Με τον τρόπο της ποίησης

————————————————————

Μια στο­χα­στι­κή τα­ξι­διω­τι­κή αφή­γη­ση με τον τρό­πο της ποί­η­σης και για τού­το δια­φο­ρε­τι­κή πράγ­μα­τι από άλ­λες αντί­στοι­χες. Για­τί πί­σω της αι­σθα­νό­μα­στε τη χα­μη­λό­φω­νη βουή μιας ασί­γα­στης ερω­τι­κής φλό­γας που ΠΟΙΕΙ με μια αγά­πη ενο­ποι­η­τι­κή και πε­ριε­κτι­κή. Οι­κου­με­νι­κή και πα­ναν­θρώ­πι­νη.

Ο Γιώρ­γος Βέ­ης, εκ­κι­νώ­ντας από «εκεί», από τον γε­ω­γρα­φι­κό τό­πο της ψυ­χής και γε­νέ­θλιο τό­πο αυ­τών των ιδιω­μά­των του έρω­τα και της αγά­πης, με­τα­βαί­νει με τον κα­τ’ εξο­χήν ποι­η­τι­κό τρό­πο του στο «Εκεί» των τό­πων και των αν­θρώ­πων τους για να τους κοι­τά­ξει κα­τά­μα­τα και να «κοι­τα­χτεί» ο ίδιος, δί­νο­ντας με την ιδιαί­τε­ρη γλώσ­σα του μια εμ­βρι­θή και υψη­λής αι­σθη­τι­κής αφή­γη­ση, που δί­νει χώ­ρο σε πολ­λές δια­κει­με­νι­κές ανα­φο­ρές αλ­λά και επι­στο­λές φί­λων.

Βιετ­νάμ, Ιν­δο­νη­σία, Ια­πω­νία, Κί­να, Κα­με­ρούν, Γερ­μα­νία ανά­βουν. Ο συγ­γρα­φέ­ας-τα­ξι­διώ­της δια­πλέ­ει με τη σάρ­κι­νη σχε­δία του τους πο­τα­μούς τους. Για έναν νό­στο, μια επι­στρο­φή. Αλ­λά τα οδυσ­σεϊ­κά τέ­ρα­τα έχουν με­ρέ­ψει. Για­τί ο Γιώρ­γος Βέ­ης εί­ναι ήδη «εκεί». Απλώς κά­θε τα­ξί­δι τον επι­στρέ­φει πά­λι και πά­λι αλ­λιώς. Κά­θε επι­στρο­φή και μια δια­στο­λή. Μια επα­νά­γνω­ση της σχέ­σης με τον εαυ­τό και με τον κό­σμο, επι­βε­βαιώ­νο­ντας τον ηρα­κλεί­τειο αφο­ρι­σμό: «Η ψυ­χή, η κα­τοι­κία του Λό­γου, αυ­ξά­νει από τον εαυ­τό της».
Τα κεί­με­να της αφή­γη­σης απο­κα­λύ­πτουν τις πα­τού­σες τους. Τους δρό­μους που περ­πά­τη­σαν, τα χώ­μα­τα που πά­τη­σαν αλ­λά με πρό­θε­ση να δουν μια απώ­τε­ρη αλή­θεια, να βά­λουν το ερω­τη­μα­τι­κό, να σπά­σουν το φράγ­μα ανά­με­σα στο ορα­τό και το αό­ρα­το, να απο­τυ­πώ­σουν «τη δη­μιουρ­γι­κή διάρ­κεια της ση­μα­σιο­λο­γι­κά κρί­σι­μης στιγ­μής». Εύ­λο­γα ο συγ­γρα­φέ­ας τα χα­ρα­κτη­ρί­ζει μαρ­τυ­ρί­ες. Συ­νειρ­μι­κά ανα­κα­λεί κα­νείς την ει­κό­να των 12 ξυ­λό­γλυ­πτων παρ­θέ­νων στο Μαυ­σω­λείο του Σε­ντάι, που «έρ­χο­νται από το στε­ρέ­ω­μα του επέ­κει­να κο­μί­ζο­ντας δι­φο­ρού­με­να νο­ή­μα­τα», με τα πέλ­μα­τά τους στραμ­μέ­να προς τους θε­α­τές «ως να θέ­λουν να τα δια­βά­σουν… όσοι και όσες τα πα­ρα­τη­ρούν», υπαι­νισ­σό­με­νες συ­στη­μα­τι­κά ότι «οι αό­ρα­τες δυ­νά­μεις εί­ναι αδια­χώ­ρι­στες από τις ορα­τές τους εκ­δη­λώ­σεις».
Συ­νε­πής σε αυ­τή τη γραμ­μή η αφή­γη­ση κα­τα­γρά­φει όλες τις εντυ­πώ­σεις των αι­σθή­σε­ων, του χώ­μα­τος, της σάρ­κας, του φλοιού διεμ­βο­λί­ζο­ντας ωστό­σο τα ση­μά­δια τους, τη μυ­στι­κή σχι­σμή, το νεύ­μα, το σι­νιά­λο τους. Και εί­ναι εκεί ακρι­βώς που τα σπα­ράγ­μα­τα του κό­σμου εξα­χνώ­νο­νται στη γραμ­μή ενός χω­ρο­χρο­νι­κού συ­νε­χούς απο­κα­λύ­πτο­ντας τη βα­θύ­τε­ρη ου­σία τους, το Εί­ναι τους και μαρ­τυ­ρώ­ντας την κοι­νή τους κα­τα­γω­γή: ότι εί­ναι τα «πουά» πά­νω στο ίδιο φό­ρε­μα.
Ένα τε­ρά­στιο κε­φά­λι ο κό­σμος και τρι­γύ­ρω τα διά­σπαρ­τα μέ­λη του. Όπως το τε­ρά­στιο γλυ­πτό κε­φά­λι του Κέ­μπο Γιού­μπο, του λαϊ­κού ήρωα του Μπά­λι, το φυ­τε­μέ­νο στον Ιε­ρό Ναό Που­σέχ του Μπλα­μπα­τού, που μοιά­ζει να θέ­λει να βγει από τον Ναό για να ψά­ξει τα σκορ­πι­σμέ­να κά­που εκεί κο­ντά απο­κομ­μέ­να μέ­λη του. Αυ­τά που ψά­χνει και ο ποι­η­τής.  

Η σε­φε­ρι­κή απο­στρο­φή επα­νέρ­χε­ται, όπως λέ­ει ο Γιώρ­γος Βέ­ης, με υπο­δειγ­μα­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα: «Κα­τά βά­θος, ο ποι­η­τής έχει ένα θέ­μα: το ζω­ντα­νό σώ­μα του».

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΟ ΒΙ­ΒΛΙΟ ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.
«Εκεί» ΤΟΥ Γιώρ­γου Βέη