To θαύμα της υπάρξεως

_{Στον αδερφό μου,
με αγάπη}

— Μα­ρά­κι, ξέ­ρεις πως στον κή­πο κά­πο­τε εί­χα­με μια χή­να;
Την αγα­πού­σα­με πο­λύ και τη φρο­ντί­ζα­με.
Την εί­χα­με σαν δεύ­τε­ρο παι­δί.

— Και τι απέ­γι­νε;
Πέ­θα­νε από αί­τια φυ­σι­κά;

— Μα, ναι.
Πο­λύ φυ­σι­κά.

Να το πω ή να μην το πω; Τι εί­πα­με;
Να μην το πεις δεν σου ’πα;

Ένα πρωί που λεί­πα­με
την κα­θά­ρι­σε ο αδερ­φός σου με τη σκού­πα.