Άσκηση Βίας

Ήταν και­νούρ­γιοι ασθε­νείς, το μό­νο που ήξε­ρα ήταν το όνο­μά τους, Όλ­σον. Σας πα­ρα­κα­λώ κα­τε­βεί­τε όσο πιο γρή­γο­ρα μπο­ρεί­τε, η κό­ρη μου εί­ναι πο­λύ άρ­ρω­στη.
Με το που έφτα­σα συ­νά­ντη­σα την μη­τέ­ρα, μια εύ­σω­μη τρο­μο­κρα­τη­μέ­νη γυ­ναί­κα που άστρα­φτε από κα­θα­ριό­τη­τα η οποία μ’ ένα ύφος σαν να ζη­τού­σε συγ­γνώ­μη απλώς εί­πε, Ο για­τρός εί­στε; και μ’ έβα­λε μέ­σα. Στο βά­θος, πρό­σθε­σε. Να ζη­τή­σου­με συγ­γνώ­μη, για­τρέ, την έχου­με στην κου­ζί­να που έχει ζέ­στη. Έχει πολ­λή υγρα­σία εδώ.
Το παι­δί ήταν ντυ­μέ­νο σαν κρεμ­μύ­δι και κα­θό­ταν στην αγκα­λιά του πα­τέ­ρα της κο­ντά στο τρα­πέ­ζι της κου­ζί­νας. Αυ­τός προ­σπά­θη­σε να ση­κω­θεί, αλ­λά του έγνε­ψα να μην μπει στον κό­πο, έβγα­λα το παλ­τό μου και άρ­χι­σα να εξε­τά­ζω τα πράγ­μα­τα απ’ την αρ­χή. Κα­τα­λά­βαι­να τον εκνευ­ρι­σμό τους, κα­θώς με κοί­τα­γαν δύ­σπι­στοι απ’ την κορ­φή μέ­χρι τα νύ­χια. Όπως γί­νε­ται πά­ντα, δεν θα μου έλε­γαν τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο από τα απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα, εγώ ήμουν αυ­τός που έπρε­πε να τους πω, άλ­λω­στε, αυ­τός ήταν κι ο λό­γος που επέν­δυαν επά­νω μου τα τρία τους δο­λά­ρια.
Το παι­δί εί­χε στυ­λώ­σει επά­νω μου τα μά­τια του, ψυ­χρά, στα­θε­ρά και ανέκ­φρα­στα. Δεν κου­νή­θη­κε και έμοια­ζε συ­γκρα­τη­μέ­νο, ένα ασυ­νή­θι­στα γοη­τευ­τι­κό τό­σο δα πραγ­μα­τά­κι, που φαι­νό­ταν δυ­να­τό σαν δα­μά­λι. Το πρό­σω­πό της ήταν ξα­ναμ­μέ­νο, ανέ­πνεε γρή­γο­ρα και κα­τά­λα­βα ότι εί­χε ψη­λό πυ­ρε­τό. Εί­χε υπέ­ρο­χα, πυ­κνά ξαν­θά μαλ­λιά. Ένα από αυ­τά τα παι­διά των πε­ριο­δι­κών, που τα βλέ­πεις να ανα­πα­ρά­γο­νται συ­νέ­χεια στις δια­φη­μί­σεις και στα φω­το­γρα­φι­κά έν­θε­τα των κυ­ρια­κά­τι­κων εφη­με­ρί­δων.
Έχει τρεις μέ­ρες πυ­ρε­τό, άρ­χι­σε ο πα­τέ­ρας, και δεν ξέ­ρου­με που οφεί­λε­ται. Η γυ­ναί­κα μου της έδω­σε διά­φο­ρα, ξέ­ρε­τε τώ­ρα, όπως κά­νουν όλοι, αλ­λά δεν εί­δα­με απο­τέ­λε­σμα. Και κυ­κλο­φο­ρούν πολ­λές αρ­ρώ­στιες γύ­ρω- γύ­ρω. Έτσι σκε­φτή­κα­με να την δεί­τε και να μας πεί­τε εσείς τι συμ­βαί­νει.
Όπως κά­νουν συ­νή­θως οι για­τροί, έρι­ξα μια ανα­γνω­ρι­στι­κή βο­λή για αρ­χή. Πό­να­γε ο λαι­μός της;
Κι οι δύο γο­νείς απα­ντή­σα­νε με μια φω­νή, Όχι…Όχι,  λέ­ει ότι δεν την πο­νά­ει ο λαι­μός της.
Σε πο­νά­ει ο λαι­μός σου; ρώ­τη­σε η μη­τέ­ρα το παι­δί. Όμως η έκ­φρα­ση της μι­κρής δεν άλ­λα­ξε, ού­τε και πή­ρε τα μά­τια της από πά­νω μου.
Τον κοι­τά­ξα­τε;
Προ­σπά­θη­σα, εί­πε η μη­τέ­ρα, αλ­λά δεν μπο­ρού­σα να δω.

Ως συ­νή­θως σ’ αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις, εί­χαν υπάρ­ξει κά­ποια κρού­σμα­τα δι­φθε­ρί­τι­δας μέ­σα στον μή­να στο σχο­λείο που πή­γαι­νε το παι­δί, και προ­φα­νώς αυ­τό σκε­φτό­μα­στε όλοι, αν και κα­νείς μας δεν το ξε­στό­μι­ζε ακό­μα.
Λοι­πόν, εί­πα, για να δού­με αυ­τόν τον λαι­μό κα­ταρ­χήν. Φό­ρε­σα το κα­λύ­τε­ρο επαγ­γελ­μα­τι­κό μου χα­μό­γε­λο και αφού ρώ­τη­σα το μι­κρό όνο­μα του παι­διού εί­πα, έλα Μα­τίλ­ντα, άνοι­ξε το στό­μα σου να δω τον λαι­μό σου.
Τί­πο­τα.
Α, έλα τώ­ρα, την κα­λό­πια­σα, μο­νά­χα άνοι­ξε κα­λά το στό­μα σου και άσε με να ρί­ξω μια μα­τιά. Κοί­τα, άπλω­σα τα χέ­ρια μου, δεν κρα­τάω τί­πο­τα. Απλώς άνοι­ξε το στό­μα σου και άσε με να δω.
Κοί­τα τι κα­λός άν­θρω­πος που εί­ναι, υπερ­θε­μά­τι­σε η μη­τέ­ρα. Κοί­τα πό­σο ευ­γε­νι­κά σου φέ­ρε­ται. Έλα, κά­νε αυ­τό που σου λέ­ει. Δεν θα σε πο­νέ­σει.
‘Έσφι­ξα τα δό­ντια μου με απο­στρο­φή. Μα­κά­ρι να μην εί­χαν ανα­φέ­ρει την λέ­ξη «πο­νέ­σει», ίσως έτσι  μπο­ρεί και να κα­τά­φερ­να κά­τι. Πα­ρ’ ολ’ αυ­τά, δεν επέ­τρε­ψα στον εαυ­τό μου να χά­σει την συ­γκέ­ντρω­σή του και μι­λώ­ντας αρ­γά και ήρε­μα προ­σπά­θη­σα να προ­σεγ­γί­σω πά­λι το παι­δί.
Κα­θώς με­τα­κί­νη­σα την κα­ρέ­κλα μου πιο κο­ντά, με μια κί­νη­ση αι­λου­ροει­δούς, σαν από έν­στι­κτο, τα δυό  της χέ­ρια τι­νά­χτη­καν από­το­μα μπρο­στά, στο­χεύ­ο­ντας τα μά­τια μου. Πα­ρα­λί­γο. Για την ακρί­βεια χτύ­πη­σε τα γυα­λιά μου, που εκ­σφεν­δο­νί­στη­καν και έπε­σαν  χω­ρίς να σπά­σουν, αρ­κε­τά μέ­τρα πιο μα­κριά από μέ­να, στο πά­τω­μα της κου­ζί­νας.
Οι δύο γο­νείς, ξέ­χει­λοι από αμη­χα­νία, ρί­χτη­καν σε απο­λο­γί­ες. Πα­λιο­κό­ρι­τσο,  εί­πε η μη­τέ­ρα, αρ­πά­ζο­ντας την μι­κρή και τι­νά­ζο­ντάς την απ’ το χέ­ρι. Κοί­τα τι έκα­νες. Αυ­τόν τον κα­λό άν­θρω­πο…
Για τ’ όνο­μα του Θε­ού, την διέ­κο­ψα. Μη της λέ­τε ότι εί­μαι κα­λός άν­θρω­πος. Βρί­σκο­μαι εδώ για να εξε­τά­σω τον λαι­μό της για την πε­ρί­πτω­ση που πά­σχει από δι­φθε­ρί­τι­δα, από την οποία δι­φθε­ρί­τι­δα εί­ναι πι­θα­νό να πε­θά­νει. Αν και αυ­τό δεν φαί­νε­ται να την προ­βλη­μα­τί­ζει.. Άκου εδώ, στρά­φη­κα στο παι­δί, θα δού­με τον λαι­μό σου. Εί­σαι αρ­κε­τά με­γά­λη για να κα­τα­λα­βαί­νεις τι λέω. Τώ­ρα, θ’ ανοί­ξεις το στό­μα σου από μό­νη σου, ή θα πρέ­πει να στο ανοί­ξου­με εμείς;

Ού­τε μια κί­νη­ση. Ού­τε καν η έκ­φρα­ση του προ­σώ­που της δεν άλ­λα­ξε. Πα­ρ’ ολ’ αυ­τά οι ανα­πνο­ές της γί­νο­νταν όλο και πιο γρή­γο­ρες. Και τό­τε άρ­χι­σε η μά­χη. Έπρε­πε να το κά­νω. Έπρε­πε να εξε­τά­σω τον λαι­μό της για το δι­κό της το κα­λό. Πρώ­τα εί­πα στους γο­νείς ότι το θέ­μα αφο­ρού­σε απο­κλει­στι­κά αυ­τούς. Αφού τους εξή­γη­σα τον κίν­δυ­νο, εί­πα ότι δεν θα επέ­με­να στην εξέ­τα­ση του λαι­μού της κό­ρης τους αν δεν έπαιρ­ναν κι εκεί­νοι την ευ­θύ­νη. Αν δεν κά­νεις ότι σου λέ­ει ο για­τρός θα πας στο νο­σο­κο­μείο, την προει­δο­ποί­η­σε σο­βα­ρά η μη­τέ­ρα. 
Αλή­θεια; Χα­μο­γέ­λα­σα στον εαυ­τό μου. Στο τέ­λος- τέ­λος εί­χα αρ­χί­σει ήδη να ερω­τεύ­ο­μαι αυ­τό το άγριο σκα­τό­παι­δο, ενώ απ’ την άλ­λη ένοιω­θα βα­θειά πε­ρι­φρό­νη­ση για τους δι­κούς της. Σ΄ αυ­τή τη μά­χη γί­νο­νταν όλο και πιο αξιο­λύ­πη­τοι, όλο και πιο συ­ντε­τριμ­μέ­νοι, όλο και πιο ξε­θε­ω­μέ­νοι, την ίδια ώρα που η μι­κρή ανέ­βαι­νε στα δυ­σθε­ώ­ρη­τα ύψη ενός πα­ρα­νοϊ­κού, λυσ­σα­λέ­ου αγώ­να, που θέ­ριευε απ’ τον τρό­μο που της προ­κα­λού­σα.
Ο πα­τέ­ρας, ένας μπρα­τσω­μέ­νος άντρας, έκα­νε απ’ την με­ριά του ό,τι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρού­σε, αλ­λά πρώ­τον επει­δή επρό­κει­το για την κό­ρη του, δεύ­τε­ρον επει­δή ντρε­πό­ταν για την συ­μπε­ρι­φο­ρά της και τρί­τον επει­δή έτρε­με μή­πως της κά­νει κα­νέ­να κα­κό, την άφη­νε να ξε­φεύ­γει απ’ τα χέ­ρια του συ­νέ­χεια ακρι­βώς την κρί­σι­μη στιγ­μή που εί­χα σχε­δόν πε­τύ­χει τον στό­χο μου, μέ­χρι που μου ερ­χό­ταν να τον σκο­τώ­σω. Όμως έτρε­με εξί­σου και την δι­φθε­ρί­τι­δα, κι έτσι με πί­ε­ζε να συ­νε­χί­σω, να συ­νε­χί­σω, αυ­τός στα πρό­θυ­ρα της λι­πο­θυ­μί­ας κι η μά­να από πί­σω να πη­γαί­νει πά­νω-κά­τω στην κου­ζί­να, χτυ­πώ­ντας τις πα­λά­μες με από­γνω­ση.
Κρά­τα την γε­ρά αγκα­λιά, διέ­τα­ξα, και κρά­τα και τους καρ­πούς της.
Με το που την πή­ρε αγκα­λιά, το παι­δί ούρ­λια­ξε. Μη, με πο­νάς. Άσε τα χέ­ρια μου. Άστα σου λέω. Κα­τό­πιν στρί­γκλι­σε τρο­μα­κτι­κά, υστε­ρι­κά. Στα­μά­τα! Στα­μά­τα! Θα με σκο­τώ­σεις!
Νο­μί­ζε­τε ότι μπο­ρεί να τ’ αντέ­ξει, για­τρέ! εί­πε η μη­τέ­ρα.
Εσύ να βγεις έξω, εί­πε ο άντρας στην γυ­ναί­κα του. Θέ­λεις να πε­θά­νει από δι­φθε­ρί­τι­δα;
Έλα, κρά­τα την, του εί­πα.
Άρ­πα­ξα το κε­φά­λι του παι­διού με το αρι­στε­ρό μου χέ­ρι και προ­σπά­θη­σα να βά­λω το ξύ­λι­νο γλωσ­σο­πί­ε­στρο ανά­με­σα στα δό­ντια της. Πά­λε­ψε μα­νια­σμέ­να, σφίγ­γο­ντας τα σα­γό­νια. Αλ­λά πια, εγώ εί­χα εξορ­γι­στεί- από ένα παι­δί. Προ­σπα­θού­σα να ηρε­μή­σω αλ­λά δεν τα κα­τά­φερ­να. Απ’ την άλ­λη, ήξε­ρα πο­λύ κα­λά πώς να εξε­τά­σω έναν λαι­μό. Κι έκα­να ότι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρού­σα. Όταν, τε­λι­κά, πέ­τυ­χα να βά­λω την ξύ­λι­νη σπά­του­λα πί­σω απ’ το τε­λευ­ταίο δό­ντι μέ­σα στην στο­μα­τι­κή κοι­λό­τη­τα, άνοι­ξε το στό­μα της για μια στιγ­μή και πριν μπο­ρέ­σω να δω το ξα­νά­κλει­σε, σφίγ­γο­ντας και κά­νο­ντας κομ­μά­τια το γλω­σο­πί­ε­στρο με τους τρα­πε­ζί­τες της πριν προ­λά­βω να το τρα­βή­ξω έξω.
Δεν ντρέ­πε­σαι; της φώ­να­ξε  η μη­τέ­ρα. Δεν ντρέ­πε­σαι να συ­μπε­ρι­φέ­ρε­σαι έτσι σ’ ένα για­τρό;
Φέρ­τε μου ένα κου­τά­λι, ή κά­τι τέ­τοιο, της εί­πα. Θα τε­λειώ­νου­με μ’ αυ­τό. Το στό­μα του παι­διού αι­μορ­ρα­γού­σε ήδη. Η γλώσ­σα της εί­χε κο­πεί και το κο­ρί­τσι ούρ­λια­ζε βγά­ζο­ντας άγριες, υστε­ρι­κές κραυ­γές. Ίσως θα έπρε­πε να εί­χα απο­φα­σί­σει να φύ­γω και να γυ­ρί­σω πί­σω κα­μιά ώρα με­τά. Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία πως έτσι θα ήταν κα­λύ­τε­ρα. Αλ­λά έχω δει του­λά­χι­στον δύο παι­διά να κεί­το­νται νε­κρά στα κρε­βά­τια τους από ια­τρι­κή αμέ­λεια σε πα­ρό­μοιες πε­ρι­πτώ­σεις, και έτσι, νοιώ­θο­ντας ότι πρέ­πει να κά­νω διά­γνω­ση ή τώ­ρα ή πο­τέ, όρ­μη­σα πά­λι. Το χει­ρό­τε­ρο απ’ όλα ήταν ότι πια εί­χα ξε­πε­ρά­σει τα όρια. Μέ­σα στο μέ­νος μου θα μπο­ρού­σα να εί­χα κά­νει το παι­δί κομ­μα­τά­κια και να το ευ­χα­ρι­στη­θώ κι από πά­νω. Ήταν ηδο­νι­κό να της επι­τί­θε­σαι. Το πρό­σω­πό μου έκαι­γε απ’ την έξα­ψη.
Το ανα­θε­μα­τι­σμέ­νο το κω­λό­παι­δο πρέ­πει να προ­στα­τευ­τεί από την ίδια της την χα­ζο­μά­ρα, λέ­ει κα­νείς στον εαυ­τό του σε κά­τι τέ­τοιες στιγ­μές. Πρέ­πει να προ­στα­τεύ­σου­με και τους υπό­λοι­πους αν­θρώ­πους απ’ αυ­τήν. Εί­ναι κοι­νω­νι­κή ανα­γκαιό­τη­τα. Σω­στά ει­ν’ αυ­τά.  Στο βά­θος όμως, τα πραγ­μα­τι­κά μας κί­νη­τρα εί­ναι μια τυ­φλή μα­νία, μια αί­σθη­ση ενή­λι­κης ενο­χής κι η λα­χτά­ρα να ασκή­σου­με σω­μα­τι­κή βία. Μέ­χρι το τέ­λος.
Σε μία τε­λειω­τι­κή, χω­ρίς λό­γο επί­θε­ση, κό­ντε­ψα να συν­θλί­ψω τον λαι­μό και τα σα­γό­νια του παι­διού. Έσπρω­ξα το βα­ρύ, αση­μέ­νιο κου­τά­λι πί­σω απ’ τα δό­ντια της και απο­κά­λυ­ψα τον λαι­μό της τό­σο πο­λύ που το κο­ρί­τσι κό­ντε­ψε να πνι­γεί. Και νά­το- κι οι δύο αμυ­γδα­λές της ήταν κα­λυμ­μέ­νες με μεμ­βρά­νη. Εί­χε πα­λέ­ψει γεν­ναία για να μην απο­κα­λύ­ψω το μυ­στι­κό της. Έκρυ­βε του­λά­χι­στον επί τρείς μέ­ρες τον πο­νό­λαι­μο λέ­γο­ντας ψέ­μα­τα στους γο­νείς της, μό­νο και μό­νο για να γλυ­τώ­σει απ’ όλο αυ­τό.
Τώ­ρα πραγ­μα­τι­κά ήταν εξα­γριω­μέ­νη. Πριν αμύ­νο­νταν, τώ­ρα επι­τέ­θη­κε. Προ­σπά­θη­σε να κα­τέ­βει απ’ την αγκα­λιά του πα­τέ­ρα της και να μου ορ­μή­ξει, ενώ δά­κρυα ήτ­τας τύ­φλω­ναν τα μά­τια της.

(Προ­δη­μο­σί­ευ­ση από επι­κεί­με­νη έκ­δο­ση από τις εκδ. Αρ­μός)

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ Ουίλ­λιαμ Κάρ­λος Ουίλ­λιαμς ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ