Έψαχνε για ταξί. Με γκρίζα καπαρντίνα. Απέναντι από το άγαλμα του Τρούμαν. Το ήξερα ήδη, κάπου εκεί κοντά έμενε. Ένα βήμα από το εστιατόριο του «Μαγεμένου αυλού» στο Παγκράτι. Απόγευμα, μέσα Οκτωβρίου 1980. Μόλις τον είδα, τον πλησίασα. Πρώτο το χαμόγελό του, μετά οι απαραίτητες χειραψίες. Σε λίγο η δήλωση, χωρίς να τον έχω ρωτήσει: «Ναι, γράφετε πολύ καλά. Μου αρέσει το βιβλίο σας». Εννοούσε το Όλοι κοιμούνται στο καράβι που είχε εκδοθεί στη Θεσσαλονίκη από την Εγνατία-Τραμ, την περασμένη χρονιά. Είχα φροντίσει, εννοείται, να του το στείλω εγκαίρως. Με ρώτησε για τα σχέδιά μου, για το μέλλον που ερχόταν τόσο γρήγορα. Δεν άργησε να σταματήσει ένα ταξί. «Να τα ξαναπούμε», οι τελευταίες λέξεις του. Δεν στάθηκε δυνατόν. Δεν άργησε και πολύ η μετακόμισή μου στην ανατολική ακτή του Ατλαντικού Ωκεανού.
