Όπως ομολογεί το όνομά του, διπρόσωπος ο Ιανουάριος έκοψε τις φλέβες του για να έρθει Φλεβάρης. Κουτσός μήνας εξαγνισμών, αφιερωμένος σε θεό του Άδη. Με το έαρ και τα ρο του Άρη έπειτα θα ρολάρει ο Μάρτιος, με τον οποίο άλλοτε άρχιζε ο καινούργιος χρόνος. Ράβεται και ξαναράβεται το φερμουάρ που συνδέει το νέο με το παλιό ημερολόγιο.

Γενάρη μήνα ήταν αδύνατον να βρεθώ στο νεκροταφείο της πόλης, όπου πάνω από τρία χρόνια κοιμάται ο μικρός αδερφός. Δύο φίλοι του, που έχουν γίνει και δικοί μου, είχαν προσέλθει την ημέρα της τελευταίας προθεσμίας, που είχε επιβληθεί, της εκταφής.

Πολλοί σε άλλα μέρη και λίγοι στα δικά μας παραδίδουν το σώμα τους να καεί. Ελάχιστοι το χαρίζουν για μαθήματα ανατομίας, που κανείς πίνακας δεν θα απαθανατίσει. Κάποιοι έχουν χαθεί στη θάλασσα. Οι υπόλοιποι ελπίζουν να γίνουν λίπασμα για φυτά και όχι τροφή μόνο για σαρκοβόρα σκουλήκια. Αν αυτή ήταν η επιδίωξή τους, θα μπορούσαν να το είχαν κάνει εν ζωή.

Απέφυγα να πω λεπτομέρειες στα κορίτσια μου. Δεν υπήρχε λόγος η μητέρα και η θεία μου να αρχίσουν να συναντούν πάλι στον ύπνο τη νεκρή αδερφή τους και τον γιο της, που την ακολούθησε χωρίς προειδοποίηση.

Πολλά αισθήματα προκαλεί στους ζωντανούς ο θάνατος, όπως άλλωστε και η ζωή φαντάζομαι προκαλεί στους νεκρούς. Καθώς παραμένουν ανεπίγνωστα, τα ισχυρότερα είναι δύο. Η ενοχή των ζωντανών, που ανακυκλώνει το ερώτημα αν μπορούσαν κάτι να είχαν κάνει για να αποφευχθεί ο θάνατος. Από την άλλη, ο θυμός τους επειδή δεν αποφεύχθηκε, επειδή τους ξεγέλασε ο νεκρός και έφυγε. Όπως σε κάθε περίπτωση φυγής, πεποίθηση και αμφιβολία ταυτίζονται. Δεν χωρά φερμουάρ που να τις χωρίζει.

Δέντρα ψηλώνουν στα φυτώρια που ονομάζονται κοιμητήρια. Στα φύλλα τους κρύβονται πουλιά. Το καλοκαίρι πανηγυρίζουν τα τζιτζίκια, ενοχλώντας τα μυρμήγκια και όσους ζηλεύουν για το πώς διασκεδάζουν οι ανεπρόκοποι, κατά την άποψή τους.

Κανείς πάντως δεν δίνει σημασία, μια λέξη που συνιστά σημαία με ένα επιπλέον σ, το οποίο προσχωρεί ως κατάσκοπος του εχθρού. Αυτά λέμε στη γλώσσα μας για να μη μπορούν να μεταφραστούν. Χρειάζονται όμως εμψύχωση οι μεταφραστές και μετεμψύχωση οι μεταφράσεις. Και ψύχωση. Μετάφραση θανάτου εξάλλου είναι η ζωή όπου μεταφράζεται ο θάνατος.

Ένα σεντόνι ή έστω μαξιλαροθήκη, λευκή υποθέτω. Εκεί θα μπουν τα κόκκαλα. Τι άλλο χρειάζεται για την εκταφή; Μπουκαλάκι λάδι. Τελειώνοντας θα θυμίζει ότι χωρίς καύσιμα σβήνει το καντήλι. Τι άλλο; Μια μποτίλια στο πέλαγος του πνεύματος. Χωρίς μήνυμα. Αλλά κόκκινο, όπως το κρασί που τρέχει στις φλέβες. Θα ζεσταίνει τους εκσκαφείς.

Τώρα πια χρειάζεται επίσης πιστωτική κάρτα. Δεν νομίζω ότι δέχονται νομίσματα. Προηγούνται οι πλαστικές απόψεις ή έστω οι πιο εύπλαστες. Η κάρτα μπορεί να είναι και χρεωστική. Κάρτα της ζωής. Αφαιρούνται ώρες και χρόνια. Αναλόγως του τι έχει κατατεθεί στον λογαριασμό.

Οι φίλοι πήγαν έτοιμοι και άρχισαν να δουλεύουν οι ελεγκτές της διάλυσης των υπάρξεων. Οι ανθρακωρύχοι των νεκρών ξέρουν ότι ο άνθρακας είναι ο θησαυρός. Προς τα κάτω οδηγούσε η τρύπα που άνοιγαν στο χώμα. Είδαν ότι το φέρετρο είχε λιώσει. Όμως πριν βάλουν τη σακούλα με τη σορό δεν είχαν ανοίξει το φερμουάρ, οπότε ό,τι είχε μέσα δεν είχε λιώσει. Σφράγισαν πάλι το μνήμα, την ύστατη υπόμνηση. Του χρόνου ίσως μπορέσω να είμαι και εγώ εκεί. Κάποτε όλα θα λιώσουν: τα χιόνια, οι χιονάνθρωποι, εμείς.

Άστα-να-πάνε, νομίζω λέγεται εκείνο το γλυκό, που προτιμούν όσοι αποφεύγουν κόλλυβα.

Σχετικά κείμενα:
«Τα κορίτσια»: Φύγε / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)
Δεν θυμάμαι / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)
Όνειρό μου ήταν να γίνω λογιστής / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)