Τα διάβασε και τα δύο καθισμένος στον ίσκιο, ως συνήθως πριν σταλούν προς δημοσίευση, ο σοφός Ελιέζερ και είπε ξινά:
― Ο ωροσκόπος δεν είναι οιωνοσκόπος.
― Ούτε και ραβδοσκόπος, απάντησα εκνευρισμένος.
― Πάντως όχι καιροσκόπος, είπε κοιτάζοντας στο κενό η γυναίκα του -- θα δοθεί αφορμή να μιλήσουμε και για του λόγου της.
Πασίγνωστο, παρά την αιδήμονα αποσιώπησή του
Αν υπήρχε Νόμπελ αστρολογίας θα το είχε λάβει προ πολλού ο ϡ. Επινόησε και καθιέρωσε τα ωροσκόπια για νεκρούς. Οι οικείοι τους, αλλά και ο καθένας, με βάση την ημερομηνία του θανάτου τους μπορεί να έχει μια πρόγνωση για τη μνήμη τους. Σε ημερήσια, εβδομαδιαία, μηνιαία ή και ετήσια βάση. Αν θα τους θυμηθούν και αν θα τους αναφέρουν κάποια κοντινά ή απόμακρά τους άτομα, αν θα γίνουν μνημόσυνα ή εκδηλώσεις προς τιμήν τους —αν είναι βέβαια επιφανείς και επώνυμοι— αν θα γραφτούν βιβλία και αν θα γίνουν μελέτες για αυτούς, αν θα βρεθούν νέα σπαράγματα του έργου που δημιούργησαν εν ζωή. «Πολύ πιο χρήσιμα και πρακτικά από τα ωροσκόπια των ζωντανών» λένε πολλοί από μέσα τους ή συνωμοτικά. Ξέρουν πού να τα βρουν αυτά τα ωροσκόπια. Και τα διαβάζουν μετά μανίας.
Αφίξεις
Φτάσαν οι μέρες, μαλλωμένες,
ήτανε μέρες κάθε είδους,
μέρες αταίριαστες, λογής-λογής:
παράταιρες, παράκαιρες,
παράωρες, παράμερες.
Φτάσαν οι νύχτες, μονιασμένες,
ήτανε νύχτες του ίδιου είδους,
υπήρχε ενότης αρραγής.
Το μαύρο θέλαν όλες τους,
από εσπέρας μέχρι αυγής.
Κι οι ξενοδόχοι πράξανε
για μια φορά σοφά:
στους κάτω ορόφους βάλανε
τις μέρες να διαμείνουν,
τις νύχτες στους απάνω
— χωριστά!
