Πολιορκία
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ
(νέα έκδοση, αναθεωρημένη από τον συγγραφέα)
Το 1953 ο Αλέξανδρος Κοτζιάς δημοσιεύει την εμβληματική Πολιορκία, πρώτο μυθιστόρημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας για τον Εμφύλιο. Πρωταγωνιστής του, ο ασφαλίτης Μηνάς Παπαθανάσης που, στην τελευταία περίοδο της Κατοχής, ταμπουρωμένος με τους άντρες του στα Σεπόλια, συγκρούεται θανάσιμα με ένοπλους της Αριστεράς.
Η σημερινή έκδοση για πρώτη φορά περιλαμβάνει τις γλωσσικές αναθεωρήσεις που έκανε ο συγγραφέας λίγο πριν από τον θάνατό του το 1992˙ περιλαμβάνει, επίσης, εκτενή υπομνηματισμό του Μιχαήλ Σ. Καλαβρού, πλούσια ανθολογία κριτικών σημειωμάτων και επιλογικό σημείωμα της Ελένης Κεχαγιόγλου.
Η δεσμοφύλακας
ΝΙΚΟΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ
Όταν η νόσος του Αλτσχάιμερ είχε καταβάλει πλήρως τη μητέρα μου, εκείνη εξακολουθούσε να θυμάται με τον δικό της τρόπο τα χρόνια που υπηρετούσε ως σωφρονιστική υπάλληλος στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Μπορεί να μη θυμόταν ποιος ήμουν, πού ζούσε και σε ποια εποχή, όμως ανέφερε συχνά, με τα μικρά τους ονόματα, δεκάδες κρατούμενες, ποινικές και πολιτικές, με τις οποίες είχε συγχρωτιστεί. Και όσο εκείνη ξαναζούσε «τα χρόνια του καθήκοντος», ως δεσμοφύλακας, αναγκαστικά τα ξαναζούσα κι εγώ, καθώς η παιδική μου ηλικία είχε σημαδευτεί από διαδοχικές επισκέψεις «στη δουλειά της μαμάς».
Το κοινό μας ταξίδι ως το αναπότρεπτο τέλος της, οι παραληρηματικοί μονόλογοι και οι καθημερινοί μας διάλογοι, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της ασθένειας, διασώθηκαν σε δυο πυκνογραμμένα τετράδια. Τώρα, δεν ξέρω αν συνιστούν μια εξομολόγηση μεταμφιεσμένη σε μυθοπλασία ή μυθοπλασία μεταμφιεσμένη σε αυτοβιογραφική εξομολόγηση.
Ν.Δ.
Η εγγαστρίμυθη φάλαινα
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ
Μία νουβέλα και έξι διηγήματα για τη δύναμη της εκδίκησης, την πολιτική παράνοια, τις βαλτωμένες ζωές που ζητούν διέξοδο, για την αίσθηση του καθήκοντος αλλά και για το μεγαλείο της έβδομης τέχνης.
«Λέω παραμύθια να ξορκίσω το κακό…»
ΛΕΩΝ ΝΑΡ
Σχεδίασμα ποιητικής βιογραφίας του Σωκράτη Μάλαμα
Πρόλογος: Οδυσσέας Ιωάννου
Οι στίχοι του Σωκράτη Μάλαμα αποτυπώνουν συλλογικές και υπαρξιακές αγωνίες, με τρόπο υπαινικτικό και δωρική απλότητα.
Βασικοί θεματικοί άξονες σε αυτό το σχεδίασμα ποιητικής βιογραφίας είναι η κοινωνική κριτική που ασκεί ο δημιουργός με τα τραγούδια του, η οπτική του για το «άστυ» σε μια εποχή διαρκούς κοινωνικής κινητικότητας, η βιωματική μαγιά και η ερωτική διάσταση των στίχων του, ενώ παράλληλα εξετάζονται ζητήματα σχετικά με το ελληνικό τραγούδι γενικότερα.
Το παιδί
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΑΡΑΜΠΟΥΡΟΥ
Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη
Ο, συνταξιούχος πλέον, Νικάσιο επισκέπτεται τον εγγονό του κάθε Πέµπτη στο νεκροταφείο της Ορτουέγια. Είναι ένα από τα πολλά παιδιά που έχασαν τη ζωή τους από έκρηξη αερίου σε σχολείο της µικρής αυτής πόλης, ένα δυστύχηµα που συγκλόνισε τη Χώρα των Βάσκων και ολόκληρη την Ισπανία το 1980. Μέσα από τις περιπέτειες του παππού, που αναδεικνύεται εξελικτικά σε συγκλονιστική µορφή, µέσα από τη µαρτυρία της µητέρας πολλά χρόνια αργότερα, µέσα από το χρονικό όσων συνέβησαν στην οικογένεια, παρακολουθούµε πώς άλλαξε τους ανθρώπους η συνταρακτική τραγωδία, πώς έφερε στο φως απρόσµενες πτυχές, ανατρέποντας τα πάντα πέρα ως πέρα.
«Ωµό, γραµµένο µε σεβασµό και αυθεντικό συναίσθηµα, µεγαλειώδες!» – Esquire
Οι ηλίθιες προθέσεις μου
ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΟ ΤΖΑΝΝΟΝΙ
Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Ο Άρτσυ γεννιέται μια χειμωνιάτικη νύχτα, μαζί με τα πέντε αδέλφια του· ο σύντροφος της μάνας τους σκοτώθηκε κι εκείνη αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνη τα μικρά κουνάβια της.
Με τις Ηλίθιες προθέσεις μου ο Τζαννόνι ακροβατεί μεταξύ περιπέτειας και φιλοσοφίας και στήνει μια συναρπαστική αλληγορία για την ανθρώπινη φύση, για την επιβίωση και τη δύναμη της επιθυμίας, αλλά και για την ύπαρξη πέρα από την ανθρώπινη διάσταση.
Ελλάδα, 1953-2024: Χρόνος και πολιτική οικονομία
ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΗΣ
Πρόλογος: Κώστας Κωστής
(ΣΕΙΡΑ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ)
Η πραγματικότητα όλων μας, ατομική και συλλογική, είναι γεμάτη από ορθολογικά, αλλά και παράλογα και αλλόκοτα στοιχεία. Πάντα ήταν έτσι. Και όμως, η ιστορία προχωράει, η χώρα προχώρησε, εμείς, ατομικά, προχωρούμε, πότε προς τα εμπρός, πότε προς τα πίσω, και αυτό ακόμα «προχώρημα» είναι. Δε βελτιώνει το επίπεδο ζωής μας, αλλά εμπλουτίζει τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας, ώστε για κάποιο διάστημα να θυμόμαστε, να πετύχουμε κάτι καλύτερο, μέχρι να ξεχάσουμε ξανά.
Το ερώτημα «πώς με αφετηρία το 1974 καταλήξαμε στο 2009» είναι θεμελιακό για να καταλάβουμε τι κάναμε, τι δεν κάναμε, τι (δεν) πρέπει να κάνουμε και γιατί.
Η χώρα, στην ιστορία της, βρέθηκε περισσότερες φορές σε τέτοια σημεία.
