Χαιρετισμός

Το δευ­τε­ριά­τι­κο αυ­τό πρω­ι­νό εί­ναι γλυ­κό για Δε­κέμ­βρη κι εγώ κό­βω δρό­μο μέ­σα από το νε­κρο­τα­φείο ως συ­νή­θως. Μό­νο λί­γα λα­σπό­νε­ρα έχουν απο­μεί­νει από το χιό­νι. Ένας σκί­ου­ρος πη­δά στο χώ­μα από μια ψη­λή τα­φό­πε­τρα, τρέ­χει με διά­πλα­τα πό­δια μπρο­στά μου πά­νω στα χα­λί­κια του μο­νο­πα­τιού, βια­στι­κός και αυ­τός. Στην οδό Κοι­μη­τη­ρί­ου πιο πέ­ρα βλέ­πω τα αιω­ρού­με­να ρό­δι­να πρό­σω­πα των πο­δη­λα­τών και πά­νω από όλους μας ο ου­ρα­νός εί­ναι σαν Δού­να­βης. Ο σκί­ου­ρος κά­νει τώ­ρα ένα, δύο, τρία άλ­μα­τα και στο τέ­ταρ­το σχε­δόν σκο­ντά­φτου­με πά­νω στη δι­χα­λω­τή κο­ρυ­φή της τού­γιας.

Η ου­ρά του σκί­ου­ρου χτυ­πά τα σύν­νε­φα.

Την επό­με­νη στιγ­μή βλέ­πω το ζώο να τρέ­χει μέ­σα σ’ ένα γή­πε­δο πο­δο­σφαί­ρου, να κά­νει ζιγκ-ζαγκ ανά­με­σα στους παί­κτες και στη συ­νέ­χεια να χά­νε­ται στο πλή­θος των θε­α­τών. Εκεί στέ­κε­ται ο Γιού­χαν, λί­γο κυρ­τός ως συ­νή­θως με το βά­ρος στο αρι­στε­ρό πό­δι. Πα­ρα­κο­λου­θεί το παι­χνί­δι με­τα­ξύ των δύο ομά­δων κο­ρα­σί­δων γεν­νη­μέ­νων το 13. Πρέ­πει να εί­ναι ένα από τα τε­λευ­ταία ματς του φθι­νο­πώ­ρου, τα δέ­ντρα εί­ναι γε­μά­τα κόκ­κι­νες απο­χρώ­σεις αλ­λά και μπλε για­τί εκεί εί­ναι η ομά­δα κο­ρα­σί­δων από την Ου­ψά­λα-Νες που έχει έρ­θει να παί­ξει στο γή­πε­δο της Έν­γκλα­βά­λεν.

Ίσως μπει γκολ τώ­ρα – μια επι­θε­τι­κός κλω­τσά την μπά­λα μπρο­στά της, η πυ­κνή πλε­ξού­δα της ανα­πη­δά στο πί­σω μέ­ρος του λαι­μού της και τό­τε έρ­χε­ται πά­λι ο σκί­ου­ρος. Αντι­λαμ­βά­νε­ται το κο­ρί­τσι πώς το ζώο σκαρ­φα­λώ­νει στον ώμο της για να εξα­φα­νι­στεί αμέ­σως και πά­λι; Πι­θα­νώς πί­σω στο πα­λιό νε­κρο­τα­φείο. Bald sehen wir uns wiedermal!

Η διαι­τή­τρια σφυ­ρί­ζει τη λή­ξη. Αν αυ­τό γι­νό­ταν το περ­σι­νό κα­λο­καί­ρι, οι παί­κτριες θα παίρ­να­νε φό­ρα, θα τέ­ντω­ναν τα χέ­ρια τους προς τον ου­ρα­νό και θα κα­τρα­κυ­λού­σαν πί­σω στη δι­κή τους με­ριά του γη­πέ­δου, με τα δά­χτυ­λα απλω­μέ­να στο φθαρ­μέ­νο γρα­σί­δι και τα μέ­τω­πα λεία σαν βό­τσα­λα. Εί­ναι όμως με­γά­λα πια για κά­τι τέ­τοιο. Αντ’ αυ­τού εκτο­ξεύ­ουν αστρα­φτε­ρές ρο­χά­λες και φω­νά­ζουν η μια στην άλ­λη όπως κά­νουν στην τρα­πε­ζα­ρία την Πα­ρα­σκευή το από­γευ­μα.