Με αφορμή το μικρό αφιέρωμα του Χάρτη στον Μάνο Ελευθερίου με κείμενα και ηχητικά ντοκουμέντα αναδημοσιεύουμε στο «Χαρτάκι» τέσσερα «Παραμύθια», όπως πρωτοδημοσιεύτηκαν (1986-1987) στο περ. Το Τέταρτο, εικονογραφημενα με δικά του κολάζ.

Μια φορά, οι ταμίες του αυτοκράτορα του ’φεραν ένα λαούτο. Το βγάλανε από τη βελούδινη θήκη του, το ακούμπησαν με προσοχή στο χρυσό τραπέζι και τον ρώτησαν ευγενικά ποιό σκοπό ήθελε ν’ακούσει.
Σαστισμένος ο αυτοκράτορας, δίστασε μια στιγμή και χωρίς να το καταλάβει, είπε πως επιθυμούσε ν’ακούσει τον εθνικό ύμνο της χώρας του!
Τότε το λαούτο άρχισε να παίζει μόνο του!
Περίεργος, όπως πάντα, αλλά συγκινημένος από τη μουσική, τούς ρώτησε πού το ανακάλυψαν. Κι όταν εκείνοι του απάντησαν πως το είχε κάποιος μάγος που πέθανε, ο αυτοκράτορας το πλησίασε και χαϊδεύοντάς το, παρακάλεσε να παίξει ένα νανούρισμα. Το λαούτο –όσο κι αν φαίνεται παράξενο– άρχισε έναν τόσο γλυκό σκοπό, που κανένας άνθρωπος ποτέ δεν είχε ξανακούσει.
Ο αυτοκράτορας έκλεισε τα μάτια του με αγαλλίαση, γιατί θυμήθηκε πως έμοιαζε, κάπως, με το νανούρισμα που του τραγουδούσαν οι παραμάνες του όταν ήταν παιδί…
«Όπως στα παραμύθια», σκέφτηκε. «Όπως στα παραμύθια».
Τρομαγμένος όμως πως θα τον έπαιρνε ο ύπνος όρθιο, διέταξε το λαούτο να παίξει κάτι εύθυμο. Κι εκείνο άρχισε να παίζει έναν από τους σκοπούς που συνήθιζαν στις γιορτές των ανακτόρων. Ο αυτοκράτορας ενθουσιάστηκε, αλλά η χαρά του δεν κράτησε για πολύ. Το λαούτο, χωρίς λόγο, σταμάτησε να παίζει. Άδικα προσπαθούσαν όλοι με παρακάλια και καλοπιάσματα να το ξανακάνουν να παίξει. Στάθηκε αδύνατο. Το λαούτο έμενε βουβό. Ο αυτοκράτορας το ’πιασε στα χέρια του βευριασμένος και το ταρακούνησε.
«Αν δεν παίξεις», ούρλιαξε, «θα σε σπάσω!»
Τότε, είδε και τη μικρή περγαμηνή που κρεμόταν τυλιγμένη μέσα στο ηχείο. Νομίζοντας πως βρήκε την αιτία της βλάβης, την ξετύλιξε με περιέργεια και διάβασε τούτα τα λόγια:

«Όλοι οι άνθρωποι για μια φορά μπορούν να με ακούσουν στη ζωή τους. Δυο φορές θα μ’ακούσουν εκείνοι που το επιθυμούν πάρα πολύ κι αυτό γίνεται για να μην κατηγορήσουν κανέναν για απάτη.  Τρεις φορές όμως θα μ’ακούσουν αν η συνείδησή τους είναι καθαρή. Γι’αυτό, ο μόνος προορισμός μου είναι να παίζω μόνο για τα παιδιά και μόνο τα παιδιά να μ’ακούνε!»

Ο αυτοκράτορας έπεσε σε συλλογή. Έστειλε και φέρανε τον εγγονό του. Κι όταν του εξήγησε τι ήθελε, το λαούτο άρχισε πάλι να παίζει και μόνο το παιδί άκουγε.
Ταπεινωμένοι –αυτοκράτορας και συνοδεία– που δεν μπορούσαν ν᾽ακούσουν, άφησαν το παιδί στην αίθουσα μόνο του και φύγανε ακροπατώντας.
Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβαν μερικοί πως είχαν μεγαλώσει…