Πίτουρα & κότες / Δράχου Χούδρα

Ξεπουπουλίζοντας τη λογική αλληλουχία, μετά από επίσαρκες προσπάθειες η φιλοσοφία έχει καταδείξει ότι άλλο τα πίτουρα και άλλο η κότα. Όποιον θες ρώτα, αλλά ούτε στα όνειρά τους τα πίτουρα δεν τρώνε κότα, ενώ η κότα είναι ζώο παμφάγο, όπως το γουρούνι ή ο άνθρωπος, πριν η Κίρκη του βάλει χέρι. Έτσι διαπιστώνεται από πιστωτικούς φορείς ότι η κότα τρώγεται με το χέρι, ακόμη και όταν πρόκειται για πατούμενο πτηνού, όπου δεν γίνεται διάκριση σε μπρος ή πίσω πόδι, αλλά σε αριστερό και δεξί, αναλόγως του άκρου με το οποίο ορνιθοσκαλίζουν ή ψηφίζουν για επιλογή ψησταριάς, της οποίας το μπουρί υπερακοντίζεται με τον οικοδομικό αέρα ενός πλέον αλυσιτελούς πτηνοτροφείου ή μιας αλάνας χωρίς αλανιάρες.

Πίτουρα και κότες μπορεί να συνυπάρχουν παραλλήλως. Πίτουρα ή κότες μπορεί να τρώγονται αυτοτελώς, χωρίς να αποκλείονται συνδυασμοί, όπως πίτουρα με κότα ή κότα με πίτουρα. Φιλοσοφικά υφίσταται δυνατότητα αφαγίας. Συχνότερα όμως εμφανίζονται εξαιρέσεις, που συνοδεύει βάπτιση, όπως όταν το κρέας τρώγεται ως ψάρι. Για όσους πάλι έχουν φάει τον αγλέορα, από τον δηλητηριώδη δικοτυλήδονο ελλέβορο (γαλατσίδα, σκάρφι, καρπί) συνιστάται μικρή δόση, που προκαλεί εμετό, όπως αναλύεται σε ιστότοπο ψησταριάς στο Ηράκλειο Κρήτης.

Εν πάση περιπτώσει, υπάρχει αλληλουχία μεν, δυσαναλογία δε, τρώγοντας πίτουρα εν αναμονή της κότας, μίας και μόνης, αφού δεν είναι δυνατόν να κρατήσουμε δύο κότες στην ίδια μασχάλη, όπως προσομοιώνεται με καρπούζια, που χρησιμοποιούνται σε οικουμενικά μαθήματα για το πώς πρέπει να γίνονται τα ψώνια. Όποιος μία κότα έχει στη μασχάλη, δεύτερη δεν χρειάζεται. Αν όμως μείνουμε με το στόμα ανοιχτό, σύμφωνα με την επιταγή πέσε κότα να σε φάω, υπάρχει κίνδυνος να ξεφύγει το απαιτούμενο πετούμενο, οπότε τα πίτουρα θα τα φάει η κότα. Ομοίως, αν κλείσουμε το στόμα αναμένοντας να φάμε κότα, δεν υπάρχει λόγος να ανοίξει για πίτουρα. Αν, ο μη γένοιτο, προκύψει ατυχής περίσταση, αφήνουμε στην άκρη ένα τουλάχιστον από τα καρπούζια, ώστε να μη συμπέσουν βάρος στη μασχάλη και βάρος στο στομάχι, γιατί, όπως λένε οι σοφότεροι κλεφτοκοτάδες, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες.

Ποιος θα φάει ποιον πρώτος είναι συνήθως το ζήτημα, καθώς η ταχύτητα συνιστά αρετή στη φιλοσοφία, που σπεύδε βραδέως διδάσκει, ώστε να μη μας πάρει μυρουδιά η κότα και φύγει. Εξαπίνης η πείνα θεραπεύεται ανεξαρτήτως απηνούς ή όχι καταδίωξης. Το γοργόν και χάριν έχει, καθώς μια χαριτωμένη Γοργόνα δεν μασά, αλλά καταπίνει. Καμία κότα δεν θα μας κάνει τη χάρη να περιμένει να την πιάσουμε. Και, αν την πιάσουμε εκτός σούπερ μάρκετ, απαιτείται αποκεφαλισμός. Αν όλοι έβλεπαν τα κοτοκέφαλα, που σε κάθε σπίτι νοερά κοσμούν τους τοίχους, δεν θα χρειάζονταν πλακάκια στην κουζίνα. Αντιθέτως, τα πίτουρα, έτσι και τα ρίξεις στην κατσαρόλα, τα βράζεις αναλόγως, αν τα θέλεις νερουλά ή πηχτά, και αμέσως τα τρως.

Η κότα θέλει ξεπουπούλισμα, αφαίρεση εντοσθίων, χειρουργείο και τρυφερότητα, που δεν περισσεύει στην εποχή μας. Αλλιώς, ούτε οι γάτες δεν την τρώνε. Σε περιόδους νηστείας, περισυλλογής ή περιτομής, πίτουρα ονομάζονται οι κότες, ενώ το αντίστροφο ισχύει μόνο για τους πολύ νηστικούς. Προσοχή χρειάζεται και στα ψαροκόκαλα, όταν ψάρι βαπτίζεται το κρέας, ενώ η σχέση κότας και αβγού απασχολεί το περί ομελέτας κεφάλαιο. Καλομελέτα έρχονται και τα πίτουρα, όπου γριές κότες αποστραγγίζουν το ζουμί. Φιλοσοφικά το πλέον σημαντικό είναι, όταν όλοι θα έχουν καθίσει στη θέση τους στο κομμωτήριο, να μην έχετε μείνει όρθιοι με δύο καρπούζια υπό μάλης.

^{ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ}