Σ᾽έναν κορυδαλλό

Αι­θέ­ριε τρα­γου­δι­στή, που προ­σκυ­νάς τα ου­ρά­νια,
Τη γη πε­ρι­φρο­νείς, όπου έγνοιες τό­σες αφθο­νούν;
Ή μή­πως μά­τια και καρ­διά, όταν με πε­ρη­φά­νια
Φτε­ρο­κο­πάς, στη γή­ι­νη φω­λιά σου κα­τοι­κούν;
Υγρή φω­λιά ─ τρε­μά­με­να φτε­ρά σε ηρε­μία
Εντός της. Και της μου­σι­κής σου παύ­ση ─ ησυ­χία!

Το σκιε­ρό το δά­σος άφη­σέ το για τ' αη­δό­νι,
Ιδιω­τι­κό σου κα­τα­φύ­γιο το έν­δο­ξο το φως,
Απ’ όπου μας δω­ρί­ζεις αρ­μο­νία που δεν τε­λειώ­νει,
Με το θεϊ­κό σου το έν­στι­κτο. Εί­σαι γνή­σιος σο­φός ─
Πτή­ση υψη­λή, μα όχι στην πε­ρι­πλά­νη­ση δο­σμέ­νη,
Γη κι ου­ρα­νός αλη­θι­νά στη μου­σι­κή ενω­μέ­νοι.

William Wordsworth (1770-1850)
Άγ­γλος ρο­μα­ντι­κός ποι­η­τής και από τους ση­μα­ντι­κό­τε­ρους εκ­φρα­στές αυ­τού του ρεύ­μα­τος στην Ευ­ρώ­πη. Στην ποί­η­σή του υμνεί την αγά­πη για τη φύ­ση και την ανα­ζή­τη­ση της αιώ­νιας παι­δι­κής αθω­ό­τη­τας. Έχει εξι­δα­νι­κεύ­σει την ομορ­φιά των απλών νε­α­ρών γυ­ναι­κών της υπαί­θρου. Επί­σης, με παν­θεϊ­στι­κή διά­θε­ση έχει ανα­ζη­τή­σει ση­μεία θεί­ας πα­ρου­σί­ας στη φύ­ση. Έγρα­ψε γρά­ψει μι­κρά λυ­ρι­κά ποι­ή­μα­τα, σο­νέ­τα, νο­σταλ­γι­κές ωδές και μα­κρο­σκε­λή αφη­γη­μα­τι­κά ή φι­λο­σο­φι­κά ποι­ή­μα­τα.