Στην κοιλιά του κήτους

Όλοι κι­νού­νταν αρ­γά αλ­λά ρυθ­μι­κά, ενώ φλυα­ρού­σαν, ακα­τα­νί­κη­τα βέ­βαιοι πως ο κό­σμος εί­ναι ένα κα­λό μέ­ρος κι εμείς ένας κύ­κλος αξιό­λο­γων αν­θρώ­πων. Μια αβρή διά­θε­ση απλω­νό­ταν στο βρά­δυ, έγ­χρω­μη τα­πε­τσα­ρία, ενώ το γραμ­μό­φω­νο έδι­νε γραμ­μή.

Κο­λυ­μπούν ανά­με­σα στα σό­ναρ, ενώ η νύ­χτα μπαί­νει ηχο­γρα­φη­μέ­νη, από τους πό­ρους του διά­κο­σμου. Στο πα­λιό κο­μο­δί­νο και στο σύν­θε­το έχουν πα­ρα­τα­χθεί, έτοι­μα σε μι­κρά πο­τή­ρια, τα ηδύ­πο­τα· ο πά­γος λιώ­νει ασυ­ναί­σθη­τα, άη­χα, στο κλει­στό του πλα­στι­κό κυ­τίο, όπως μέ­σα σε οστε­ο­φυ­λά­κιο.

Όταν ήρ­θε μό­νος του, πρώ­τη και τε­λευ­ταία φο­ρά, ο μά­γκας ξά­δερ­φός μου από την Κύ­προ,
ο Χα­μπής, αλ­λιώς τον λέ­γα­με Μαυ­ρή,
γνώ­ρι­σε τον ξά­δερ­φο του πα­τέ­ρα μου,
λί­γο πο­λύ ίδια ηλι­κία. Μή­τσο τον λέ­γαν. Το με­γα­λύ­τε­ρο αλά­νι έως πε­ριο­χή Πτο­λε­μα­ΐ­δας. Μα­σού­ρια τα χι­λιά­ρι­κα στην τζέ­πη ο ένας· βα­στά λι­ρού­ες στην πούγ­γκα ο άλ­λος· τί­γκα στον κο­λω­κο­τρώ­νη ο Μή­τσος· γιό­μα ριά­λια ο Χα­μπής.
Θυ­μά­μαι ξε­κά­θα­ρα να κά­νουν κολ­λη­τή πα­ρέα έξι μέ­ρες, όσο κά­θι­σε ο Χα­μπής σ’ εμας.
Ανύ­πα­ντροι, ωραί­οι, χαρ­το­παί­κτες. Πό­τες. Γού­στα­ραν το σκυ­λά­δι­κο, αλ­λά εκτι­μού­σαν και τον Τζί­μι Χέ­ντριξ, «για τη ζωή του».
Θυ­μά­μαι με συ­γκί­νη­ση το πώς ενώ­θη­καν λιάρ­δα κά­θε βρά­δυ ως το πρωί, τσι­γά­ρα σπαρ­μέ­νος ο δρό­μος, δυο τύ­ποι ίδιοι που μι­λού­σαν άλ­λη γλώσ­σα, ο ένας τα κυ­πρια­κά της Αμ­μο­χώ­στου, ο άλ­λος τα βα­ριά μα­κε­δο­νί­τι­κα, που ανή­καν σε δύο ισό­πο­σα ουι­σκο­βα­ρείς πο­λι­τι­σμούς.
Το ουί­σκι πά­ντα ενώ­νει, στα ευ­ρύ­τε­ρα Βαλ­κά­νια.

Πο­λύ αρ­γά, στα τρια­ντα­πέ­ντε μου, έμα­θα πως ιστο­ρι­κοί ενέ­τα­ξαν για λί­γο και την Κύ­προ στη Βαλ­κα­νι­κή, όχι στο Λε­βά­ντε.

Από τό­τε τους θυ­μά­μαι με συ­γκί­νη­ση, μο­νά­χος μου. Έχω πε­ρά­σει πολ­λά βρά­δια με την σκέ­ψη τους. Σου το έχω πει, εί­μαι πα­ρά­ξε­νος τύ­πος.

Ενώ περ­νά­με την Για­λού­σα, στο Ρι­ζο­κάρ­πα­σο,
στο παρ­μπρίζ του πούλ­μαν
–τε­ρά­στιο σαν θό­λο πι­λο­τή­ριου–
σκά­νε η μία με­τά απ’ την άλ­λη,
κολ­λώ­δη απο­τυ­πώ­μα­τα πτή­σης,
κί­τρι­νοι λε­κέ­δες στην οθό­νη.

25 εκα­τομ­μύ­ρια πε­τα­λού­δες πε­τούν την ετή­σιά τους με­τα­νά­στευ­ση από την αρα­βι­κή χερ­σό­νη­σο μέ­σω Ισ­ρα­ήλ προς Αί­γυ­πτο· για κά­ποιες το τα­ξί­δι τε­λειώ­νει με έναν κί­τρι­νο λε­κέ, ανά­με­σα στο το­πίο που αλ­λά­ζει μπρο­στά μας και το γε­μά­το πρό­σφυ­γες –δε­κα­ε­τιών εβδο­μή­ντα– εσω­τε­ρι­κό του λε­ω­φο­ρεί­ου.

Αρ­γό­τε­ρα κα­θή­σα­με στο Palm Beach, πρώ­ην Κων­στά­ντια χο­τέλ,
πί­σω μας το φα­σμα­τι­κό Βα­ρώ­σι,
ήπια­με Efes pilsen
φά­γα­με κα­βου­ρό­ψι­χα και κα­λα­μά­ρι, σί­γου­ρα κα­τε­ψυγ­μέ­να,
ει­κά­ζω του Ιν­δι­κού ωκε­α­νού.

Δη­λα­δή η Αμ­μό­χω­στος όπου «δεν μπή­καν ού­τε καν ΟΗΕ­δες από τό­τε», λέ­ει ο θεί­ος στο μι­κρό­φω­νο, ενώ  οι κί­τρι­νοι λε­κέ­δες πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται στην οθό­νη.

Επι­στρέ­φου­με προς Λε­με­σό,
πε­ρά­σα­με σχε­τι­κά κα­λά.

Το φα­λαι­νο­θη­ρι­κό έστρι­ψε, με τα­χύ­τη­τα μι­σού κόμ­βου, και κα­τεύ­θυν­ση προς το Ρέι­κια­βίκ, πί­σω στην βά­ση. Η κοι­νή μας αί­σθη­ση πως ένα φο­βε­ρά, αδια­νό­η­τα φαύ­λο άτο­μο, ίσως κε­ντρι­κή μορ­φή στην έρευ­νά μας, βρί­σκο­ταν, συ­ντα­ξί­δευε μα­ζί μας, on board, μας εί­χε φέ­ρει σε προη­γού­με­νες πε­ρι­πτώ­σεις να επι­βαί­νου­με σε κρουα­ζιε­ρό­πλοιο πα­ρά­κτια στην Αδρια­τι­κή, και σε λε­ω­φο­ρείο ΚΤΕΛ προς Αλ­βα­νία, μα­κριά από την αθη­ναϊ­κή μας βά­ση. Το να εστιά­σου­με σε ένα εν­δε­κα­με­λές, σαν ομά­δα πο­δο­σφαί­ρου, νορ­βη­γι­κό πλή­ρω­μα στα ανοι­χτά της Ισλαν­δί­ας ήταν πλέ­ον στα όρια της γρα­φι­κό­τη­τας. Αμπα­ρω­μέ­νοι στην κοι­νή μας κα­μπί­να, οι­κτεί­ρα­με με άδειο βλέμ­μα ο ένας τον άλ­λον, βου­βοί. Ο Γιά­κομπ πή­ρε να δια­βά­ζει φω­να­χτά Σνού­ρι Στούρ­λουσ­σον, για να σπά­σει την αμη­χα­νία. Διά­βα­ζε φο­βε­ρά κα­κό­η­χα. Του εί­πα ξε­κά­θα­ρα πως εί­ναι γε­λοί­ος: αν νο­μί­ζει πως πα­ρι­στά­νει τον δια­νο­ού­με­νο με τέ­τοια κα­ρα­γκιοζ­λί­κια, εί­ναι γε­λα­σμέ­νος. Συμ­φώ­νη­σε. Πέ­σα­με σε σιω­πή την οποία τά­ρα­ζαν τα μα­κρι­νά σό­ναρ της γα­λά­ζιας φά­λαι­νας ή μιας κοι­νής μας μνή­μης από εκεί­νο το ΚΤΕΛ.

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ Θο­δω­ρή Ρα­κό­που­λου ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.