Απώλειες

Κά­ποιες φο­ρές, όταν χά­νεις ένα πρό­σω­πο που έχεις αγα­πή­σει, εί­ναι προ­τι­μό­τε­ρο να σβή­νεις το όνο­μά του. Εί­ναι προ­τι­μό­τε­ρο να πα­ρι­στά­νεις πως δεν το γνω­ρί­ζεις. Για­τί μπο­ρεί να μην υπάρ­χει άλ­λος τρό­πος να αντι­στα­θείς στην πί­ε­ση όλων εκεί­νων που, πα­ρι­στά­νο­ντας ότι γνω­ρί­ζουν, θέ­λουν να συν­δέ­σουν το δι­κό τους όνο­μα με μια απώ­λεια που φαί­νε­ται τό­σους πολ­λούς να συ­γκι­νεί.
Χω­ρίς να υπάρ­χει τρό­πος να επι­βε­βαιω­θεί, νο­μί­ζω θα συμ­φω­νού­σε το άτο­μο που έχει χα­θεί πως η συ­γκί­νη­ση της απώ­λειας πο­τέ δεν ανα­πλη­ρώ­νει την απώ­λεια της συ­γκί­νη­σης.