It was torn out, jagged out. I was glad. I'd have to turn back to it until the dungeon was Mother herself […]
ΟΥΙΛΙΑΜ ΦΟΚΝΕΡ
Αργά αργά σκαρφάλωνε
έπεφτε και ξανάρχιζε την τυραννική
ανάβαση
(η μητέρα πάλι
με μια τρύπα για βλέμμα
πώς να δει)
«ελάτε να σκάψουμε μέχρι την πρώτη ρίζα
ύστερα να φυλάξουμε το χώμα
για κουκούλι
έχετε νύχια δεν έχετε;»
*
Απ’ τα ίδια τους
τα δόντια φαγωμένα αφού κανένα
κλαδί δέντρου δεν χτύπησε το παράθυρο
κανένα φύλλο δεν τάραξε
την πέτρα
(μικρές κεραίες κι ένα σκαθάρι
τι να ξέρει;)
«έχετε νύχια δεν έχετε;»
*
Τσάκισαν
τα λεπτά φτερά
προσπαθώντας να δέσουν
μια κλωστή σκυμμένοι στο σκοτάδι
κράτησαν όμως τη λάμψη
ζωντανή στην άκρη μιας καρφίτσας
κι αυτ… να μπορούσαν έστω
τραγουδάκι την πράξη να τραφούν
(όλο παιδεύοντας το στόμα
για ένα μετά βίας)
μα δεν υπάρχουν
σκληρά των χεριών τους παιχνίδια
και τότε που ανάγκη ήταν ένα κλαδί
σαν άλλη γλώσσα
προκλητική
μπροστά στο κλειστό παράθυρο
δεν ήταν
*
Κι ύστερα
δραστήρια τη νύχτα διαβάζουν
με μια λάμπα που δεν σβήνει για φωλιά
πως μπορούν –αν θελήσουν– να μαντάρουν γαλάζιο
μ’ ένα ζευγάρι δεύτερα φτερά
τα έντομα εκείνα
και όχι μόνο
έχουν στόμα που κόβει
