Παρεξήγηση

Γύρι­σε και κοί­τα­ξε την πόρ­τα του δω­μα­τί­ου της να σι­γου­ρευ­τεί ότι ήταν κλει­στή, αλ­λά δεν ήταν. Το γλωσ­σί­δι δεν έμπαι­νε πο­τέ στη θέ­ση του με τη μία. Για να κλεί­σει έπρε­πε να τη χτυ­πή­σει δυ­να­τά. Προ­σπά­θη­σε να τη σπρώ­ξει λί­γο με τον ώμο της. Ένα ελα­φρό κλικ ακού­στη­κε.
Στο γρα­φείο μπρο­στά της ήταν ανοι­χτό το βι­βλίο της Γε­ω­γρα­φί­ας στο μά­θη­μα της μέ­ρας. Το έσπρω­ξε μα­κριά, πή­ρε ένα τε­τρά­διο και το γύ­ρι­σε στις τε­λευ­ταί­ες σε­λί­δες.
Ένας γδού­πος ακού­στη­κε από την κου­ζί­να. Η μά­να της ούρ­λια­ξε.

― Όχι! Μη

Έσκυ­ψε το κε­φά­λι στο τε­τρά­διό της και πί­ε­σε τη μύ­τη του Bic τό­σο πο­λύ που το με­λά­νι πι­τσί­λι­σε το χαρ­τί με μπλε στα­γο­νί­τσες. Πί­ε­σε το δά­χτυ­λό της σε μία απ’ αυ­τές, όπως εί­χε δει να κά­νουν στην τη­λε­ό­ρα­ση. Το έφε­ρε στο στό­μα της και το έγλει­ψε.
Μία κα­ρέ­κλα έσπα­σε και το τρα­πέ­ζι της κου­ζί­νας σύρ­θη­κε στο πά­τω­μα. Ένα χα­στού­κι, δύο, τρία. Ένας λυγ­μός και ένα ξε­ψυ­χι­σμέ­νο «μη» ίσα που ακού­στη­καν.
Δά­γκω­σε τη γλώσ­σα της και πά­τη­σε πά­λι με δύ­να­μη το στυ­λό στο χαρ­τί. Πά­νω κά­τω, πά­νω κά­τω, μέ­χρι που το τρύ­πη­σε. Δί­πλα στο σκί­σι­μο ζω­γρά­φι­σε μία αμοι­βά­δα. Τις εί­χε δει σε ένα ντο­κι­μα­ντέρ και της άρε­σε ο τρό­πος που έπλε­αν αρ­γά στο σκο­τά­δι. Η αμοι­βά­δα πο­τέ δεν πε­θαί­νει. Το σώ­μα της, όταν έρ­χε­ται η ώρα, μοι­ρά­ζε­ται σε δύο μι­κρό­τε­ρες. «Δυ­να­μι­κή αθα­να­σία» το εί­πε η δα­σκά­λα τους στη Βιο­λο­γία. Θα γε­μί­σει όλη τη σε­λί­δα αμοι­βά­δες
Τώ­ρα αυ­τός κλό­τσα­γε τα ντου­λά­πια της κου­ζί­νας ουρ­λιά­ζο­ντας. Κρά­τη­σε την ανα­πνοή της και έμει­νε ακί­νη­τη. Ένα, δύο, τρία, τέσ­σε­ρα… Θα συ­νέ­χι­ζε να με­τρά­ει. Αν έσκα­γε θα γι­νό­ταν μι­κρά-μι­κρά κομ­μα­τά­κια με κου­ρε­λά­κια απ’ το φό­ρε­μά της. Πο­λύ­χρω­μα, γιορ­τι­νά. Κον­φε­τί και σερ­πα­ντί­νες. Η Λί­να έπα­θε δυ­να­μι­κή αθα­να­σία, θα έλε­γαν στο σχο­λείο.
Η φα­σα­ρία στα­μά­τη­σε. Αρ­γά βή­μα­τα πλη­σί­α­ζαν τώ­ρα στο δω­μά­τιό της. Η πόρ­τα της μι­σά­νοι­ξε. Η Λί­να δεν γύ­ρι­σε να κοι­τά­ξει. Άκου­σε τη μά­να της να ψι­θυ­ρί­ζει:

― Πα­ρε­ξή­γη­ση, αγά­πη μου. Ο μπα­μπάς δεν κα­τά­λα­βε κα­λά. Διά­βα­σε εσύ!