Έντεκα ακόμη «Ποιήματα του καιρού»

Ενότητα

Είναι πολλές και ανόμοιες της αγάπης οι μορφές.
Και είναι τόσο όμοιες οι μορφές του μίσους...
Το μίσος ενώνει τους ανθρώπους· νιώθουν όμοιοι.

Λόγοι

Δεν αγαπήσαμε ποτέ εμείς οι άνθρωποι τις σφήκες.
Μοιάζουνε μέλισσες αλλά δεν είναι
για να τους παίρνουμε το μέλι.
Υπάρχουν σφήκες που κάνουνε χαρτί.
Πριν κάποια χρόνια, κάποιοι από μας,
        θες φιλόζωοι, θες οικολόγοι…
σκέφτηκαν την εκμετάλλευση
των χάρτινων κελιών τους
για τετράδια και βιβλία.
Κατέφθασαν αμέσως τότε τα PC,
τα laptops και τα kindles.
Το χαρτί χρησιμεύει κι αλλού,
εκτός από τον γραπτό λόγο.
Και έτσι
δεν αγαπήσαμε ποτέ εμείς οι άνθρωποι τις σφήκες,
                το βλέπετε, πάντα υπάρχουν λόγοι.

Απορία

Κοίταξε πολύ προσεχτικά την Ελένη.
Όντως, ήταν πολύ καλοντυμένη.
Ήταν όμορφη όμως;
Αναλογίστηκε — δεν ήταν πρώτη φορά —
εκείνους που έχουν αναρωτηθεί
αν θα είχε γίνει ο Τρωικός Πόλεμος
με αφορμή μιαν άλλη Ελένη του Μενελάου
    (ή του Πάρι;),
που να μην ήταν τόσο ωραία.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η ομηρική ηρωίδα
έχει βάλει διαπαντός πολύ ψηλά τον πήχυ
της ομορφιάς για τις συνονόματές της.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τι, όχι;

Αισιοδοξία

Ιδανική η ζωή της πόλης για τους ανθρώπους.
Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σαν και εκείνα τα γατιά,
που πάνε πάντα εδώ και εκεί γυρεύοντας ποιος ξέρει τι.
Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σαν και εκείνα τα σκυλιά,
που πάνε πάντα εδώ και εκεί γυρεύοντας ποιος ξέρει τι.
Στην πόλη κάποιοι άνθρωποι πάνε κατευθείαν
στους χρωματιστούς κάδους των απορριμμάτων.

Gentrification
(ή Από τις πλατείες στους καμπινέδες)

Παλιά υπήρχε το σινέ Πιγκάλ
στην Αθήνα, στην πλατεία Αμερικής.
Σήμερα πια ποιος θυμάται το σινεμά
ακούγοντας πιγκάλ; Πρόοδος, ναι.

Συμπερίληψη

Χάρηκα πολύ
όταν άκουσα
τη λέξη αυτή.
Αποφάσισα
τη συμπερίληψή της,
(δύο φορές μάλιστα),
σε ένα ποίημα βραχύ.
Για να χαρούνε κι άλλοι.

Ανθρώπινες συνήθειες

1. (Ταχύς)

Ήταν βαρύ το ψίχουλο
απ’ το μπαγιάτικο ψωμί.
Αργούσε πολύ να πετάξει
το λαίμαργο σπουργίτι.
Το σκότωσε, ως συνήθως,
με μια εύστοχη κλοτσιά.

2. (Απαλός)

Είχε γεράσει πια πολύ.
Ήταν σκληρά τα νύχια του.
Την καρδιά του κρατούσε
επιμελώς μαλακή.
Δύσκολα ραγίζουν, συνήθως,
τα μαλακά πράγματα.

3. (Βέβαιος)

Συνήθιζε να το πιστεύει ακράδαντα:
ο θάνατός του, φυσικός, θα ήταν
μια αφυπηρέτηση από εγκόσμια.
Δεν ήταν βέβαιος, φυσικά, για κάτι:
Θα είχε ένσημα για συνταξιοδότηση
ή θα πέθαινε στην ψάθα;

4. (Συμπέρασμα)

Χαρούμενοι, όπως πάντοτε, που με ανθούς τους ραίνουν —
συνήθεια το ΄χουν οι ανθρώποι να πεθαίνουν,
Αμήχανα κοιτάζουν τ’ άψυχα ρομπότ που υγιαίνουν —
συνήθεια το ‘χουν οι ανθρώποι να πεθαίνουν.
Καλόβολοι, ζητούν πολλά· τίποτα δεν προσμένουν —
συνήθεια το ‘χουν οι ανθρώποι να πεθαίνουν.
Πικρή μεγάλη αλήθεια που όλοι ξέρουν μα σωπαίνουν —
συνήθεια το ‘χουν οι ανθρώποι να πεθαίνουν.

    43.

Πέρασε καιρός, τελικά όμως κάποιοι κατάλαβαν πως χασομερούν κυνηγώντας την κορυφή: σπεύδουν κατευθείαν στην κατηφόρα που αρχίζει μετά.

        44.

Πέρασε καιρός, τελικά έβαλε κρύο και το κέντρο άρχισε να γίνεται απόκεντρο. Κάποιοι την ψυλιάστηκαν και έφυγαν μάνι μάνι, κάποιοι αρχίσαν τις κρυάδες.

        45.

Πέρασε καιρός, τελικά κάποιοι κατέληξαν να μη λυπούνται ούτε τους αξιολύπητους. Πιστεύουν πως θα βρεθούν κάποιοι άλλοι να τους λυπηθούν· δε θέλουν να τους στερήσουν αυτή τη χαρά, τους λυπούνται.

        46.

Πέρασε καιρός, τελικά όμως απεδείχθη πως οι αδελφές Τατά ήταν δύο μοναχά: η Ακριβή και η Ποθητή.