Η ευαισθησία ενός ατόμου δεν αποτελεί κάτι που είναι απαραίτητα συνώνυμο μιας κάποιας ευαλωτότητάς του. Αντιθέτως και εκ των πραγμάτων, ειδικά όταν κάποιος βιώνει κάποιες έντονες καταστάσεις που τον θωρακίζουν ψυχολογικά, η ευαισθησία μετατρέπεται και σε σκληρότητα. Καθώς, το άτομο μαθαίνει να προστατεύεται τόσο από το εξωτερικό περιβάλλον ως σύνολο, όσο και από συγκεκριμένους ανθρώπους.
Αυτή τη σκληρή ευαισθησία εκφράζει μέσα στη ποίησή του ο Αρεταίος Μπεζάνης και πιο συγκεκριμένα στη δεύτερη ποιητική του συλλογή, Δυσανεξία στη λακτόζη. Ποιήματα και πεζοποιήματα γραμμένα με δάκρυα και πόνο, ποιήματα για τραύματα που δεν θα κλείσουν ποτέ και για ανθρώπους που δεν σταμάτησαν ποτέ να δηλώνουν την απουσία τους με τα λόγια και τις πράξεις τους. Κάτι που θα δούμε και στη σύντομη ανάλυσή μας, που θα ακολουθήσει.
Έτσι, από το πρώτο πεζοποίημα ή καλύτερα να πούμε ποιητικό κείμενο της συλλογής, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η κυρία ΧΨ», παρατηρούμε μια σκηνή με δύο πρόσωπο: ενός κύκνου, που γίνεται ασχημόπαπο, και μιας άγνωστης «κυρίας ΧΨ», που αυτοτραυματίζεται προτού τον καταβροχθίσει. Μια σκληρή περιγραφή και εικόνα, που φανερώνει ίσως και την ίδια την κατανόηση της σκληρότητας του κόσμου και της εσωτερίκευσης της αποδοχής της ατομικής διαφορετικότητας από τον ίδιο τον ποιητή, ενός ποιητή που καλείται να ωριμάσει, λόγω των συνθηκών, απότομα (βλ. ποίημα «Κατάμονος»). Μια εσωτερική πάλη, λοιπόν, σε αλληλεπίδραση με τους όποιους άλλους, ακόμη και με τους γονείς, που επεκτείνεται προφανώς και στον έρωτα.
Ειδικά δε για το τελευταίο αυτό ζήτημα, μας δίνονται ακόμη πιο έντονες εικόνες και συναισθήματα μέσα στα ποιήματα της συλλογής. Συναισθήματα γεμάτα θέληση για αγάπη, ακόμη και αν αυτή μυρίζει με την πιο άτεγκτη προδοσία. Ένα συνεχές ξερίζωμα της καρδιάς, που αποδέχεται ο ποιητής σχεδόν στωικά (βλ. ποίημα «Εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς»). Καθώς, δεν φαίνεται πρόθυμος να εγκαταλείψει την αναζήτηση αυτής της σύνδεσης ακόμη και αν αυτή παραμείνει μόνο στα ποιήματά του (βλ. πεζοποίημα «Χλωρίνη»), κάτι που φανερώνει βέβαια και μια ελπίδα ― έστω θολή.
Κλείνοντας, το σύντομο αυτό κείμενο, παρατηρούμε μέσω των όσων περιγράψαμε πως δημιουργείται μια εγγύτητα στον αναγνώστη λόγω του ανυπόκριτου αυτού αγκαλιάσματος που πραγματοποιεί ο ποιητής στο πληγωμένο εαυτό του. Μια ποιητική συλλογή που κάτι έχει να πει σε όλους μας, γιατί όλοι προφανώς κρύβουμε μέσα μας λίγη παραπάνω ευαισθησία ακόμη και στα πιο θυμωμένα ή ψυχρά μας λόγια.
