Δυο κοντινά ποιήματα

1... έρως ανί­κα­τε μά­χαν

Σκα­τά πε­ρι­στε­ριών πα­ντού
στο μπαλ­κό­νι στον ακά­λυ­πτο.
Το κα­λο­καί­ρι φεύ­γει και
ακό­μη να κά­νουν φω­λιά.
Εί­χα βά­λει απω­θη­τι­κό σπρέι πα­ντού,
και ακί­δες απω­θη­τι­κές, πλα­στι­κές·
οι με­ταλ­λι­κές πλη­γώ­νουν τους ζω­ό­φι­λους.
        Eπι­μέ­νουν αυ­τά, γλυ­κο­κοι­τά­νε 
        το μπαλ­κό­νι, κου­τσου­λά­νε.
                Επι­μέ­νω και εγώ:
                πε­τάω ανελ­λι­πώς
                κά­θε κλα­ρά­κι, φυλ­λα­ρά­κι,
                χαρ­τά­κι, που­που­λά­κι,
                υλι­κό για φω­λιά.
Απο­φα­σι­σμέ­νος φέ­τος να μη νι­κη­θώ,
τη­λε­φώ­νη­σα προ­χτές στον ανι­ψιό μου:
«Φέ­ρ’ το»
[...]

Τα εί­δα όμως χτες, εκεί­να τα δυο,
                πά­νω στο τοι­χά­κι στον ακά­λυ­πτο,
                να τσι­μπο­λο­γιού­νται στο στή­θος πε­ρι­πα­θώς,
                να γουρ­γου­ρί­ζουν, να ακ­κί­ζο­νται, να ερω­το­τρο­πούν.
Του τη­λε­φώ­νη­σα πά­λι:
«Έλα να πά­ρεις πί­σω το φλο­μπε­ρά­κι»
—(ρο­μα­ντι­κός, ευαι­σθη­τού­λης, μα­λα­κο­κά­βλης;)—
ένα έχω να πω:
                 ανί­κη­τος ο ζω­ώ­δης έρω­τας.

2. …ὁ ἔχων νοῦν ψη­φι­σά­τω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θη­ρί­ου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώ­που ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´

Ευ­ρη­μα­τι­κοί οι γέ­ροι της γει­το­νιάς,
έκα­ναν τα πα­γκά­κια σα­λο­νά­κια.
Ό,τι και να πω για την άγρια γριά θα εί­ναι λί­γο,
μου την εί­πε το πρωί στη εί­σο­δο της τρά­πε­ζας, στην ου­ρά,
φο­βή­θη­κε —απί­στευ­τη η θε­ού­σα— μην της φάω τη σει­ρά.
Μπρο­στά αυ­τή, στο τα­μείο,
πί­σω της εγώ, την κοι­τώ:
Μπα­σμέ­νη, κα­μπού­ρα, σκο­νι­σμέ­νη,
μαύ­ρη διά­φα­νη η κάλ­τσα της, σκι­σμέ­νη,
μαύ­ρο πα­πού­τσι φαρ­μα­κεί­ου με τα­κού­νι,
μαύ­ρη κι η φού­στα, η μπλού­ζα, η ζα­κέ­τα,
— μες στον καύ­σω­να, η αθε­ό­φο­βη!
Α, και με χρυ­σό με­ταλ­λι­κό γυα­λά­κι και μπε­ρε­δά­κι
(μαύ­ρο, σαν κα­λη­μαύ­κι).
— Εφτα­κό­σια εί­κο­σι έξη ευ­ρώ δεν έχει ο λο­γα­ρια­σμός;
— Nαι, της απα­ντά η τα­μί­ας.
— Δώ­στε μου τα όλα, μέ­χρι να πά­ει στα εξα­κό­σια εξή­ντα πέ­ντε.
Αστρα­πή το βλέμ­μα της τα­μία δια­σταυ­ρώ­νε­ται με το δι­κό μου.
— Στα εξα­κό­σια εξή­ντα πέ­ντε εί­πα­τε;
— Α-κρι-βώς!, λέ­ει η γριά.
Η συ­ναλ­λα­γή ολο­κλη­ρώ­θη­κε σιω­πη­λά.

Ευ­ρη­μα­τι­κή και σχο­λα­στι­κά προ­σε­κτι­κή η γριά,
ήτα­νε να ση­κώ­σει ξ΄ ευ­ρώ στρογ­γυ­λά, αλ­λά…