε,
αυτός μίκραινε.
Δίπλα του πλέον
ήταν πάλι αόρατος
διά γυμνού οφθαλμού.
Ντράπηκε.
Έπρεπε να καλύψει
κάπως τη γύμνια του.
Με τηλεσκόπιο ή μικροσκόπιο;
Θα αποφάσιζε.

Περί ύψους

―Πες κάτι λοιπόν.
Κοίταξε γύρω με φόβο,
δεν υπήρχε κιγκλίδωμα.

―Ας πάμε πιο χαμηλά.
Κατέβηκαν αρκετά.

―Πες κάτι λοιπόν.

Κοίταξε γύρω με φόβο,
δεν υπήρχε κιγκλίδωμα.

―Ας πάμε πιο χαμηλά.

Κατέβηκαν αρκετά.

Το ύψος ήταν πια αδιάφορο.

―Πες κάτι λοιπόν.

―Πέσαμε πολύ χαμηλά, τι να πω...

Φευγαλέα σκέψη

Το είχε διαβάσει πολλές φορές:
Την ύστατη στιγμή τη μεγάλη
πριν το θάνατο περνά από το νου
ολόκληρη η ζωή σαν ταινία πάλι.
Ευκαιρία να ξαναδεί, μια ύστατη φορά,
όλα τα πιο σημαντικά άτομα της ζωής του.
Φευγαλέα.
Στην περίπτωσή του, έτσι ήταν αυτός,
ήρθαν στο νου του όλα κι όλα δυο:
ο λογιστής και ο οδοντογιατρός.

Ευφάνταστος δημιουργικός συνδυασμός, απορριφθείς ως αναληθής

Oϡ, στα νιάτα του, εκμεταλλεύθηκε συνδυαστικά τις συγγραφικές και τις τηλεπαθητικές του ικανότητες. Φανατικό των γραμμάτων παιδί συναναστρεφόταν ετοιμόρροπους διακεκριμένους λογοτέχνες, μελετώντας παράλληλα τη γραφή τους εις βάθος. Τους έκανε δε παρέα εις κοινή θέα. Και ταυτόχρονα, εντελώς τηλεπαθητικά, αποκτούσε πρόσβαση στις ιδέες και τις πλοκές που είχαν στο νου τους. Όταν πέθαιναν, όσες ιδέες τους δεν είχαν αξιωθεί να τις σαρκώσουν σε βιβλία, τις περιλάβαινε και τις συνέγραφε αυτός. Ποτέ δεν έκρυψε την προέλευση της έμπνευσής του, ούτε τον τρόπο οικειοποίησης και επεξεργασίας κάθε ιδέας. Εντούτοις, σύσσωμος ο πνευματικός κόσμος δεν αναγνώριζε ως αληθινά τα λεγόμενά του. Προτιμούσε να θεωρεί αυτά τα έργα ως επεξεργασμένα σπαράγματα που ο ϡ είχε παραλάβει εμπιστευτικά —ή και ταχυδακτυλουργικά— από τους διάσημους μακαρίτες. (Η αλήθεια σπάνια είναι πνευματώδης…). Αυτός πάλι, δεχόταν ταπεινά τα εγκώμια και προσπερνούσε αδιάφορα τους ψόγους. Βιοπορίσθηκε καλά. Όταν πέθανε γράφτηκαν εγκώμια σπαραχτικά για αυτόν: «Φιλόλογος που αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση του ακατέργαστου λογοτεχνικού υλικού μιας εποχής». Παραγνωρίζοντας συνάμα, και απαξιώνοντας, το γεγονός ότι, σε σχετικά προχωρημένη ηλικία, αποφάσισε ξαφνικά να στραφεί προς την αστρολογία, πεδίο στο οποίο πρόσφερε ακόμη πιο πολλά, χωρίς όμως την αναγνώριση που του άξιζε.