Στις αδιόρθωτες επί παντός καιρού συν-κολυμβήτριές μου
Ακτή Dovile, Θεσσαλονίκη, στη Σοφούλη. Πλαγίως αριστερά τα παραδοσιακά γλυκά του Χατζή. Μία λεκάνη κλειστής θάλασσας, μία αποξεχασμένη κοιλιά γης, γεμάτη σπουργίτια, αιγαιόγλαρους, πέντε πάπιες και ένα ζευγάρι κορμοράνων πάνω σε ένα σιδερένιο στύλο μέσα στη θάλασσα, όπου στέκονται εναλλάξ (ένας ψαρεύει, ο άλλος κάθεται), ένα ζωντανό γλυπτό μοναδικής ομορφιάς στο θαλασσινό τοπίο. Και το ανθρώπινο δυναμικό, ως επί το πλείστον γυναίκες, ποικίλης καταγωγής και μοίρας. Άνθρωποι ομολογουμένως ή όχι κατατρεγμένοι, με τον άλφα ή βήτα τρόπο χαρισματικοί, ευγενείς αστοί, καλλιτέχνες ανόθευτοι, πρόσφυγες από στραγγαλισμένες χώρες, άστεγοι ίσως, ρομά, γελαστοί πάντα. Παρατημένοι και παραιτημένοι, όχι ξεπεσμένοι, στοργικοί μεταξύ τους, ανοιχτοί στο ξένο και στο παράξενο, φιλάνθρωποι και φιλόζωοι. Αναξιοπαθούντες με αξίες. Έχουν τη χάρη της αυτοθεραπείας. Ας τους ξέχασε ο καιρός, η ιστορία, η πατρίδα, υπαρκτή πλέον ή μη∙ τους θυμάται η θάλασσα. Κολυμπούν κάθε μέρα, καλοκαίρι και χειμώνα, τον νήδυμο ύπνο της θαλάσσιας μήτρας, κολυμπούν και φαντάζονται.
Στη μαγική αυτή θάλασσα όπου τόσα έμβια κυριαρχούν – σύμφωνα με νόμους της φύσης, ποτέ της πολιτικής – δεσπόζουν οι «εκκλησιάζουσες της θάλασσας». Κυρίες από εξήντα έως ογδόντα ετών, με ανθηρή τη νιότη του παρωχημένου χρόνου, σκαλισμένη στο δέρμα-βλέμμα, όχι σαν ρυτίδα, απόσταγμα της έκφρασης από χιλιάδες συγκινήσεις, φωτίζοντας μάτια αλαμπή και λαμπερά ωστόσο, με την ακηλίδωτη περηφάνια του χωνεμένου βιώματος: ο υπερσυντέλικος της ηλικίας αμείωτα δοξαστικός. Τα μεσημέρια συναθροίζονται στο βάθος της θάλασσας και κουβεντιάζουν για κάποιο πάντα σημαντικό νέο, που δίχως αυτό ο κόσμος σταματά. Εκ βαθέων συζητήσεις αυτοσχέδιες, όχι μάταιες, όχι ναρκισσιστικές, φίλτρα μιας αστείρευτης νεότητας, πάνω στο νυν και στο αεί. Μυστικά ανασύρονται, συνταγές γαργαλιστικές, πικάντικες ιστορίες, λάθη, μικρές επαναστάσεις, μια απερίγραπτη ευωχία. Όλα λέγονται μεταξύ τους και αυτομάτως διορθώνονται∙ κι αυτά που καταβύθισε η ζωή, είναι γραμμένα στα κύματα και επιπλέουν γύρω τους σαν προκλητικές ευκαιρίες. Ξέρουν πως ό,τι δεν γιατρεύει η θάλασσα, δεν γιατρεύεται – κι αυτές είναι οι ίδιες θάλασσες.
Όμως, οι «εκκλησιάζουσες της θάλασσας» κρύβουν κάτω από το δέρμα-βλέμμα μια τεφροδόχο με τη σποδό των χαμένων ονείρων τους.
