Ένας εταίρος του Τρίνιτι

————————————
Συν­δυά­ζο­ντας το προ­οί­μιο της Ιλιά­δας με το από­φθεγ­μα του Πυ­θα­γό­ρα «Σχά­μα καὶ  βά­μα» που σε ελεύ­θε­ρη με­τά­φρα­ση ση­μαί­νει «κά­θε νέο σχή­μα εί­ναι ένα βή­μα προς τη γνώ­ση» η στή­λη φι­λο­δο­ξεί να ασχο­λη­θεί με τους  τρό­πους που οι τέ­χνες ανα­ζη­τούν την έμπνευ­ση στους δαι­δά­λους των μα­θη­μα­τι­κών
————————————

«Ο Χέρ­μπερτ εί­χε επι­στρέ­ψει στο Τρί­νι­τι. Φο­ρού­σε τη μα­κριά ακα­δη­μαϊ­κή του τή­βεν­νο, με κορ­δέ­λες που τις έφε­ρε με υπε­ρη­φά­νεια κι ένα γού­νι­νο σκού­φο στο κε­φά­λι. Στο πα­ρεκ­κλή­σι κα­θό­ταν με με­γα­λο­πρέ­πεια στα στα­σί­δια των πτυ­χιού­χων· στη με­γά­λη τρα­πε­ζα­ρία συ­νέ­τρω­γε στο τρα­πέ­ζι των Εταί­ρων.^[1]
Ήταν Εταί­ρος στο Τρί­νι­τι! Εί­χε πια τη θέ­ση του στο High Table.^[2] κρε­μα­σμέ­να στους τοί­χους, τα αυ­στη­ρά πορ­τραί­τα των ιδρυ­τών και των διά­ση­μων νε­κρών τον κοί­τα­ζαν επι­δο­κι­μα­στι­κά. Οι κό­ποι, οι πί­κρες, οι αγω­νί­ες εί­χαν πια πα­ρέλ­θει· το λα­μπρό του επί­τευγ­μα ήταν το μό­νο που απέ­με­νε. Απο­λάμ­βα­νε τις τι­μές με τον ίδιο τρό­πο που εί­χε ανε­χτεί τη δυ­στυ­χία· με αξιο­πρέ­πεια και σε­μνό­τη­τα. Οι στο­χα­στι­κοί, ελ­λό­γι­μοι πα­λιοί Εταί­ροι, κα­θι­σμέ­νοι στο με­γά­λο, πε­τα­λό­σχη­μο τρα­πέ­ζι του Εντευ­κτη­ρί­ου, τον κα­λο­δέ­χτη­καν.
Εκεί­νη την πρώ­τη βρα­διά, με­τά το δεί­πνο, στο Εντευ­κτή­ριο των Εταί­ρων αμί­λη­τος και εκ­στα­τι­κός, από­λαυ­σε το κρα­σί και τα κα­ρύ­δια – κι όλη τη σο­φία και τη γνώ­ση που αντι­προ­σώ­πευαν το κρα­σί και τα κα­ρύ­δια πά­νω σ’ αυ­τό το πε­τα­λό­σχη­μο τρα­πέ­ζι. Ίσως μό­νο τό­τε να συ­νει­δη­το­ποί­η­σε το μέ­γε­θος της επι­τυ­χί­ας του!»
Πό­ση επιρ­ροή μπο­ρεί να ασκή­σει σ’ έναν ευ­φυή έφη­βο ένα μέ­τριας ποιό­τη­τας αι­σθη­μα­τι­κό campus novel, γραμ­μέ­νο από μια εντε­λώς άση­μη (εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι σή­με­ρα δεν την ανα­φέ­ρει ού­τε καν η Wikipedia!) βρε­τα­νί­δα συγ­γρα­φέα της Εδουαρ­δια­νής Πε­ριό­δου; Υπό το ψευ­δώ­νυ­μο Alan St. Aubyn, η Frances Marshall συ­νέ­γρα­ψε στα τέ­λη του 19ου αιώ­να μια σει­ρά λαϊ­κών αφη­γη­μά­των με αντι­κεί­με­νο τη ζωή στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Κέι­μπριτζ. Οι ήρω­ές της μπλέ­κο­νται σε ει­δύλ­λια, απελ­πι­σμέ­νους έρω­τες, ίντρι­γκες και πά­θη που θυ­μί­ζουν έντο­να τα ση­με­ρι­νά «ροζ» μυ­θι­στο­ρή­μα­τα. Ωστό­σο φαί­νε­ται ότι ένα από αυ­τά, με τί­τλο Ένας Εταί­ρος του Τρί­νι­τι, δια­δρα­μά­τι­σε ση­μα­ντι­κό ρό­λο στις επι­λο­γές που έκα­νε ο G. H. Hardy, ο κο­ρυ­φαί­ος Άγ­γλος μα­θη­μα­τι­κός των αρ­χών του 20ού αιώ­να, όταν ήταν ακό­μα μα­θη­τής στο σχο­λείο. Έτσι του­λά­χι­στον δια­τεί­νε­ται ο ίδιος, στο αυ­το­βιο­γρα­φι­κό έρ­γο του, Απο­λο­γία ενός μα­θη­μα­τι­κού:

«Ως μα­θη­τής δεν θυ­μά­μαι να εί­χα νοιώ­σει κά­ποιο ιδιαί­τε­ρο πά­θος για τα μα­θη­μα­τι­κά, και οι αντι­λή­ψεις που εί­χα τό­τε για τη στα­διο­δρο­μία ενός μα­θη­μα­τι­κού ήταν κά­θε άλ­λο πα­ρά ευ­γε­νείς. Έβλε­πα τα μα­θη­μα­τι­κά μέ­σα από εξε­τά­σεις και υπο­τρο­φί­ες: ήθε­λα να νι­κή­σω τα άλ­λα παι­διά, και θε­ω­ρού­σα τα μα­θη­μα­τι­κά τον πιο σί­γου­ρο τρό­πο για να τα κα­τα­φέ­ρω.

Ήμουν κο­ντά στα δε­κα­πέ­ντε, όταν (με κά­πως ασυ­νή­θι­στο τρό­πο) οι φι­λο­δο­ξί­ες μου στρά­φη­καν σε δια­φο­ρε­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Υπάρ­χει ένα βι­βλίο του "Alan St. Aubyn", με τί­τλο Ένας Εταί­ρος του Τρί­νι­τι. Ανή­κει σε μια σει­ρά μυ­θι­στο­ρη­μά­των που υπο­τί­θε­ται ότι πε­ρι­γρά­φουν τη ζωή σ' ένα κολ­λέ­γιο του Κέι­μπριτζ. Φα­ντά­ζο­μαι πως εί­ναι χει­ρό­τε­ρο από τα πιο πολ­λά βι­βλία της Μα­ρί Κο­ρέλ­λι.^[3] ωστό­σο δύ­σκο­λα θα χα­ρα­κτη­ρί­ζα­με ένα βι­βλίο ως απο­λύ­τως ‘κα­κό’, αν εί­ναι σε θέ­ση να εξά­ψει τη φα­ντα­σία ενός ευ­φυούς μα­θη­τή. Το βι­βλίο έχει δύο βα­σι­κούς ήρω­ες: ο πρώ­τος ονο­μά­ζε­ται Φλά­ου­ερς και αντι­προ­σω­πεύ­ει το κα­λό. Ο άλ­λος, ο Μπρά­ουν, έχει πο­λύ πιο αδύ­να­μο χα­ρα­κτή­ρα. Ο Φλά­ου­ερς και ο Μπρά­ουν έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­ποι με πολ­λές πα­γί­δες στη φοι­τη­τι­κή τους ζωή, με ση­μα­ντι­κό­τε­ρη μια χαρ­το­παι­χτι­κή λέ­σχη στο Τσέ­στερ­τον, την οποία διευ­θύ­νουν δυο σα­τα­νι­κές πλην γοη­τευ­τι­κές κο­πέ­λες, οι δε­σποι­νί­δες Μπέ­λε­ντεν. Ο Φλά­ου­ερς κα­τορ­θώ­νει να αντι­με­τω­πί­σει όλες τις δυ­σκο­λί­ες· στις εξε­τά­σεις κα­τα­λαμ­βά­νει τη θέ­ση του δεύ­τε­ρου Wrangler^[4] και ανα­κη­ρύσ­σε­ται κο­ρυ­φαί­ος στις Κλα­σι­κές Σπου­δές, με συ­νέ­πεια να γί­νει αυ­τό­μα­τα Εταί­ρος (όπως υπο­θέ­τω ότι θα γι­νό­ταν τό­τε). Αντί­θε­τα, ο Μπρά­ουν πα­ρα­σύ­ρε­ται, κα­τα­στρέ­φει οι­κο­νο­μι­κά τους γο­νείς του και το ρί­χνει στο πιο­τό· στη διάρ­κεια μιας κα­ται­γί­δας σώ­ζε­ται από μια κρί­ση delirium tremens,^[5] χά­ρη στις προ­σευ­χές του βοη­θού κο­σμή­το­ρα· με πολ­λές δυ­σκο­λί­ες κα­τορ­θώ­νει να πά­ρει ένα απλό πτυ­χίο^[6] και τε­λι­κά γί­νε­ται ιε­ρα­πό­στο­λος. Αυ­τά τα δυ­σά­ρε­στα πε­ρι­στα­τι­κά δεν κλο­νί­ζουν τη φι­λία τους· το πρώ­το βρά­δυ του στο Εντευ­κτή­ριο των Εταί­ρων, πί­νο­ντας πόρ­το και μα­σου­λώ­ντας κα­ρύ­δια, ο Φλά­ου­ερς θυ­μά­ται τον Μπρά­ουν με στορ­γή και συ­μπό­νοια.
Ο Φλά­ου­ερς (έτσι όπως μπό­ρε­σε να τον πε­ρι­γρά­ψει η πέ­να του "Alan St. Aubyn"), ήταν ένας συ­μπα­θη­τι­κός τύ­πος. Ωστό­σο, ακό­μη και το απλοϊ­κό παι­δι­κό μυα­λό μου δεν θα δε­χό­ταν να τον χα­ρα­κτη­ρί­σει ως ιδιαί­τε­ρα ευ­φυή. Αφού εκεί­νος μπο­ρού­σε να κα­τα­φέ­ρει όλα αυ­τά, για­τί να μην μπο­ρώ κι εγώ; Ιδιαί­τε­ρα η τε­λευ­ταία σκη­νή στο Εντευ­κτή­ριο, με σα­γή­νευ­σε· από τό­τε, και μέ­χρι που το πέ­τυ­χα, τα μα­θη­μα­τι­κά ήταν για μέ­να πά­νω απ' όλα ο τρό­πος για να απο­κτή­σω μια θέ­ση Εταί­ρου στο Τρί­νι­τι».
Πα­ρά­ξε­νη ομο­λο­γία από έναν άν­θρω­πο που αφιέ­ρω­σε όλη του τη ζωή στα μα­θη­μα­τι­κά, και που σε άλ­λο ση­μείο της Απο­λο­γί­ας του ανα­φέ­ρει ότι: «Τα πρό­τυ­πα του μα­θη­μα­τι­κού, όπως αυ­τά του ζω­γρά­φου ή του ποι­η­τή οφεί­λουν να εί­ναι ωραία· οι ιδέ­ες, όπως τα χρώ­μα­τα και οι λέ­ξεις, πρέ­πει να ται­ριά­ζουν αρ­μο­νι­κά. Η ομορ­φιά εί­ναι η πρώ­τη δο­κι­μα­σία: δεν υπάρ­χει μό­νι­μη θέ­ση στον κό­σμο για άσχη­μα μα­θη­μα­τι­κά».

Ο Godfrey Harold Hardy γεν­νή­θη­κε το 1877 στο Κράν­λι, ένα χω­ριό στη νό­τια Αγ­γλία. Και οι δυο του γο­νείς ήταν δά­σκα­λοι. Πέ­ρα­σε τα πρώ­τα του μα­θη­τι­κά χρό­νια στο σχο­λείο όπου δί­δα­σκε ο πα­τέ­ρας του και το 1890, σε ηλι­κία 13 ετών, κέρ­δι­σε μια υπο­τρο­φία για το Γουίν­τσε­στερ, ένα από τα πιο ονο­μα­στά σχο­λεία της Αγ­γλί­ας. Στο Γουίν­τσε­στερ, όπως και στα πε­ρισ­σό­τε­ρα αγ­γλι­κά σχο­λεία, τα προ­γράμ­μα­τα ήταν προ­σα­να­το­λι­σμέ­να στις κλα­σι­κές σπου­δές: Ιστο­ρία, Αρ­χαία Ελ­λη­νι­κά, Λα­τι­νι­κά, Αγ­γλι­κά και Γαλ­λι­κά κα­τε­λάμ­βα­ναν πά­νω από τα δύο τρί­τα των δι­δα­κτι­κών ωρών, αφή­νο­ντας ελά­χι­στες ώρες για τα μα­θη­μα­τι­κά και τις φυ­σι­κές επι­στή­μες. Ωστό­σο στον Hardy, λό­γω της υψη­λής του επί­δο­σης, δό­θη­κε η δυ­να­τό­τη­τα να μην πα­ρα­κο­λου­θεί το συ­νη­θι­σμέ­νο πρό­γραμ­μα των μα­θη­μα­τι­κών, και να με­λε­τά πιο προ­χω­ρη­μέ­να θέ­μα­τα υπό την κα­θο­δή­γη­ση ενός κα­θη­γη­τή που εί­χε ευ­ρύ­τε­ρη μα­θη­μα­τι­κή παι­δεία.
Το 1896 απο­φοί­τη­σε από το Γουίν­τσε­στερ και, όπως ήταν ο δια­κα­ής του πό­θος, γρά­φτη­κε στο κολ­λέ­γιο Τρί­νι­τι του Κέι­μπριτζ. Μια πρώ­τη οδυ­νη­ρή δο­κι­μα­σία για όποιον φι­λο­δο­ξού­σε να στα­διο­δρο­μή­σει στα μα­θη­μα­τι­κά στο Κέι­μπριτζ ήταν η υπο­χρέ­ω­ση να δια­κρι­θεί στα Mathematical Tripos, μια πα­ρά­λο­γα δύ­σκο­λη μα­θη­μα­τι­κή εξέ­τα­ση που απαι­τού­σε από τον δια­γω­νι­ζό­με­νο την ικα­νό­τη­τα να λύ­νει με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα εξε­ζη­τη­μέ­νες ασκή­σεις, οι οποί­ες, χω­ρίς να έχουν ιδιαί­τε­ρο μα­θη­μα­τι­κό βά­θος, απαι­τού­σαν την εφαρ­μο­γή πε­ρί­πλο­κων τε­χνι­κών.
Ο Hardy ρί­χτη­κε με τα μού­τρα στην προ­ε­τοι­μα­σία για τα Tripos και υπο­βλή­θη­κε στην εξέ­τα­ση στο τέ­λος του δεύ­τε­ρου έτους των σπου­δών του. Κα­τέ­λα­βε την ιδιαί­τε­ρα τι­μη­τι­κή θέ­ση του τέ­ταρ­του Wrangler.^[7] Πα­ρό­λο που τό­σο αυ­τός, όσο και οι άλ­λοι κο­ρυ­φαί­οι μα­θη­μα­τι­κοί της επο­χής, θε­ω­ρού­σαν τον θε­σμό ξε­πε­ρα­σμέ­νο και αντι­πα­ρα­γω­γι­κό, φαί­νε­ται ότι δεν συμ­φι­λιώ­θη­κε πο­τέ με την ιδέα ότι δεν εί­χε έρ­θει πρώ­τος. Αρ­γό­τε­ρα, όταν πια ήταν ένας κα­τα­ξιω­μέ­νος μα­θη­μα­τι­κός και ση­μα­ντι­κό στέ­λε­χος του πα­νε­πι­στη­μί­ου του Κέι­μπριτζ, έδω­σε μά­χη, από κοι­νού με τον Bertrand Russel, για την κα­τάρ­γη­ση του θε­σμού των Tripos.
Με­τά τα Tripos ο Hardy αφιε­ρώ­θη­κε απο­κλει­στι­κά στην έρευ­να. Πα­ράλ­λη­λα εντά­χθη­κε σε διά­φο­ρες πο­λι­τι­στι­κές ομά­δες που εκεί­νη την επο­χή δρα­στη­ριο­ποιού­νταν στο Κέι­μπριτζ. Έγι­νε μέ­λος της Σαιξ­πη­ρι­κής Εται­ρεί­ας του Κέι­μπριτζ, εντά­χθη­κε σε δύο ομά­δες αντι­λο­γί­ας^[8] και κυ­ρί­ως έγι­νε δε­κτός στην εξαι­ρε­τι­κά ελι­τί­στι­κη και αρ­κε­τά μυ­στη­ριώ­δη ομά­δα των Απο­στό­λων.
Οι Από­στο­λοι ήταν μια κλει­στή ομά­δα δια­λό­γου που ιδρύ­θη­κε το 1920 από φοι­τη­τές και εταί­ρους του πα­νε­πι­στη­μί­ου του Κέι­μπριτζ. Η επι­λο­γή του ονό­μα­τος αντι­κα­το­πτρί­ζει την εμ­φα­νώς ει­ρω­νι­κή διά­θε­ση απέ­να­ντι στον κλή­ρο και την εκ­κλη­σία γε­νι­κό­τε­ρα, κά­τι που απο­τε­λού­σε βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό των δια­νο­ου­μέ­νων της με­τα-βι­κτω­ρια­νής επο­χής. Οι συ­να­ντή­σεις τους λάμ­βα­ναν χώ­ρα κά­θε Σάβ­βα­το από­γευ­μα. Ένα από τα μέ­λη πα­ρου­σί­α­ζε μια ει­σή­γη­ση, η οποία απο­τε­λού­σε τη βά­ση της συ­ζή­τη­σης που ακο­λου­θού­σε. Τα νέα μέ­λη γί­νο­νταν δε­κτά ύστε­ρα από μια δο­κι­μα­στι­κή πε­ρί­ο­δο, κα­τά την οποία οι υπο­ψή­φιοι –τα «έμ­βρυα»– συμ­με­τεί­χαν σε ει­δι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις όπου αξιο­λο­γού­νταν. Όταν κά­ποιος υπο­ψή­φιος γι­νό­ταν δε­κτός, ακο­λου­θού­σε μια τε­λε­τή μύ­η­σης κα­τά την οποία έδι­νε όρ­κο σιω­πής σχε­τι­κά με τις δρα­στη­ριό­τη­τες της ομά­δας. Από­στο­λοι υπήρ­ξαν, με­τα­ξύ άλ­λων, οι φι­λό­σο­φοι G. E. Moore και Bertrand Russel, οι οι­κο­νο­μο­λό­γοι John Maynard Keynes και Frank P. Ramsey, ο πο­λι­τι­κός επι­στή­μο­νας Leonard Woolf, με­τέ­πει­τα σύ­ζυ­γος της συγ­γρα­φέ­ως Virginia Woolf, ο Lytton Strachey (συγ­γρα­φέ­ας) και ο αδελ­φός του James (ψυ­χα­να­λυ­τής), ο πε­ζο­γρά­φος E. M. Forster^[9] και ο ποι­η­τής Rupert Brooke^[10]. Ο Ludwig Wittgenstein προ­σκλή­θη­κε να συμ­με­τά­σχει αλ­λά ύστε­ρα από με­ρι­κές συ­να­ντή­σεις απο­χώ­ρη­σε. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα μέ­λη του Bloomsbury Group, που κυ­ριάρ­χη­σε στα Βρε­τα­νι­κά γράμ­μα­τα κα­τά το πρώ­το μι­σό του ει­κο­στού αιώ­να, προ­έρ­χο­νταν από τους Απο­στό­λους.
Την επο­χή που ο Hardy άρ­χι­σε να δρα­στη­ριο­ποιεί­ται ως μα­θη­μα­τι­κός ερευ­νη­τής, η μα­θη­μα­τι­κή έρευ­να στη Με­γά­λη Βρε­τα­νία ήταν προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στις εφαρ­μο­γές, ενώ το επί­πε­δο των κα­θα­ρών μα­θη­μα­τι­κών ήταν ιδιαί­τε­ρα χα­μη­λό. Το βι­βλίο του A Course of Pure Mathematics (1908), εμπνευ­σμέ­νο από γαλ­λι­κά και γερ­μα­νι­κά εγ­χει­ρί­δια, συ­νει­σέ­φε­ρε ση­μα­ντι­κά στην ανα­στρο­φή αυ­τής της τά­σης.
Ο Hardy δια­κή­ρυσ­σε συ­νε­χώς και προς πά­σα κα­τεύ­θυν­ση ότι ήταν αντί­θε­τος με κά­θε πρα­κτι­κή εφαρ­μο­γή των μα­θη­μα­τι­κών και ότι τα υπη­ρε­τού­σε απο­κλει­στι­κά για την αι­σθη­τι­κή τους τε­λειό­τη­τα. Ωστό­σο, σε δυο του­λά­χι­στον πε­ρι­πτώ­σεις δια­ψεύ­στη­κε. Το 1908 δη­μο­σί­ευ­σε ένα άρ­θρο στο οποίο γε­νί­κευε το νό­μο του Mendel σχε­τι­κά με το πώς δια­δί­δο­νται σε με­γά­λους πλη­θυ­σμούς οι επι­κρα­τείς και υπο­λει­πό­με­νοι γε­νε­τι­κοί χα­ρα­κτή­ρες. Το βα­σι­κό θε­ώ­ρη­μα του άρ­θρου, γνω­στό σή­με­ρα ως Νό­μος Hardy-Weinberg κα­ταρ­ρί­πτει την άπο­ψη ότι «οι επι­κρα­τείς χα­ρα­κτή­ρες έχουν την τά­ση να εξα­πλώ­νο­νται σε ολό­κλη­ρο τον πλη­θυ­σμό ενώ οι υπο­λει­πό­με­νοι τεί­νουν να εξα­φα­νι­στούν». Μια συ­νέ­πεια αυ­τού του νό­μου εί­ναι η κα­τάρ­ρι­ψη της ευ­γο­νι­κής θε­ω­ρί­ας του Sir Francis Galton, σύμ­φω­να με την οποία η πα­ρε­μπό­δι­ση ορι­σμέ­νων ατό­μων με «ανε­πι­θύ­μη­τα» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά να ανα­πα­ρά­γο­νται, θα έχει ως απο­τέ­λε­σμα την εξα­φά­νι­ση αυ­τών των χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών. Ο Νό­μος Hardy-Weinberg εί­χε επί­σης με­γά­λη εφαρ­μο­γή στη με­λέ­τη της κα­τα­νο­μής των δια­φό­ρων ομά­δων αί­μα­τος. Η δεύ­τε­ρη διά­ψευ­ση ήρ­θε στις μέ­ρες μας, όπου οι ιδιό­τη­τες των πρώ­των αριθ­μών (ένας το­μέ­ας στον οποίο ο Hardy συ­νει­σέ­φε­ρε τα μέ­γι­στα) απο­τε­λούν τη βά­ση για την κω­δι­κο­ποί­η­ση στο δια­δί­κτυο.
Ο Hardy ήταν ει­ρη­νι­στής. Όταν ξέ­σπα­σε ο Α’ Πα­γκό­σμιος Πό­λε­μος, ήταν από τους λί­γους που συ­ντά­χθη­καν στο πλευ­ρό του Russel ενά­ντια στον πό­λε­μο, υπο­στη­ρί­ζο­ντας μά­λι­στα ότι η βρε­τα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν ήταν άμοι­ρη ευ­θυ­νών για την τε­ρά­στια αυ­τή αι­μα­το­χυ­σία. Αυ­τό προ­κά­λε­σε με­γά­λη ψυ­χρό­τη­τα ανά­με­σα στον ίδιο και τους συ­να­δέλ­φους του στο Κέι­μπριτζ, ιδί­ως όταν αυ­τοί συμ­φώ­νη­σαν με την από­λυ­ση του Russell εξ αι­τί­ας της αντι­πο­λε­μι­κής του δρα­στη­ριό­τη­τας. Έτσι, το 1919 εγκα­τέ­λει­ψε την alma mater του για να κα­τα­λά­βει την Σα­βι­λια­νή έδρα της γε­ω­με­τρί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο της Οξ­φόρ­δης. Επέ­στρε­ψε στο Κέι­μπριτζ το 1931, όπου του προ­σφέρ­θη­κε η Σα­ντλε­ρια­νή έδρα των μα­θη­μα­τι­κών την οποία κρά­τη­σε μέ­χρι την συ­ντα­ξιο­δό­τη­σή του, το 1942.

Πέ­ρα από τα μα­θη­μα­τι­κά, ο Hardy εί­χε πά­θος με το κρί­κετ. Ο με­γα­λύ­τε­ρος έπαι­νος που μπο­ρού­σε να απο­δώ­σει σε έναν συ­νά­δελ­φό του ήταν να τον συ­γκρί­νει με κά­ποιον διά­ση­μο παί­κτη του κρί­κετ. Η αγά­πη για το κρί­κετ απο­τέ­λε­σε την βά­ση της φι­λί­ας του με τον φι­λό­σο­φο C. P. Snow, ο οποί­ος τον έπει­σε, όταν πια βρι­σκό­ταν προς το τέ­λος της στα­διο­δρο­μί­ας του, να γρά­ψει το βι­βλίο Απο­λο­γία ενός μα­θη­μα­τι­κού, που απο­τε­λεί μια εξαι­ρε­τι­κά ποι­η­τι­κή κα­τά­θε­ση ψυ­χής.
Κα­τά τα άλ­λα, ο Hardy εί­χε αρ­κε­τές μο­νο­μα­νί­ες που μπο­ρούν να τον χα­ρα­κτη­ρί­σουν ως εκ­κε­ντρι­κό. Δεν ήθε­λε να τον φω­το­γρα­φί­ζουν και δεν ανε­χό­ταν τους κα­θρέ­φτες· η πρώ­τη του δου­λειά όταν έφτα­νε στο δω­μά­τιο κά­ποιου ξε­νο­δο­χεί­ου ήταν να ζη­τή­σει να κα­λυ­φθούν με πα­νιά όλοι οι κα­θρέ­φτες.
Πα­ρό­λο που δή­λω­νε άθε­ος, βρι­σκό­ταν σε μια συ­νε­χή δια­μά­χη με το Θεό, τον οποίο θε­ω­ρού­σε προ­σω­πι­κό του εχθρό και έκα­νε ό,τι ήταν δυ­να­τόν για να τον… ξε­γε­λά­σει. Επι­στρέ­φο­ντας στην Αγ­γλία ύστε­ρα από την κα­θιε­ρω­μέ­νη, ετή­σια επί­σκε­ψή του στον Harald Bohr,^[11] φρό­ντι­σε, πριν επι­βι­βα­στεί στο πλοίο, να τη­λε­γρα­φή­σει στους φί­λους του ότι εί­χε απο­δεί­ξει την Υπό­θε­ση Riemann. Σκέ­φτη­κε ότι έτσι ο Θε­ός θα φρό­ντι­ζε να φτά­σει με ασφά­λεια το πλοίο στην Αγ­γλία ώστε ο Hardy να ανα­γκα­στεί να ομο­λο­γή­σει ότι εί­χε κά­νει λά­θος. Δεν υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση, σκέ­φτη­κε, να επι­τρέ­ψει ο Θε­ός να πνι­γώ και να μεί­νω αιω­νί­ως δο­ξα­σμέ­νος ως ο άν­θρω­πος που απέ­δει­ξε την Υπό­θε­ση Riemann, αλ­λά δεν του δό­θη­κε η δυ­να­τό­τη­τα να δη­μο­σιο­ποι­ή­σει την από­δει­ξή του.
Όπο­τε ήθε­λε να πα­ρα­κο­λου­θή­σει κά­ποιον εν­δια­φέ­ρο­ντα αγώ­να κρί­κετ, έπαιρ­νε πά­ντο­τε μα­ζί του μια ομπρέ­λα και γρα­πτά για διόρ­θω­ση. Βλέ­πο­ντας ο Θε­ός τα γρα­πτά και την ομπρέ­λα, θα υπέ­θε­τε ότι ο Hardy ήλ­πι­ζε σε μια ανα­βο­λή του αγώ­να λό­γω κα­κο­και­ρί­ας, ώστε να προ­λά­βει να τε­λειώ­σει τη δου­λειά του. Νο­μί­ζο­ντας ότι έτσι θα τον βλά­ψει, ο Θε­ός θα… ξε­γε­λιό­ταν και θα εξα­σφά­λι­ζε άρι­στες και­ρι­κές συν­θή­κες για την διε­ξα­γω­γή του αγώ­να. Δεν ξέ­ρου­με βέ­βαια πό­σο αυ­τές οι εκ­κε­ντρι­κό­τη­τες ήταν αυ­θε­ντι­κές ή μέ­ρος του ιδιό­τυ­που χιού­μορ του Hardy. Πώς αλ­λιώς να εξη­γή­σει κα­νείς ότι ένας αυ­στη­ρός ορ­θο­λο­γι­στής μπο­ρού­σε να μην πι­στεύ­ει στην ύπαρ­ξη του Θε­ού και ταυ­το­χρό­νως να θε­ω­ρεί ότι βρί­σκε­ται σε μια αιώ­νια δια­μά­χη μα­ζί του;
Σύμ­φω­να με τα λε­γό­με­νά του, ο Hardy, επέ­λε­ξε να γί­νει μα­θη­μα­τι­κός για να μι­μη­θεί έναν μυ­θο­πλα­στι­κό ήρωα. Τε­λι­κά έγι­νε και ο ίδιος ήρω­ας ενός μυ­θι­στο­ρή­μα­τος (David Leavitt, Ο υπάλ­λη­λος από την Ιν­δία) αλ­λά και ήρω­ας κι­νη­μα­το­γρα­φι­κής ται­νί­ας (Ο άν­θρω­πος που γνώ­ρι­ζε το άπει­ρο), στην οποία τον υπο­δύ­θη­κε ο Jeremy Irons. H λο­γο­τε­χνι­κή και κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή πε­ρι­πέ­τεια του Hardy οφεί­λε­ται στον ρό­λο που δια­δρα­μά­τι­σε για την ανά­δει­ξη του αυ­το­δί­δα­κτου Ιν­δού μα­θη­μα­τι­κού Srinivasa Ramanujan. Όμως αυ­τήν την ιστο­ρία θα την δι­η­γη­θού­με κά­ποια άλ­λη φο­ρά.