Ο πίνακας ενθύμιον από της νιότης μου το πέρασμα. / Με τρώγει το παράπονον γνωρίζοντας πως έφυγε.
Μετά από λίγο έπιασε δυνατή βροχή. Μόνο την άκουγα. Δε μπορούσα να τη δω. Φανταζόμουν πώς θα έσκαγε πάνω στο τσιμέντο
Έκανα όσα μου ζήτησες και είδα όσα έκανες... Αλλά τι είναι όλα αυτά; Δεν καταλαβαίνω...
Ό,τι και να πω είναι λάθος. Τα λόγια μου βγαίνουν μπερδεμένα και στραπατσαρισμένα
Εμπνευσμένα εν μέρει από την ευαγγελική ρήση: «Mακάριοι όσοι έχουν διαλέξει κάθε λέξη σε ό,τι έχουν πει» Κατά Μελχισεδέκ,17.2
