Δύο δημοσιογραφικά μικρομονόπρακτα του Καιρού

Δεν είχε έρθει τούτη τη φορά ο Ελιέζερ. Είχε στείλει, όμως, τη σύντροφό του. Προκομμένη γυναίκα, δούλευε την καντίνα σε αστυνομικό τμήμα. Σκεπτικίστρια και κοκκινομάλλα.
«Πώς του φάνηκαν τα μονόπρακτα;», τη ρώτησα.
Με κοίταξε με απορία, σαν κάτι να κλωθογύριζε στο μυαλό της.
«Μου είπε να σου πω ότι του φάνηκαν “καλά ως συνήθως”». Συμπλήρωσε, όμως, τα λόγια του μονολογώντας χαμηλόφωνα «η συνήθεια έχει πιο μεγάλη αγκαλιά απ’ την αλήθεια».
«Ανησυχητικό», σκέφτηκα.

Πάντα η Αγιά Τριάδα

«Και ποια προτείνετε να είναι η ερώτηση;», είπε ο πολιτικός.
«Ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα της χώρας;», είπε ο δημοσκόπος
«Λάθος, μάλλον η σωστή είναι “Ποιο θα είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα της χώρας;”», είπε ο δημοσιογράφος.
«Λάθος και οι δύο, η σωστή πάντα είναι “τι φοβάστε πιο πολύ;”», είπε κοφτά ο πολιτικός, κοιτάζοντας με μισό μάτι τον δημοσιογράφο.

Το PC του

―Σας ακούω, τι σας απασχολεί;
―To PC μου! Ξύπνησα προχτές και διάβασα το κείμενο που είχα γράψει την προηγούμενη. Το κάνω πάντα αυτό, πριν το στείλω στην εφημερίδα, το αφήνω «να ωριμάσει» μια νύχτα... Τρόμαξα μόλις το διάβασα. Περιείχε ακριβώς τις ίδιες λέξεις που είχα χρησιμοποιήσει το προγούμενο βράδυ, βαλμένες, όμως, σε άλλη σειρά! Έβγαινε, πάντως, νόημα, άλλο, όμως, από αυτό που είχε το δικό μου κείμενο. Η τελευταία φράση ήταν ανησυχητική: «Έχουν κι οι λέξεις τα δικά τους θέλω».
―Και τι κάνατε;
―Επανέφερα το κείμενο στην αρχική μορφή. Το άφησα πάλι μια νύχτα να «ωριμάσει»… και χτες, όταν ξύπνησα, το ξανακοίταξα. Πάλι αλλαγμένο, όχι όμως ίδιο με το προχθεσινό. Έβγαινε, πάντως, νόημα, άλλο, όμως, από αυτό που είχε το δικό μου κείμενο. Η τελευταία φράση ήταν πάλι ανησυχητική: «Έχουν κι οι λέξεις τα δικά τους θέλω». –
―Και τι σκέφτεστε να κάνετε;
―Λέω να αγοράσω καινούριο PC, όμως κοστίζει πολύ…
―Σας πληροφορώ, πάντως, πως θα χρειαστούν πολλές συνεδρίες. Συνολικά, η ψυχιατρική αντιμετώπιση μάλλον θα σας κοστίσει πιο πολύ.