Προσπαθώ να θυμηθώ ένα αγόρι 20 ετών

Θυ­μά­μαι ή προ­σπα­θώ να θυ­μη­θώ ένα αγό­ρι 20 ετών που μι­λού­σε σαν να ήταν 40, του οποί­ου οι αδια­πραγ­μά­τευ­τες ενα­σχο­λή­σεις ήταν η λο­γο­τε­χνία και τα χαρ­τιά. Μα­ζί εντέ­λει πο­ρευ­τή­κα­με και χω­ρίς να το κα­τα­λά­βω, αυ­τό το αγό­ρι έγι­νε ένας άν­δρας  55 ετών, που αι­σθα­νό­ταν πολ­λές φο­ρές σαν να ήταν 20. Λά­τρευε τον Léo Ferré και τον Charles Trenet, τον συ­γκι­νού­σε αφά­ντα­στα ο Βέγ­γος, άκου­γε τον Σπύ­ρο Ζα­γο­ραίο και αγα­πού­σε τους φί­λους του λο­γο­τέ­χνες, ηθο­ποιούς και όσους εί­χε κρα­τή­σει από παι­δί. Με τους τε­λευ­ταί­ους, με ξάφ­νια­ζε όσο με­γά­λω­νε για­τί έκα­νε πράγ­μα­τα που δε συ­νή­θι­ζε αλ­λά τα χαι­ρό­ταν σαν μι­κρό παι­δί. Αυ­τά τα 36 χρό­νια που πε­ρά­σα­με εί­ναι πολ­λά αλ­λά, ακρι­βώς γι' αυ­τό, δε φτά­νουν. Η τε­λευ­ταία του βόλ­τα μέ­σα σε ένα τα­ξί μας ξάφ­νια­σε ορι­στι­κά.