Είμαι άμμος
με μορφή αστεριού
Λευκός χαλαζίας
Ολόμαυρα βότσαλα
Αμμολήπτης είσαι·
ή αφρός ανεπαίσθητος
κι όλο σε χάνω
Είμαι απέραντη
είσαι απροσμέτρητος
πού θα συναντηθούμε;
Στέκομαι αρόδου διστακτικά
στα δαχτυλίδια του Κρόνου
κι εσύ μου γνέφεις
Λάμνεις στο άπειρο
Στη θάλασσα, στη μουσική
Η θάλασσα
ένας κομήτης που τρελάθηκε
και τίναξε με δύναμη
τον πάγο απ’ τα μαλλιά του
Έχεις υφή που μου
είναι άγνωστη
υφή σπινθήρα,
ξερολιθιάς
ή υφή ονείρου
Γητευτής φιδιών είσαι ·
καθηλώνεις το βλέμμα
Ωκεανός που ερωτοτροπεί
μ’ ένα κοράλλι διάφανο ·
Διακλαδίζομαι σε στάση ικεσίας
Μηδενίζεις τη μεταξύ μας απόσταση
Με περιβάλλεις από παντού
Καταργείς τις τοξικές ειδήσεις
Τα γεγονότα από μόλυβδο
Τις αιμοπτύσεις της Ιστορίας
Και τους υγρούς μουχλιασμένους τάφους
Κοιταζόμαστε
σαν δύο ερωτευμένα μαγνητικά πεδία
Φυσάω τις λέξεις
σαν τους κλέφτες
Να ‘ρθουν οι σπόροι
να καρφιτσωθούν
στη μπλούζα σου
Σαν φυσαλίδα τρεμοπαίζω
στην παλάμη σου
Κι εσύ γελάς
Μια σκουριασμένη δέστρα
κι ένας κάβος
συνομιλούν
«μείνε λίγο ακόμη», του ψιθυρίζει
τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό μου
Δεν είμαστε τέσσερις:
Εσύ, εγώ ο χώρος κι ό χρόνος
Είμαστε πέντε·
Εσύ, εγώ ο χώρος, ο χρόνος κι
η καρδιά του Σύμπαντος
που αιμάσσει ανθρώπινη
Ξαπλωμένη στο στήθος σου
ένα πρωί
σαν καρίνα χάραζα
τα νερά μιας ακύμαντης θάλασσας
Δροσουλίτης είσαι·
Σήμα καπνού ακριβοθώρητο
Το σαρκοφάγο λουλούδι εντός μου
καταβροχθίζει τις λέξεις
και με βυθίζει στη σιωπή
Το Φιλί σου
Γιορτή σε καρνάγιο
Σκαρί που γλιστράει
Σ’ ανυπόμονη θάλασσα
Το Φιλί σου
Μεθυσμένη πεταλούδα σε δροσοπηγή
Θρυμματισμένοι λεμονανθοί
Το Φιλί σου
Ξαποσταίνω σε μια μεθόριο
βυθίζομαι σε τοπία απόκοσμα
στην ίσαλο γραμμή του Παραδείσου
Θα διαβάσω το δέρμα σου
Ξανά και ξανά
Σαν τους χάρτες
των παλιών αστρονόμων
Θα σου χαρίσω
στιγμές από μύρο που καίνε
Κεχριμπάρι κι αμέθυστο
Τους θησαυρούς
Μαθητευόμενης μάγισσας
Κι εσύ θα βρεις
μιαν ανεξίτηλη γραφή
Να πεις στον άνεμο
τις ιστορίες σου
Για τον Ορφέα και για την Ευρυδίκη
Την ερωμένη του Μοντιλιάνι
Του Ροντέν το Φιλί
Έναν ερωτευμένο πρίγκηπα στην Άγρα
Για εκείνους τους ανώνυμους της Πομπηίας
Που βρέθηκαν πιασμένοι χέρι-χέρι
Τον τελετουργικό χορό ενός πουλιού του παραδείσου
Ή έστω τις δικές μας εκκρεμότητες
Για έναν έρωτα
που αναδύεται πανσέληνος
απ’ τη γαλάζιαν έκσταση
κι απ’ τη σιωπή
και στάζει αλμύρα και διαμάντια
Να ‘ρθουν απόψε οι ερωτευμένοι
Ν’ αφήσουν μικροσκοπικές ευχές
Στ’ αμέτρητα κλαδιά ενός παλιού ταμάρινθου
Κι αν κουδουνίζουν
Οι ευχές μας μες στη νύχτα,
Κι αν οι ιστορίες μας
γίνονται αθύρματα στον άνεμο,
Κι αν γίνονται ταΐστρες των πουλιών,
Ποτέ μην καταντήσουν κονιορτός
Πώς γίνεται, μου λες
Το σώμα σου
Ένα αχνό περίγραμμα
Μιαν απουσία
Μιαν έλλειψη
Να πέφτει καταπάνω μου
σαν σύγκρουση μετωπική
Να κάνει τέτοιον κρότο
Ένα ξύλινο αλογάκι
ψυχορραγεί αβοήθητο
σε κάποιο υπόγειο
του σύμπαντος
Κόψε με ξύλα
για ν ’ανάψεις τη φωτιά σου
Κράτα με συγχορδία
στα δάχτυλά σου
Ντύσε με αυλαία
να στεγάσω τα όνειρά σου
Πάρε με παγοθραυστικό
στον έρωτά σου
Φυσητής στιγμών είσαι ·
πασχίζω να κρατήσω έστω και μια
Σαν αστραπή σε θησαυροφυλάκιο
Πώς να διανύσω
τον μεσοαστρικό μας χώρο;
Μέσα στη νύχτα
Κάνω ένα άλμα
Διασχίζω ένα δαχτυλίδι της φωτιάς
Κι είμαι μαζί σου
Ανασαίνεις
Σαν μαγικός υαλουργός
Συνεπαρμένος με την τέχνη του
Κάπου σκυφτός σ’ ένα εργαστήρι στο Μουράνο
Βυθίζεσαι μες στα νησιά της λιμνοθάλασσας
Κι εγώ, που πάντοτε ήμουν
κόκκοι άμμου σε σχήμα αστεριού
Γίνομαι χρώματα
Λάπις Λαζούλι
Αστραφτερό Χρυσό
Δαμάσκηνο
Κοράλλι
Τερακότα
Μέλι
Ώχρα
Ζάχαρη
Ροδάκινο
Λινό Λευκό
Θαμπό Χάλκινο
Αστραφτερό Χρυσό
Καταραμένο Μαύρο
Γίνομαι Χρώματα
Αναβλύζω αιμάτινη·
είμαι η ράχη η ηφαιστειακή
της Μεσογείου
Κοίτα τι έκανες
Με την ανάσα σου
Και τη φωτιά
Κουρνιάζω σε μια μικρή γωνιά
κι ακούω με κατάνυξη τους
ήχους της καρδιάς σου
Ραίνω το κορμί σου με φιλιά μυστικά
από τις μακρινές νεροσυρμές
του Σύμπαντος
Σαν μαύρος ήλιος
Βυθίσου ολόκληρος στο είναι μου
Κάρφωσε μέσα μου
Την ερωτική σου γύρη
Πάρε με εδώ
Σ’ εκστατική πυροβασία
Κάτω από τα σεντόνια
Πάρε μου τον ερωτικό σπασμό
Ενός κόκκινου τριαντάφυλλου
μουσικό μου ρίγος
ζεστό μου μέλι
ανάσα μου
