Αστικός μύθος
Μέχρι τέλους ασεβής ο εικοσάχρονος ιππότης François-Jean de la Barre, αμέσως μετά τον βασανισμό του και λίγο πριν τον αποκεφαλισμό του, την 1η Ιουλίου του 1766, αρνήθηκε μια έσχατη ευκαιρία να μετανοήσει και να κοινωνήσει. Κυκλοφόρησε τότε ότι:
Ο εφημέριος του είπε:
— Δεν πιστεύετε λοιπόν στον Κύριο;
— Δεν γνωρίζω ακόμη αν είναι αξιόπιστος.
— Πώς γίνεται αυτό;
— Δεν τον γνωρίζω καλά.
— Ποιος ο λόγος;
— Δεν φρόντισε να μου δώσει χρόνο αρκετό.
Τα δύο φύλλα
(14/2/2022: Συνομιλία μεταξύ «ανορθόγραφου» και πολύξερης)
Τόσα και τόσα ακούγονται εσχάτως.
Τον Άρμπεν της, ανήσυχη, ρωτά η Βεατρίκη:
—Θα μου πεις πώς έγινε και έσπασε
το πόδι της η φίλη σου η Νίκη;
—Μην το ψάχνεις, φθινόπωρο ήταν,
πέφτουν τα φίλα, δεν το ξέρεις;
γκρεμοτσακίστηκε κι αυτή.
Ναι, η Βεατρίκη ξέρει:
ξέρει πολλά — νομίζει—
ξέρει τον Άρμπεν πια,
ξέρει πως είναι ανορθόγραφος,
όχι ως ξένος, προς Θεού,
— παλαίμαχη ξένη είναι κι αυτή—
αλλά ως δυσλεξικός.
Ξέρει και πως ο Άρμπεν της
μιλά γι’ αυτήν σε τρίτους
αποκαλώντας την γκόμενα,
κι όχι φύλλη — ο γάιδαρος!
Πράγμα που την ενοχλεί·
όμως ετούτη τη στιγμή
την κάνει να νιώθει ασφαλή.
Ησυχάζει·
είναι πιο ψηλή,
σκύβει απότομα
για να του δώσει
ένα φυλλί.
Πονηρό σατόρι
(απόπειρα με σινική, 4)
(Μα ναι, οι σημαντικές λέξεις έρχονται απρόσκλητες,
μαζί με τις γάτες)· το ποίημα αυτό πολύ τον ταλαιπωρεί,
το παρατά αμέσως και ρίχνει κάτω ένα κομμάτι τυρί.
Κάιρο 3
(ερωτήσεις και διλήμματα)
Mεγάλο πράγμα η μεγάλη βροχή
στο Κάιρο, στη μέση της ερήμου.
Φέρνει αναστάτωση, ευτυχία, σοφία.
Πρόπερσι
Τρεις μέρες έβρεχε
κλειστά σχολεία, κομμένο φως,
κόπηκε η συγκοινωνία,
πλημμύρισαν δρόμοι,
μαγαζιά και καφενεία.
Όταν κόπασε για λίγο,
βγήκα για λίγα ψώνια
βούτηξα μέχρι το γόνατο
σε ταξιδιάρικα σκουπίδια
(έπλυνα μετά τα πόδια με χλωρίνη),
στάθηκα μπρος σ’ ένα καφενείο,
ένας κύριος με κάλεσε για σκάκι.
— Μα πώς; Τα πόδια μου είναι μούσκεμα…
—Οι Ευρωπαίοι δεν παίζουν σκάκι
με τα πόδια βρεγμένα;
Μπήκα, έπαιξα, έχασα.
Πέρσι
Στο ίδιο καφενείο, μετά τη βροχή,
συζητούσα με δυο νεαρούς,
για τη βροχή της ερήμου
(όπως όλοι εκεί στο καφενείο).
— Έχεις κάπως εγκλιματιστεί…
Αλήθεια, τι oμάδα είσαι;
—Δεν έχω ακόμη ομάδα εδώ.
—Ο άντρας έχει πάντα την ομάδα του,
έστω κι αν ζει στα ξένα.
Μικρός είχα διαλέξει ομάδα αυθόρμητα
πέρσι μπήκα στο δίλημμα:
Αλ-Άχλυ ή Zαμάλεκ;
Φέτος
Περιμένω πάλι τη μεγάλη βροχή
στη μέση της ερήμου.
Το δίλημμα καλά κρατεί.
Από τα Ποιήματα του καιρού
