Επικίνδυνα παιχνίδια

Επικίνδυνα παιχνίδια

------- Α MΠE ΜΠΑ ΜΠΛΟΝ -------


Α μπε μπα μπλον

Πό­σοι έχουν απο­μεί­νει;

Οκτώ. O Κ., η Ε., ο Λ., ο άλ­λος Κ., ο Χ., ο Μ, η Μ., ο Φ. Μα­ζί με εσέ­να εν­νιά. Τους το­πο­θέ­τη­σες σε ένα κύ­κλο.

Πα­ρα­ξε­νεύ­τη­καν.

Θα θυ­μη­θού­με τα πα­λιά. Εί­πες.

Δέ­χτη­καν.

Λοι­πόν έτοι­μοι; Πά­με.

Α μπε μπα μπλον του κι θε μπλον
α μπε μπα μπλον του κι θε μπλον μπλίν

Το μπλον στα­μά­τη­σε στον Χ. Ήταν ο πρώ­τος που έφυ­γε.

Δί­χως πολ­λά πολ­λά. Απλά, δί­χως να απο­ρή­σει κα­νείς, ού­τε καν ο ίδιος, ο χα­μη­λό­φω­νος Χ. απο­χώ­ρη­σε.

Συ­νέ­χι­σες με τους υπό­λοι­πους: Α μπε μπα μπλον κλπ.κλπ.

Η σει­ρά της M. Κά­τι πή­γε να πει. Μια υπο­τυ­πώ­δης αντί­στα­ση. Όπως ανα­με­νό­ταν δεν επέ­μει­νε. Εξα­φα­νί­στη­κε αθό­ρυ­βα.

Συ­νε­χί­ζεις. Α μπε μπα μπλον

Η σει­ρά για απο­χώ­ρη­ση του άλ­λου Κ. Πά­ντα ζό­ρι­κος και πνεύ­μα αντι­λο­γί­ας ο άλ­λος Κ. ΄Όχι­’’ εί­πε. ‘’Για­τί εγώ; Δεν γου­στά­ρω να βγω από το παι­χνί­δι­’’ Με τα πολ­λά δέ­χτη­κε ότι αυ­τός ήταν ο κα­νό­νας του παι­χνι­διού. Θέ­λο­ντας και μη απο­μα­κρύν­θη­κε.

Α μπε μπα μπλον. Η σει­ρά της Ε.

Mια ζωή έμ­φο­βη και λι­πό­ψυ­χη η Ε. «Οχι! Σας πα­ρα­κα­λώ κρα­τή­στε με ακό­μα λί­γο», «Δε θέ­λω», «Δεν εί­μαι έτοι­μη να φύ­γω».

Της εξή­γη­σες πως δεν εί­ναι θέ­μα προ­ε­τοι­μα­σί­ας. Εί­ναι θέ­μα απλής και ανα­πό­τρε­πτης υπα­κο­ής.

«Σας πα­ρα­κα­λώ» επέ­μει­νε.

Έως ότου απο­χω­ρή­σει δεν στα­μά­τη­σε να εκλι­πα­ρεί. Ετσι εί­ναι η Ε. Μια ατέρ­μο­νη πα­ρά­κλη­ση. Ένα «Μη…σας πα­ρα­κα­λώ»

«Συ­νε­χί­ζου­με» εί­πες.

Έχουν μεί­νει ο Κ. ο Λ. ο Μ. ο Φ.

Α μπε μπα..Ηταν η σει­ρά του Κ. Την πε­ρί­με­νες την αντί­δρα­ση του. ‘’Α­πο­κλεί­ε­ται­’’ εί­πε ‘’Έ­γι­νε κά­ποιο λά­θο­ς’’ Σε υπο­χρέ­ω­σε σε τέσ­σε­ρις επα­να­λή­ψεις. Κα­νέ­να λά­θος. Ήταν πά­ντα σε εκεί­νον που κα­τέ­λη­γε το «Μπλόν». «Fair Play» πα­ρα­δέ­χτη­κε στο τέ­λος. Για­τί έτσι ήταν ο Κ.

Δεν θα ήταν το ίδιο με τον Λ. Δεν από­ρη­σες. Ήταν ανα­με­νό­με­νο. «Αρ­νού­μαι» εί­πε. «Μου αρέ­σει το παι­χνί­δι». «Με βά­λα­τε σχε­δόν με το ζό­ρι. Ού­τε που με ρω­τή­σα­τε. Θα μεί­νω». Όσο μι­λού­σε όμως η φω­νή του έσβη­νε. Οι δυ­νά­μεις του τον εγκα­τέ­λει­παν. Ο Φ. και ο Μ. που ήσαν παι­δι­κοί του φί­λοι, τον έπια­σαν στα χέ­ρια με προ­σο­χή και τον απο­μά­κρυ­ναν.

Επέ­στρε­ψαν.

Εί­ναι τώ­ρα ο Φ. ο Μ. εσύ.

Ο επό­με­νος ήταν ο Μ. Ήταν η πιο εύ­κο­λη πε­ρί­πτω­ση απο­χώ­ρη­σης. Ο Μ. πο­λύ πριν ξε­κι­νή­σουν να παί­ζουν βρι­σκό­ταν στις πα­ρυ­φές του παι­χνι­διού. Δεν τον ένοια­ζε. Από την αρ­χή της ζω­ής του ήταν σαν να εί­χε ήδη με τη θέ­λη­ση του απο­χω­ρή­σει. «Τι εί­χα, τι έχα­σα» πρό­λα­βε μό­νο, ήρε­μα και γα­λη­νε­μέ­να, να ψι­θυ­ρί­σει.

Οι δυο σας τώ­ρα. Ο Φ. κι εσύ.

«Να το κα­θυ­στε­ρή­σου­με για λί­γο», σου λέ­ει. «Τώ­ρα που εί­μα­στε οι δυό μας, ότι θέ­λου­με δεν κά­νου­με;» Προς στιγ­μή σκέ­φτη­κες να υπο­κύ­ψεις. Ο Φ. δια­τη­ρού­σε πά­ντα μια ακα­τα­μά­χη­τη θελ­κτι­κό­τη­τα. Ασκού­σε μια πα­ρά­δο­ξη σα­γή­νη. Σου απο­σπού­σε αβί­α­στα ένα «ναι» προ­τού καν προ­λά­βει να σου ζη­τή­σει κά­τι.

Ο υπέ­ρο­χος Φ.! «Να το κα­θυ­στε­ρή­σου­με», λέ­ει ξα­νά.

Σε κά­θε άλ­λη πε­ρί­πτω­ση θα ήσουν ευ­γνώ­μων για την απεύ­θυν­ση. Θα άρ­πα­ζες την ευ­και­ρία. «Μα ναι! φυ­σι­κά αγα­πη­μέ­νε Φ. θέ­λει και ρώ­τη­μα; Ότι θες θα κά­νου­με.»

Όμως τώ­ρα εί­ναι αλ­λιώς.

«Δεν γί­νε­ται», του λες. «Ξέ­χνα το».

Ο Φ. έχει την εντύ­πω­ση ότι ψεύ­δε­σαι. Ότι πρό­κει­ται για κά­ποιο τέ­χνα­σμα. Να κα­τα­φέ­ρει κά­ποιος, εσύ δη­λα­δή, να σα­γη­νεύ­σει τον Μέ­γα Σα­γη­νευ­τή. «Να το κα­θυ­στε­ρή­σου­με» λέ­ει, βέ­βαιος για τη συ­γκα­τά­νευ­σή σου.

«Όχι» του λες.

Απο­σβο­λω­μέ­νος σε βλέ­πει να συ­νε­χί­ζεις.

Α μπε μπα μπλον, του κι θε μπλον.

Εί­ναι η σει­ρά του. Προ­λα­βαί­νει μό­νο να ικε­τεύ­σει «Λί­γο ακό­μα. Πες μου ναι. Λί­γο ακό­μα. Πες μου ναι».

Φεύ­γει.

Έμει­νες μό­νο εσύ.

Προ­λα­βαί­νεις να επα­νορ­θώ­σεις. Ναι! Ναι! Ναι! Ψι­θυ­ρί­ζεις. Φω­νά­ζεις. Ουρ­λιά­ζεις.

Ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαι!

Δεν εί­ναι κα­νείς.

Ένα εκτός χρό­νου «Ναι!» μέ­νει στον αέ­ρα. Ένα μό­νο του Ναι.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: