Είναι / εύκολο να χαθείς σ’ έναν κύκλο / όσο μικρός κι αν είναι
Μα τον παλμό του αστείρευτου φωτός τον αρμονίζει / η μεσημβρία η ένδοξη σαν άρπα ηλιακή...
Δενόταν μόνη της / σε διάφανες πολεμίστρες / του έρωτα τα λόγια συνθλίβονταν / από το βάρος ενός σώματος
Ο χρόνος είχε σκαλώσει στα φύλλα του και τίναζε τις πρώτες δροσοσταλίδες της μέρας που μόλις άρχισε να φέγγει
Κανένας δεν καταλαβαίνει την αγωνία της χελώνας να διατηρήσει το μικρό προβάδισμα που της έδωσε ο φιλόσοφος
Στο σπίτι της μαμάς τα έπιπλα κατοικούν τους ανθρώπους, βάζουν κανόνες, οι άνθρωποι υπακούν ...
Με ηπιότητα και χειρουργικά έζησες κι εσύ ολόκληρη τη ζωή σου
Ζωή αναδυόμενη / νέες εικόνες, κρουστά σύμβολα
Μεγάλωσα σκοτώνοντας τέρατα...
Έχει πάρει την απόφαση να πλεύσει στην Αχερουσία χωρίς περιττές αναταράξεις
Άγαλμα της οδύνης καμωμένο από αγάπη και συντριβή...
Ξάφνου όλα σταματούν. Η γυναίκα δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει σώμα. Δεν υπάρχει ήχος. Και μετά, ένα φως
